ثریا و رادمهر، زوجی مهربان و عاشق بودند و حالا پس از هشت سال زندگی مشترک، خواستار جدایی می‌شوند. حال آنکه هیچ جدالی میانشان نیست و زندگی بسیار آرامی دارند. گاهی باید جمله‌ها را شکست. »ماندن« یا »نماندن«؟ مسئله این است.​

دنیای آدم ها با هم فرق دارد. بعضی ها دنیایشان بزرگ است و برخی کوچک. مثالً خانم علی نژاد دنیایش خیلی بزرگ بود؛ چون که سه لیسانس داشت و شوهرش شرکت نفتی بود و یا خانم مهربان دنیای کوچکی داشت؛ چون که بسیار ساده زیست بود و خانه شان همین حوالی مدرسه بود. من فکر میکنم آدم های خوشبخت کسانی هستند که دنیایشان ساده و کوچک است؛ چون آنطوری میتوانند همه ی دنیایشان را داشته باشند؛ ولی کسانی که دنیایشان بزرگ است، نمیتوانند همه چیز را با هم داشته باشند. دلم برای خانم محمودی میسوخت. دبیر ریاضی بود. البته من از زندگی شخصی اش چیزی نمیدانستم؛ اما همین که تا به این سن ازدواج نکرده بود، دل سوزاندن داشت. احساس میکردم او از من تنهاتر است. احساس میکنم او هم دنیای کوچک و سرسبزی دارد. او مهربان است. دنیای من اما کوچک است. با آنکه خانه مان سعادت آباد است و شوهرم مایه دار، دنیای کوچکی دارم؛ اما خوشبخت نیستم. بدبختی اگر یک چاه زیر زمینی هفت طبقه باشد، من در طبقه ی هشتمش هستم؛ یک کنج دلگیر و تاریک. آقای سعادت چای تعارف میکند. یک استکان برمیدارم. چقدر چشم های سبز را دوست دارم. آقای سعادت چشم هایش سبز رنگ بود. برای خودش پیر مردی بود. میشد به چشم پدر نگاهش کرد. چشم هایش خیلی روشن و دل انگیز بودند. خانم علی نژاد، حرف از ایرادات گروه تألیف کتاب فیزیک پایه ی یازدهم میزند و من بی اختیار حواسم پی آقای سعادت است. مرد خوبی به نظر می آید؛ مثلِ رادمهر. رادمهر هم مرد خوبی است. پیراهن نخودی رنگ تمیزی به تن دارد و شلوار پارچه ای. خیلی تمیز لباس پوشیده، سنگین و پیرمردانه. رادمهر هرگز این چنین لباس نمیپوشد​