ویژه مجموعه اشعار ویله دمان | نویسنده آمین

[Ally]

به نام خالق قلم
نام نویسنده: آمین

مقدمه:
یک نفر نیست،
یک نفر در وقت بیداری چشم‌ها بسته است
و سایه‌ی تیره،
بر روی فرش خاطره
ردی برجای گذاشته است.
یک نفر درها را می‌شمارد
و به امید آزادی
انتظار را هجی می‌کند.
یک نفر محو تماشای شیشه
شکستن را می پذیرد.
یک نفر کتاب‌ها را روی هم می‌چینید تا
نردبانی باشد برای رسیدن به خدا!
و چه کار‌ها که اینان می‌کنند.
و زمان خیره به نور‌صداقت متلاشی می‌شود
و بقچه‌ی راز باز می‌شود.
و دیگر در وسط این دایره هیچ کس نیست!
تنها یک‌فرش، با ردی سیاه... .

 

[نهنــگ]

بسمِ آنکه قلمی را ثمر بخشید... .
مشاهده پیوست 111264
نویسندگان گرامی، صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!
__________
پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و شرایط تایپ آثار ادبی در " انجمن کافه نویسندگان" را با دقت مطالعه کنید.
| قوانین جامع مجموعه اشعار |
| قوانین تایپ مجموعه شعر |
__________
دقت داشته باشید بعد از 10 پست اثر شما ملزوم به داشتن جلد است، در تاپیک زیر درخواست خود را ثبت نمایید.
| تاپیک جامع درخواست جلد |
__________
بعد از "15 پست" می‌توانید ابتدا درخواست نقد و سپس درخواست تگ بدهید.
| درخواست نقد اشعار |
| درخواست تگ برای اشعار |
__________
همچنین پس از ارسال حداقل 25 پست، پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی‌های لازم صورت گیرد.
| اعلام اتمام مجموعه شعر |
__________
|با آرزوی درخشش قلم شما |
[مدیریت تالار بوستان شعر]​

 

[Ally]

ای پدر
تو هم دیدی؟
کسی از دور
به خانه‌‌ی ما می‌آمد.
من خانه را همراه کردم،
حیاط را با عطر لبخند زدودم،
و دلم را قرص
ز رفتن تنهایی، تاب دادم.
اما...
ای پدر
تو هم دیدی؟
کسی از دور
با تیر و تفنگ و تانک می‌آمد...

 

[Ally]

زمان گیج است،
شتابان می‌رود
و بازتابی ابدی
بر عمر انداخته است.
می رود اما
تنه‌ی حقیقت
پابرجاست
کسی خواهد دید!
کسی خواهد گفت!
شاید حقیقت از زبان چلچله‌ها
جاری شود؛
و سنگ‌ریزه‌ی رسوایی انسان
کوه‌ها بسازد.
زمان گیج است
شتابان می‌رود... .

 

[Ally]

رعد‌وبرق زده خواهد شد،
و خاک را به آتش خواهد کشید.
من دلم برای غنچه‌های گل‌سرخ
می‌سوزد.
کاش هرگز متولد نمی‌شدند!

 

[Ally]

فتح ابر‌های تاریک به‌دست دعا،
فتح شب به‌دست چشم‌هایی پر‌امید،
روشنایی از کدام سو بر این شهر خواهد‌ تابید؟
پاهای انتظار خسته‌اند!
و خط ظلم بر سطر تاریخ پررنگ شده است.
و هنوز چشم‌هایی پرامل
با پاهایی خسته از انتظار
ایستاده‌اند!

*اَمَل: امید

 

[Ally]

و اشراق نور خورشید
و از بالای گنبد ملکوت
چهره‌های خاک خورده‌ی ما را
ربانیت می‌بخشد.
و این سلاح خون و آزادی
چون پری از جنس صبر
هرگز بر دستان جنگ آزموده‌ی ما
سنگینی نکرد!
و این خاک خشمش را
بر سیاه پوشان فرومایه
سرریز کرد و به خواست
و اینها کافی‌ست،
اینها کافی‌ست
تا بعد صدها سال
ندای ما، هنوز، خرمشهر را خدا آزاد کرد، باشد
اینها کافی‌ست...

 

[Ally]

رازها
در قفس جسم
در خیال پروازند.
و دشمنان
ایستاده با تفنگ،
در انتظار پرواز،
مرگ را می خوانند.
هیچ‌کس نخواهد گفت!
همه بی‌صدا
همراه با راز
خواهند مرد... .

 

[Ally]

در امتداد جوی
بیشه زاری‌ست.
انبوه
از گندمان سیاه
خموش و رام
در پیچش باد
می‌رقصند آرام
و تهی
از صدای بمب‌های آفت
دستشان را
به سوی آفتاب فردا
دراز می‌کنند
من کودکان سرزمینم را
به اینجا خواهم آورد
و به گندمان سیاه
خواهم سپرد
در این بیشه زار
هیچ قلبی،
آفت خورده نیست... .

 

[Ally]

لحظه‌ها در راهند...
اینجا پیرزنی در خاطره‌ها خفته است
و ابعاد غربتش را هیچ سفری
نتوانسته است با خود همراه کند.
لحظه‌ها در راهند...
او می‌خندد
اما ابدا بازتاب نوری
از چشمانش پیدا نیست،
او حرف می‌زند اما
لم*س دستانش،
سردی آینده را القا می‌کند.
او هنوز هم به پشت سرش نگاه می‌کند
و به دنبال دستان همراهی می‌گردد،
که سال‌ها او را
در دود جنگ رها کردند!
و او هنوز به دنبال دستان گمنامی‌ست
که از راه برسند!
لحظه‌ها در راهند...