شعر اشعار نزار قبانی | شاعر سوری

[Kallinu]

انجمن کافه نویسندگان

نمی‌خواهم شماره کنم

خال‌هایی را

که بر نقره شانه ات کاشته ام

چراغانی را

که در خیابان چشمانت آویخته ام

ماهیانی را

که در خلیج‌های تو پرورده ام

ستارگانی را

که لای پیراهنت یافته ام

یا کبوترانی را

که میان سینه ات پنهان ساخته ام.

که چنین کاری

شایسته غرور من نیست



و کبریای تو

 

[Blue berry]

دشنه ات را از سینه ام بیرون بکش
بگذار زندگی کنم
عطر تنت را از پوستم بگیر و
بگذار زندگی کنم
بگذار با زنی تازه آشنا شوم که
نامت را از خاطرم پاک کند و
کلاف حلقه شده گیسوانت را از دور گلویم بگشاید

 

[Blue berry]

عشق تو مرا آموخت
بی اشک بگریم... .

 

[نهنــگ]

بیش از این نمی توانم
در حلقه های زلف تو گم شوم
سال‌هاست که روزنامه ها مرا مفقود خوانده‌اند
و تا اطلاع ثانوی
مفقود خواهم ماند

[نزار قبانی]

 

[مَـهـوا]

می‌خواهمت!
نمی‌دانم که بودم،
که خواهم بود و
چه می‌شوم...
اما می‌خواهمت،
تا نهایتِ ویرانی...

?نزار_قبانی

 

[مَـهـوا]

امروز همه ی نیاز من این است،
که تو را به نام بخوانم!
و مشتاق حرف حرفِ نام تو باشم؛
مثل کودکی که مشتاق تکه ای حلواست!

می خواهم تو را به نام بخوانم،
آتش کوچکی روشن کنم،
چیزی بپوشم،
و تو را ای پیراهنِ بافته از گل پرتقال
و شکوفه های شب بو،
صدا کنم...

نزار_قبانی

 

[مَـهـوا]

پاییز،
از کجا بداند،
هر بار، چند برگ از دست می دهد؟!

و من،
چطور بگویم که،
چه‌قدر دوستت دارم ...

?نزار_قبانی
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