بیوگرافی بزرگ علوی | نویسنده کتاب چمدان

[RIWAN]

بزرگ علوی در سال ۱۲۸۲ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. پدرش از روشنفکران مشروطه خواه بود. علوی در نوجوانی همراه پدر به اروپا رفت و در برلین به تحصیل پرداخت. پس از فراغت از تحصیل در رشته تعلیم و تربیت به ایران بازگشت و در شیراز مشغول تدریس شد.

وی سال ۱۳۰۷ به تهران آمد و کار تدریس را دنبال کرد. بزرگ علوی در همین سال‌ها با سه تن دیگر از جمله ( صادق هدایت) گروه 《ربعه》 را تشکیل دادند و سلسله بحث‌های نوین ادبی را آغاز کردند.

 

[RIWAN]

مجموعه داستان کوتاه 《چمدان》نوشته شده در سال ۱۳۱۳ نخستین اثر علوی است. علوی در این مجموعه با بکار گیری نثری ساده، انشای روان، بازتاباندن فرهنگ عامه و تصویر ناکامی‌ها و سیه‌روزی‌ها، به سبک 《محمد علی جمال زاده》و هدایت نزدیک شد با این تفاوت که شخصیت داستان‌های علوی به لحاظ تحرک و پویایی اجتماعی با شخصیت‌های داستان‌های هدایت، که نگرشی دیگر نسبت به جهان دارد فرق می‌کند.

 

[RIWAN]

بزرگ علوی در سال ۱۳۱۵ به اتهام داشتن افکار سوسیالیستی، با جمعی دیگر از همفکرانش به زندان افتاد و تا بر کنار شدن رضا شاه ( شهریور ۱۳۲۰) در زندان ماند‌. یادداشت‌های بزرگ علوی در سال‌های زندان پس از آزادی‌اش دست‌مایه‌ی نگارش دو گزارش داستان‌گونه‌اش شد.

 

[RIWAN]

بزرگ علوی در شهریور ۱۳۲۰ به اتفاق یاران همفکر خود از زندان آزاد شد و به فعالیت‌های حزبی پرداخت. وی کتاب 《ورق پاره‌های زندان》را در سال ۱۳۲۰ و 《پنجاه و سه نفر》را در ۱۳۲۱ منتشر کرد.
حوادث سیاسی داخلی، بزرگ علوی را بار دیگر در سال ۱۳۲۷ به زندان فرستاد و این بار ۲ سال در زندان ماند‌. علوی در سال ۱۳۲۹ از زندان آزاد شد و در زمانی که کشور در تلاش برای ملی کردن صنعت نفت بود، او نیز متاثر از سیاست روز در زمینه‌های گوناگون قلم زد.
وی در همین سال‌ها برجسته‌ترین اثر هنری این دوره از نویسندگی خود یعنی داستان نیمه بلند 《چشم‌هایش》را نوشت و در سال ۱۳۳۱ به چاپ رسانید.

 

[RIWAN]

بزرگ علوی در فروردین ۱۳۳۲ برای معالجه چشم به آلمان رفت و در برلین به تدریس زبان و فرهنگ ایران پرداخت.
وی در فروردین ۱۳۵۸ به تهران آمد و پس از چندی دوباره به آلمان بازگشت. بزرگ علوی سرانجام در بهمن ماه سال ۱۳۷۵ بر اثر سکته قلبی در برلین درگذشت.