شعر اشعار | سید مهدی موسوی

[نازلــی]

کُشتم خودم رو، خاطراتم رو ..
امّا هنوز یادِ تو می‌افتم ..

#سیدمهدی‌موسوی

 

[نهنــگ]

زندگی، بچّه‌ای بدونِ توپ
گیج در یک زمینِ خاکی بود

باختن بی‌مسابقه، بی‌هیچ
زندگی چیزِ دردناکی بود...​

 

[نهنــگ]

از روزهای سبز نمی‌گویم
وقتی درخت یخ‌زده، بی‌برگ است
ریلیم و زیر پای قطاری پیر
که لحظه‌ی رسیدنمان، مرگ است
نه! شعر عاشقانه نخواهم ساخت
از لحظه‌ی شکنجه که شد تمدید
از روزهای خوب نمی‌گویم
وقتی تو را رفیق! نخواهم دید...

[سید مهدی موسوی]​

 

[نهنــگ]

که قول داده ای و داده ام قوی باشیم
که قول داده ای و داده ام...
ولی سخت است!

[سید مهدی موسوی]​

 

[نهنــگ]

من شاعرم، گیجم، غم انگیزم، بد اخلاقم
اما تو خوبِ مطلقی؛
از من نمی‌رنجی...

[سید‌ مهدی‌ موسوی]​

 

[نهنــگ]

گفتم: اگرچه چند زمستان است
که رفته است و باز بهاری نیست
باید امید داشت به آینده...
جلاد گفت: راه فراری نیست!

گفتم: سوار شو! برویم از شب
در ایستگاه بعد، قطاری نیست
این مرزها قساوت تاریخند
جلاد گفت: راه فراری نیست!

 

[نهنــگ]

با چشم‌هایی بی‌رمق
با سینه‌ای افروخته
گشتم به دنبال خودم
در خانه‌هایی سوخته
درهای بسته رو به من
با هیچ رمزی وا نشد
آن من که از من داشتم
در هیچ‌جا پیدا نشد
گم کرده بودم ماه را
آن خانه‌ی دلخواه را
حتی مسیر راه را
تا اینکه تو پیدا شدی