اهل كاشانم
روزگارم بد نیست.
تكه نانی دارم، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی.
مادری دارم، بهتر از برگ درخت.
دوستانی، بهتر از آب روان.
و خدایی كه در این نزدیكی است:
لای این شب بوها، پای آن كاج بلند.
روی آگاهی آب، روی قانون گیاه.
من مسلمانم.
قبله ام یك گل سرخ.
جانمازم چشمه، مهرم نور.
دشت سجاده من.
من وضو با تپش پنجرهها میگیرم.
در نمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف.
سنگ از پشت نمازم پیداست:
همه ذرات نمازم متبلور شده است.
من نمازم را وقتی میخوانم
كه اذانش را باد، گفته باد سر گلدسته سرو
من نمازم را پی «تكبیره الاحرام» علف میخوانم،
پی «قد قامت» موج.
كعبهام بر ل*ب آب
كعبهام زیر اقاقیهاست.
كعبهام مثل نسیم، میرود باغ به باغ، میرود شهر به شهر.
«حجر الاسود» من روشنی باغچه است.
اهل كاشانم.
پیشه ام نقاشی است:
گاه گاهی قفسی میسازم با رنگ، میفروشم به شما
تا به آواز شقایق كه در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود.
چه خیالی، چه خیالی، ... میدانم
پرده ام بی جان است
خوب میدانم، حوض نقاشی من بی ماهی است.
اهل كاشانم.
نسبم شاید برسد
به گیاهی در هند، به سفالینهای از خاك «سیلك».
نسبم شاید، به زنی فاح*شه در شهر بخارا برسد.
پدرم پشت دو بار آمدن چلچلهها، پشت دو برف،
پدرم پشت دو خوابیدن در مهتابی،
پدرم پشت زمانها مرده است.
پدرم وقتی مرد. آسمان آبی بود،
مادرم بی خبر از خواب پرید، خواهرم زیبا شد.
پدرم وقتی مرد، پاسبانها همه شاعر بودند.
مرد بقال از من پرسید: چند من خربزه میخواهی؟
من از او پرسیدم: دل خوش سیری چند؟
پدرم نقاشی میكرد.
تار هم میساخت، تار هم میزد.
خط خوبی هم داشت.
روزگارم بد نیست.
تكه نانی دارم، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی.
مادری دارم، بهتر از برگ درخت.
دوستانی، بهتر از آب روان.
و خدایی كه در این نزدیكی است:
لای این شب بوها، پای آن كاج بلند.
روی آگاهی آب، روی قانون گیاه.
من مسلمانم.
قبله ام یك گل سرخ.
جانمازم چشمه، مهرم نور.
دشت سجاده من.
من وضو با تپش پنجرهها میگیرم.
در نمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف.
سنگ از پشت نمازم پیداست:
همه ذرات نمازم متبلور شده است.
من نمازم را وقتی میخوانم
كه اذانش را باد، گفته باد سر گلدسته سرو
من نمازم را پی «تكبیره الاحرام» علف میخوانم،
پی «قد قامت» موج.
كعبهام بر ل*ب آب
كعبهام زیر اقاقیهاست.
كعبهام مثل نسیم، میرود باغ به باغ، میرود شهر به شهر.
«حجر الاسود» من روشنی باغچه است.
اهل كاشانم.
پیشه ام نقاشی است:
گاه گاهی قفسی میسازم با رنگ، میفروشم به شما
تا به آواز شقایق كه در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود.
چه خیالی، چه خیالی، ... میدانم
پرده ام بی جان است
خوب میدانم، حوض نقاشی من بی ماهی است.
اهل كاشانم.
نسبم شاید برسد
به گیاهی در هند، به سفالینهای از خاك «سیلك».
نسبم شاید، به زنی فاح*شه در شهر بخارا برسد.
پدرم پشت دو بار آمدن چلچلهها، پشت دو برف،
پدرم پشت دو خوابیدن در مهتابی،
پدرم پشت زمانها مرده است.
پدرم وقتی مرد. آسمان آبی بود،
مادرم بی خبر از خواب پرید، خواهرم زیبا شد.
پدرم وقتی مرد، پاسبانها همه شاعر بودند.
مرد بقال از من پرسید: چند من خربزه میخواهی؟
من از او پرسیدم: دل خوش سیری چند؟
پدرم نقاشی میكرد.
تار هم میساخت، تار هم میزد.
خط خوبی هم داشت.
آخرین ویرایش توسط مدیر: