متون و دلنوشته عباس معروفی | انجمن کافه نویسندگان

[Celine*]

همیشه غایبِ من
همیشه حاضری
مثل بغض
بر سینه‌ام نشسته‌ای
مثل ابر در آسمانم
مثل وهم در جانم
زمان را شکسته‌ای
همیشه غایبِ من
همیشه حاضری
تا پلک می‌زنم
سرازیر می‌شوی

|عباس معروفی|​

 

[نازلــی]

از این تنهایی هزارساله
خسته‌ام
از این که صدای تو را بشنوم
خیال کنم وهم بوده
این که هرچی بخواهم بخرم
می گویم حالا نه
صبر می کنم وقتی آمدی
از این اجاق خاموش
این قابلمه ها، ماهیتابه ها
این شر*اب که هنوز بازش نکرده ام
گیلاس های خاک گرفته
بشقاب های دلمرده
این فیلم که قرار بود با هم ببینیم
متکایی که سرت را می گذاشتی
خودم که بهانه‌جو شده
از انتظار خسته ام
همینجا نشسته ام
و فکر می کنم
چه خوب! که زمین گرد است
عشق من !
می روی آنقدر می روی که باز
آنسوی زمین می رسی به من ..

#عباس_معروفی

 

[مـطی]

تو ليلي نيستي
من اما
مجنون حرف هات مي‌شوم
ديوانه ي دست‌هات
مبهوت خنده‌هات
گل قشنگم
شيرين نيستي
ولي من
صخره هاي شب را
آنقدر مي تراشم
تا خورشيدم طلوع کند
و تو
در آغوشم بخندي.​

 

[مـطی]

شعرهاي من چشم دارند
حتي چشم هاي شعرم را
که مي بندم
تو بر کلماتم راه مي افتي
و مي رقصي
خواب هم که باشم
صداي تق تق کفش هات
در سرسراي خوابم مي پيچد
کور که نيستم
گل قشنگم
آمدنت را تماشا مي کنم
و اين لبخند براي توست!​

 

[مـطی]

مگر نمي‌گويند که هر آدمي
يک بار عاشق مي‌شود ؟
پس چرا هر صبح که چشم‌هات را باز مي‌کني
دل مي‌بازم باز ؟
چرا هربار که از کنارم مي‌گذري
نفست مي‌کشم باز ؟
چرا هربار که مي‌خندي
در آغوشت در به در مي‌شوم باز ؟
چرا هر بار که تنت را کشف مي‌کنم
تکه‌هاي لباسم بال درمي‌آورند باز ؟
گل قشنگم
براي ستايش تو
بهشت جاي حقيري ست
با همين دست‌هاي بي‌قرار
به خدا مي‌رسانمت.​

 

[نازلــی]

این دنیای کوچک و هفت میلیارد آدم!
یعنی تو باور میکنی؟ شمرده‌ای؟ کی شمرده است؟ جز سیاست مدارها دیدی کسی آدم بشمرد؟
باور نکن نارنجی، باور نکن سبز آبی کبود من!
باور کن همه‌ی دنیا فقط تویی و برخی دوستان؛
بقیه تکراری‌اند.

#عباس_معروفی

 

[نهنــگ]

آدم هایی که در خواب می آیند
و حرف می زنند
و هستند،
کجا می روند؟

[عباس معروفی]

 

[نهنــگ]

تو انتخاب من نبودی، سرنوشتم بودی؛ تنها انگیزه‌ ماندنم در این وانفسای شلوغ در این زندگی بی اعتبار.

[عباس معروفی]​

 

[نهنــگ]

چقدر آهنگ‌های قشنگ در اين دنيا وجود داشت كه من نشنيده بودم، چقدر چهره های زيبا از برابرم گذشتند كه من آن‌ها را نديدم. چقدر روياهای عجيب ديدم كه وقتی از خواب بيدار شدم، هرگز ديگر به يادم نيامد و بوی عطری از دست رفته در دلم چنگ زد كه تا هميشه خودم را نبخشم. زندگی يعنی چه؟ هميشه نصفه نيمه، هميشه ناتمام، هميشه ناگهان جايی قطع می‌شدم...

[عباس معروفی]​