[حورا] دوره دوم کارگاه دلنوشته نویسی

[Lidiya]

"به نام خالق واژه "

با سلام

کاربر گرامی @حورا
با شرکت در کارگاه آموزش دلنوشته نویسی می بایست تمرینات محوله به خود را در این تاپیک قرار دهید.

_ مدرس @Gisow Aramis _
_ دوره ی آموزشی زمستان 99 _

❄لطفا از ارسال هرزنامه خودداری کنید❄

با پایان دوره تاپیک بسته خواهد شد.

°|با تشکر، مدیریت تالار ادبیات|°

​

 

[نهنــگ]

نه آنقدر آزاد آمده‌ام که ماهیت انسانی خویش را بیافرینم و نه آنقدر در بند که افسرده‌خاطر شوم؛
تنها کیهان گرگم شده و چشم به انتظار زندگی، به مرگ خویش ادامه می‌دهم.

[۲۷ بهمن ۹۹]​

 

[نهنــگ]

قرن‌ها گذشت و تنها روحمان فرسوده و دست‌هایمان از بی‌کسی رنگ باخته‌تر به نظر می‌آمد.
رهگذران چه اندوهناک به تو مانند بودند؛ می‌آمدند در حالی که مشغول خود بودند، آنگاه می‌رفتند و نمی‌دیدند که یک نفر در اندوه خویش غرق شده است.
در این حوالی صبری برای کشیدن زندگی یافت نمی‌شود، ما همگی‌مان طعمه‌ی زمان بودیم.

[۲۹ بهمن ۹۹]​

 

[نهنــگ]

ما از همان‌هایی بودیم که آوازمان را در تنگنای بی‌کسی زمزمه می‌کردیم.
ما از همان‌ انسان‌هایی بودیم که با صداهای ترک خورده، غرقه در سکوت بودیم.
ما از همان‌ غم‌زده‌هایی بودیم که فریاد خاموشی‌مان را به گوش اقیانوسی از نرسیدن‌ها سپردیم و نفس‌هایمان را در نقش ارمغانی به خاطرات شوم تقدیم کردیم.

[۶ اسفند ۹۹]​

 

[نهنــگ]

من نتوانستم از آن پرندگانی باشم که از هفت وادی گذر کرده‌اند تا به سیمرغ برسند و در آخر بگویند طالب و مطلوب سرانجام یکی‌ست؛
یا از آن‌ها که پرواز می‌کنند و تداعی کننده‌ی امید هستند.
اما من تنوانسته‌ام مانند به پرندگانی باشم که بالشان را بریده و خاک کرده‌اند؛ از همان‌هایی که در حوالی افکارشان گم می‌شوند و به دور از چشمان بی‌رحم جان می‌دهند؛ و افسوس می‌خورند که ای‌کاش کسی پرهای سفید زیر خاک را ببیند.

[۱۲ اسفند ۹۹]​

 

[نهنــگ]

آدمک‌های مرده‌ای در افکارم با چتر سیاه ایستاده‌اند و بوی تعفنشان عالم را آزرده‌خاطر کرده؛ اما در میان این تاریکیِ بی‌پایان تنها چشمان تو بود که رویای رنگینی را با افکار نمسارم آشنا کرد.

[۱۹ اسفند ۹۹]​

 

[نهنــگ]

زمین منجمد شده بود و آسمان بیش از هر زمان دیگری میل به فروپاشی داشت.
خود را به دست قطرات باران می‌سپارم و آن‌ها همچون فرشته مرگ، روحم را از قفسی که در آن محبوس بود رها ساختند.
بیهوده به دنبال زندگی بودیم؛ باید یک‌جا آرام می‌نشستیم و روحمان را با کلمه آزادی بیشتر از پیش آشنا می‌کردیم.

[۱۹ اسفند ۹۹]​

 

[نهنــگ]

نیمه شب‌ها دوده‌های دل‌شکستگی را به آسمان می‌سپردم و اشک‌هایم را به درخت‌های باغچه هدیه می‌دادم، که مبدا آسمان رنجور شود و غرورش در برابر این آدم‌ها بشکند.
بیچارگی‌ام آنجا بود که به هنگام صبح مردم از آلودگی این شهر گله داشتند اما حرف‌های تیره‌شان را همچنان می‌پرستیدند.

[۱۹ اسفند ۹۹]​

 

[نهنــگ]

نیا!
اینجا همه بی‌رحم‌اند؛ جهانِ به این بزرگی را برایت تنگ می‌کنند.
چشمانت را باز نکن!
وابسته‌ات می‌کنند به پوچی و تو را در کورترین نقطه‌ و در خلوت‌ترینِ خیابان‌ها رها می‌کنند.
فریاد بزن! آنقدر فریاد بزن تا کر شوی!
آن‌ها نمی‌گذراند نجوای حقیقتت گوش دیگری را لم*س کند و در حلقومت دروغ می‌ریزند؛ آنقدر زیاد که خفگی را احساس کنی.
نفست را حبس کن!
اینجا همه چیز تاریک است؛ آدم‌ها ترسیده‌اند و کلمات دچار لکنت شده‌اند. دیگر حتی سروها هم میلی به ایستادگی ندارند.
نیا! جانِ دلم به این دنیا نیا!

[۱۹ اسفند ۹۹]​

 

[Lidiya]

[پایان دوره آموزشی دلنوشته نویسی اسفند ماه]
99/12/26
"شما با موفقیت دوره را به اتمام رساندید. "
?خسته نباشید.?​