شعر وصف حال خودت از زبان شعر

[بـرکـه]

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

 

[بـرکـه]

من کیم؟ مُرغی که بهر نَغمه در بَندش کنند

از پریدن ناامید ، از سَر بریدن بی نَصیب...

 

[پَــرتــو]

سایه‌ام را بتکانید، تکانم ندهید
لااقل کوچه‌ی بن‌بست نشانم ندهید
مدتی هست به هر بیت خودم میلرزم
از گسل‌های تنم هی هیجانم ندهید..
(نجمه زارع)​

 

[مِلـودی،]

… پیِ تاراندن غم های جدیدم بودی
نگران من و موهای سپیدم بودی
نگران بودی ، یک مصرع غمگین بشوم
زندگی لج کند و پیرتر از این بشوم
نگران بودی اندوه تو خاکم بکند
نگران بودی سیگار هلاکم بکند
نگران بودی این فرصت ِ کم را بُکُشم
نگران بودی یک روز خودم را بُکُشم​

 

[سِرمه.]

آن‌قدر سنگ‌باران شده‌ام
که دیگر از سنگ نمی‌ترسم
این سنگ‌ها از چاله‌ی من برجی بلند ساخته‌اند
بلند در میان درختان بلند
سپاس از شما ای معماران
پریشانی و اندوه را نای عبور از میان این سنگ‌ها نیست
این‌جا آفتاب زودتر بر من طلوع می‌کند
و آخرین نورهای سرخوش خورشید
دیرتر غروب می‌کنند
گاهی از پنجره‌ی اتاق‌ام
نسیم شمالی به درون پرواز می‌کند
کبوتری از دستان من دانه می‌چیند
صفحات ناتمام مرا نیز
دست‌ گندم‌گون الهه‌ی شعر،
این دست آرام آسمانی تمام خواهد کرد.

- ‌آنا آخماتووا

 

[سِرمه.]

به آهی گنبد خضرا بسوجم
فلک را جمله سر تا پا بسوجم
بسوجم ار نه کارم را بساجی
چه فرمائی بساجی یا بسوجم...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ز دست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش ز پولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بود درد مو و درمانم از دوست
بود وصل مو و هجرانم از دوست
اگر قصابم از تن واکره پوست
جدا هرگز نگردد جانم از دوست...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو
سخنها میکرم سودش نمی‌بو
به بادش میدهم نه‌‌ش میبرد باد
در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نصیب کس نبی درد دل مو
که بسیاره غم بی حاصل مو
کسی بو از غم و دردم خبردار
که داره مشکلی چون مشکل مو
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نمی‌دانم دلم دیوانهٔ کیست
کجا آواره و در خانهٔ کیست
نمی‌دونم دل سرگشتهٔ مو
اسیر نرگس مستانهٔ کیست.

_ تاریخ امروز را به خاطر ندارم.

 

[بـرکـه]

ﮔﺎه‌گاهی ﮐﻪ ﺩﻟﻢ می‌گیرد
به خودم می‌گویم،
در دیاری که پر از دیوار است
ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ
ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﻮﺳﺖ
ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﺑﺴﺖ؟

 

[هـور]

گفتند: داروی دل چیست؟
گفت:از مردمان دور بودن!

-عطار