- Oct
- 2,122
- 7,916
- 148
- وضعیت پروفایل
- تخیل من جای پیچیده ای است، بگذارید آسوده در آن غرق شوم.
بسمه تعالی
«فن فیکشن» یا «فن فیک»، به نوعی از داستان نویسی آماتور گفته میشه که بر پایهء ایده ای از یک «منبع اصلی» ایجاد میشه. این منبع اصلی، اغلب کتاب، سریال های تلویزیونی و فیلم های پرطرفدار هستن. اما میشه تقریبا هر چیزی رو در بر بگیره و به طور مثال بر اساس زندگی افراد مشهور نوشته بشه؛ مثلا تقریبا همه می دونند که انیشتین، نابغه علم ریاضی فیزیک بوده و دانشمندان مغز اون رو نگه داشتن تا ببینن چه قابلیتی داشته که تا این اندازه باهوشه. پس ایدهء اصلی این ماجرا، ایدهء ما نیست؛ بلکه موضوعی عمومی و آشناست که شما می تونید در اون تغییراتی ایجاد کنید یا ادامه ش بدید.
این تعریف، به طور شفافی توضیح میده که وقتی شما میاید و داستانی رو با یک ستینگ مشخص در فضای یک داستانی که کاراکترهاش قبلا خلق شدن و به طور رسمی ایجاد شده و خوانده شده و طیف طرفدارهای خودش رو پیدا کرده، پیاده می کنید، و اون رو می نویسید، در واقع اثر شما فن فیکشن خونده میشه. نه رمان.
اگه بخوایم خیلی با دسته بندی تقریبی فن فیکشن رو تعریف کنیم، فن فیکشن میتونه به هر اثری گفته بشه که به طور واضح ویژگی هایی (ایده، کارکترها، صحنه ها) رو از آثار دیگه قرض می گیره و به اثر دیگه ای تبدیل میکنه و درنتیجه ی این سیستم فن فیکشن شما به وجود میاد.
به طور مثال بسیار می بینیم که داستان هایی بر اساس داستان لیلی و مجنون ساخته میشن؛ یا ساخت سریالهایی از پوآرو که ممکنه برخی از اپیزودها اصلا توسط آگاتا کریستی نوشته نشده باشن و خالق اون ایده ها اشخاص دیگری باشن ولی چون کارکتر اصلی یعنی پوآرو، کارکتریه که توسط آگاتا کریستی خلق شده، اثر شما عنوان فن فیکشن رو می گیره.
همچنین لازم به ذکره که در مجموع دو دسته فن فیکشن نویسی داریم؛
1. نوع اول فن فیکشن نویسی به ادامه دادن یک داستان برمی گرده. با الحاق به تعاریف بالا شما سریال/فیلم/کتابی رو انتخاب می کنید [به فرض سینمایی جدایی نادر از سیمین] و ویرایشی در اصل ماجرای گفته شده اعمال نمی کنید؛ بلکه داستان رو از جایی که تمام شده ادامه می دید. در این فیلم ما شاهد طلاق نادر و سیمین بودیم اما متوجه نشدیم که ترمه این دو جهت سرپرستی نادر رو انتخاب کرد یا سیمین؟ شما می تونید داستان رو ادامه بدید و زندگی ترمه رو بعد از طلاق این دو روی کاغذ بنویسید.
2. نوع دوم فن فیکشن نویسی ایجاد تغییرات اساسی در داستانه. با الحاق به تعاریف بالا، اثری رو انتخاب می کنید [به فرض سینمایی لاتاری] و چندتا از اتفاق ها رو تغییر می دید. چیزهایی اضافه می کنید. پیاز داغش رو کم و زیاد می کنید و پایان رو هم تغییر بدید؛ در این نوع نگارش کارکترهای اصلی معمولا سر جای خودشون هستن و نهایت ویرایش در کارکترها کم و زیاد کردنشونه.
با این حال همیشه گفتیم و گفتم که نوشتن، ریاضی نیست که با خط کش اندازه گیری بشه؛ بله یک سری اصول رو حتما بایستی رعایت کنید اما توصیهء من همیشه این بوده که خیلی دغدغه مند نباشید در چهارچوب نویسندگی. خودتون باشید و از محدودیت ها عبور کنید.
