شعر مجموعه اشعار مردمک‌های مسموم | به قلم ستاره سربی

[ستاره سربیی]

عنوان اثر: مردمک‌های مسموم
کاتب: حمیده‌ح
در ژانر: عاشقانه
به قالب: سپید

دیباچه‌ای بر اثر:
آفتاب پشت پلک‌هایت خواب بود
پس غبار نمناک مه‌آلودی سرد
و تصویر سکوت آویخته بر شانه‌‌‌ات را
تلاطم تپنده‌ی مواج سینه‌ام
بر درخشندگی فلس‌ها به انعکاس درآورد

مربوط به مسابقه‌ی شعر نویسی
کلمه انتخابی:دیپندنسا

 

[سِرمه.]

« به نام خالق پیچک‌های باغ واژگان »​

---

پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین جامع تالار شعر

شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای مجموعه شعر

پس از گذشت ۱۰ الی ۱۵ پست از مجموعه شعر خود، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید. توجه داشته باشید که مجموعه اشعار تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد مجموعه اشعار

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای اشعار

همچنین پس از ارسال ۲۰ پست پایان مجموعه شعر خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...

اعلام اتمام مجموعه شعر

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن مجموعه شعر خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...

درخواست انتقال به متروکه
​

---

_ تیم مدیریت کافه نویسندگان _​

 

[ستاره سربیی]

چگونه‌ تو را در آغو*ش گرفته‌اند
شکوفه‌های سرخ برخاسته از تنم
و به خون تازه‌ای آغشته‌اند دستانت را
که بر گلوی چرکین‌ام زخم زد
و تو هرگز نخواهی دانست
تمام زخم‌های دروغین حقیر را
تنها نگاه، التیام خواهد داد
و شاید هیچگاه ندانی
رد خنده‌های عمیقی برجاست
در حباب تیره‌ای، پسِ مردمک‌های مسموم‌ات
و من، میان حصاری از فواره‌های بی صعود
غرق شده‌ام در کوتاهی وهمی دلپذیر

 

[ستاره سربیی]

ماه در کدامین تیره شب
دفتر چشمان سحرگونت را کامل نمود
و لبخندش را از پهنای آسمان زدود
آنگاه که اختران به آغو*ش کشیدند
تنت را در آینه‌های ماهیان عریان
و دیگر پرستشی نبود
بر سپهر محبوس در حوض کوچکت
اما تو تنها پیراهنت را تکانده‌بودی
از برگ‌های نمناک مغموم
که باریده‌بودند از سپیدی صدایم
هربار که نامت را از گلو می‌چکاندم
و نفس هایم بر زمین می‌افتادند از ندیدنت
چگونه به تماشا نشسته‌بودی
رق*ص دستان میخ شده‌ام را
بر آوازهای مصلوب حریق
و تاول‌های سینه‌ام را نیافته‌بودی

 

[ستاره سربیی]

مجنون‌تر ز آن بودم
کز خاطر برم صدای ل*ب‌هایت را
با درخشندگی سرخ‌گون سوزنده‌ای
و تمام تو را بسپارم به آغو*ش انگشتانم
که گشوده‌بودند برای خداحافظی
اما تو سخت‌تر ز آن بودی
که نیزه‌هایم در تنت فرورود
و صدای نعره‌های صخره را
غرق نماید در امواج شعله‌گون
لهیب افروخته بر سینه‌ام
تو را مصور نمودم
بر برگ‌های آینه‌گون آب
که تلاطم نازک رونده‌ای‌
عریانی‌ات را می‌‌زدود
و دستانت را بو*سه‌می‌داد
سقوط دردناک آبشارها
آنگاه که تکه‌های مجروح بلورین
بر سکون سرد آبگیر جان‌می‌سپرد
و آوازهای شیدای گمنام‌ام را
فرو می‌دادند حنجره‌های اشجار مسکوت

 

[ستاره سربیی]

کدام سقوط را باور نموده‌‌ای
مرگ پروانه‌های خواب‌‌زده
یا نوای قورباغه‌های م*ست مرداب را
که در انعکاس گیسوان آفتاب
نرسیدن را می‌گریستند
من اما تو را باور داشتم تنها
پس آن‌همه آواز غریب
بر سینه‌ی کوه ستبر
و خطوط ممتد نگاه را
بر سپیدی دیدارت
و هزاران سقوط
بر رق*ص نمناک باران
و دستانم که گشوده بودند
در تمنای هرم داغ نفس‌هایت
آنگاه که پیوسته بودم
بر خواب‌ مطبوع پروانگان
و ندانسته‌بودم
پیش‌ از این‌ها بوسیده‌اند
حریر تیره‌گون مرگ را

 

[ستاره سربیی]

تو را خواهم نگریست
بر ارتفاع ژرف عمیقی
پس پنجره‌ای گشوده‌
بر لبخند کوتاه طلوع
لای خمیازه‌ی آفتاب
خواب‌گاه خلوت خورشید
آنجا که پرستوهای مهاجر را
کز پنجره‌ای غبار‌ زده‌ی مه‌آلود
دیدار خواهی نمود
بر اوجِ بال‌‌هایی مجروح
و چشمانت همچنان
خرسند به کوتاهی ثانیه‌
به سلامی پنهان، پشت سپیدی ابرها
که نخواهی شنید
و بغض حبس حنجره‌ها
بر سکوت حفره‌ی زخمی
و تمنایی مغموم‌
ز منتهای خالی پوچ
که تنها سنگینی تصویر تو را
بر شانه‌هایم می‌انداخت
و شکسته‌بود تبسم محو لرزانی
حد فاصل تلاقی دو نگاه را