ویژه دلنوشته غراب| نویسنده مـاه

[مـطی]

برگردانده شدم، نتوانستم درون خود بمانم؛ حتى در اوج آشكارگى تلاش براى پوشاندن و پنهان كردن‌هايى كه سراسر روشنايى‌اند.
شبانه آغاز کرد، آرام شروع به مسخ شدن مى‌نمود و در ابتداى طلوع انوار تاريكى رو به سكوت مى‌رفت.
شادمان يا خوفناک نه تضاد است و نه مرتبط اما خود مى‌دانست كه هر دو، رو به بروز است!
شبانه و به آرامى آغاز مى‌كند‌‌... تكليف است، مسيرِ واضح و روشن ولى رهرو نامعلوم؛ آيا كه توان رفتن در مسير راهبر دارد؟
به آرامى به اوج مي‌برد و از نهايت تلاطم به غايت پرسش‌ها مى‌رساند و من هيچ نمى‌دانم.​

 

[مـطی]

به تماشا مى‌نشینم و پر و خالى مى‌شوم از ظن، زبان برسقف دهان مى‌دوزم و سكوت مى‌نوشم.
مى‌جوشم و سوت ممتد، تمام فضاى حاكم را پُر مى‌كند.
جيغ هراسانى كه خبر از تيغ عميق دراستخوان سرمازده را مى‌دهد و تيرِ ناشى از كش آمدن ريشه‌‌ی هيچ‌گاه نبوده در استحكام.
آواى نحيف هضم تمام دل دل زدن‌ها و اضمحلالِ در ابتداى سخن موجب می‌شود دهان بدوزم و به سياهى بكشم چشمان برق افتاده‌ى هميشه خندان را.
به خون دعوت مي‌كند و از هجوم كثافت‌هاى اَسرار مى گويد؛ راه به سخنِ سكوت مى‌برد و جز رسيدن به ابتدا نمى‌بينم، گريزى نيست از سياهى چشمان مانده در قلب‌ها و حالا ترسى ندارم از آزادى سخن در مغز‌‌ها... .​

 

[مـطی]

آن‌گاه که از دنیا بروم چکاوک‌های سرخِ دیار غربت در توابع برکه‌ای که در آن گل نیلوفر مرده، خواهند گریست.
ابرهای سیاه گم شده به جبران تمام نباریدن‌هایی که در حق چشم‌های یخ زده شده، خواهند بارید و آن‌گاه جسم پوشالیِ منجمد شده که در آستانه پوسیده شدن است از مزارِ خاک خورده‌ام مانند درخت‌چه اقاقیا قد علم می کند... و تو چه می‌دانی از بودن‌هایی که به نبودن مبدل می‌شود و گل‌هایی که بوی مرگ می‌دهند و مرگی که بوی دردش تمام قبرستان را احاطه خواهد کرد!​