موفق باشید
پرنده‌سار
«فن فیکشن» یا «فن فیک»، به نوعی از داستان نویسی آماتور گفته میشه که بر پایهء ایده ای از یک «منبع اصلی» ایجاد میشه. این منبع اصلی، اغلب کتاب، سریال های تلویزیونی و فیلم های پرطرفدار هستن. اما میشه تقریبا هر چیزی رو در بر بگیره و به طور مثال بر اساس زندگی افراد مشهور نوشته بشه؛ مثلا تقریبا همه می دونند که انیشتین، نابغه علم ریاضی فیزیک بوده و دانشمندان مغز اون رو نگه داشتن تا ببینن چه قابلیتی داشته که تا این اندازه باهوشه. پس ایدهء اصلی این ماجرا، ایدهء ما نیست؛ بلکه موضوعی عمومی و آشناست که شما می تونید در اون تغییراتی ایجاد کنید یا ادامه ش بدید.
این تعریف، به طور شفافی توضیح میده که وقتی شما میاید و داستانی رو با یک ستینگ مشخص در فضای یک داستانی که کاراکترهاش قبلا خلق شدن و به طور رسمی ایجاد شده و خوانده شده و طیف طرفدارهای خودش رو پیدا کرده، پیاده می کنید، و اون رو می نویسید، در واقع اثر شما فن فیکشن خونده میشه. نه رمان.
اگه بخوایم خیلی با دسته بندی تقریبی فن فیکشن رو تعریف کنیم، فن فیکشن میتونه به هر اثری گفته بشه که به طور واضح ویژگی هایی (ایده، کارکترها، صحنه ها) رو از آثار دیگه قرض می گیره و به اثر دیگه ای تبدیل میکنه و درنتیجه ی این سیستم فن فیکشن شما به وجود میاد.
به طور مثال بسیار می بینیم که داستان هایی بر اساس داستان لیلی و مجنون ساخته میشن؛ یا ساخت سریالهایی از پوآرو که ممکنه برخی از اپیزودها اصلا توسط آگاتا کریستی نوشته نشده باشن و خالق اون ایده ها اشخاص دیگری باشن ولی چون کارکتر اصلی یعنی پوآرو، کارکتریه که توسط آگاتا کریستی خلق شده، اثر شما عنوان فن فیکشن رو می گیره.
همچنین لازم به ذکره که در مجموع دو دسته فن فیکشن نویسی داریم؛
1. نوع اول فن فیکشن نویسی به ادامه دادن یک داستان برمی گرده. با الحاق به تعاریف بالا شما سریال/فیلم/کتابی رو انتخاب می کنید [به فرض سینمایی جدایی نادر از سیمین] و ویرایشی در اصل ماجرای گفته شده اعمال نمی کنید؛ بلکه داستان رو از جایی که تمام شده ادامه می دید. در این فیلم ما شاهد طلاق نادر و سیمین بودیم اما متوجه نشدیم که ترمه این دو جهت سرپرستی نادر رو انتخاب کرد یا سیمین؟ شما می تونید داستان رو ادامه بدید و زندگی ترمه رو بعد از طلاق این دو روی کاغذ بنویسید.
2. نوع دوم فن فیکشن نویسی ایجاد تغییرات اساسی در داستانه. با الحاق به تعاریف بالا، اثری رو انتخاب می کنید [به فرض سینمایی لاتاری] و چندتا از اتفاق ها رو تغییر می دید. چیزهایی اضافه می کنید. پیاز داغش رو کم و زیاد می کنید و پایان رو هم تغییر بدید؛ در این نوع نگارش کارکترهای اصلی معمولا سر جای خودشون هستن و نهایت ویرایش در کارکترها کم و زیاد کردنشونه.
با این حال همیشه گفتیم و گفتم که نوشتن، ریاضی نیست که با خط کش اندازه گیری بشه؛ بله یک سری اصول رو حتما بایستی رعایت کنید اما توصیهء من همیشه این بوده که خیلی دغدغه مند نباشید در چهارچوب نویسندگی. خودتون باشید و از محدودیت ها عبور کنید.
موفق باشید
پرنده‌سار
آخرین ویرایش توسط مدیر:
