همگانی [ متن های تقدیمی ]

[Diako]

@نینــوش


هیچ چیز در زندگی شیرین‌تر از این نیست که کسی انسان را دوست بدارد.
من هر وقت فهمیده‌ام که مورد محبت کسی هستم،
مثل این بوده است که دست خداوند را بر شانه خویش احساس کرده‌ام ......​

 

[بلوط]

میدونی؟ اصلا گور بابای هر چی غم و غصه
هر وقت به تهش رسیدی، به این فکر کن
که هنوز کلی راهِ نرفته داری..
هنوز کلی کافه نرفتی..
هنوز کلی آدم هست که ندیدی..
نرسیده هنوز اون روزی که از تهِ دل بخندی واسه شادیِ حضور اون کسی که خدا آورده وسط زندگیت تا واسه خودت باشه..
نرسیده هنوز اون روزی که سوار ماشینِ مورد علاقه‌ات بشی!
نیومده هنوز اون روزی که با ذوق تو خیابون شهری که دوست داری قدم بزنی!
اره کلی چیزای خوب هست که واسه خودته و هنوز نرسیده!
اگه رسیدی به تهش یه لبخند بزن و واسه حسایی که هیچ‌وقت تجربه‌اش نکردی، ادامه بده..! برنده کسیه که جا نزده…
@zilan
@|Bubble|

 

[ozan]

شاید شماها رو ببخشم اما
خودم از اینکه بهتون اعتماد کردم هرگز نمی‌بخشم!!!!
@ozan

 

[بریوان]

_‏او پژواک روح من بود، در طبیعتی محزون.
چشمانش انعکاس پنجره های کلبه متروکی بود در میان مه.
برای حرف‌های خنیاگرانه ام پاسخی نداشت.
ستایش‌هایم را با لبخندی کریمانه می‌پذیرفت
و باز سر در گریبان خویش فرو می‌برد.

@نازلـی ​

 

[نازلــی]

- میل به فرار کردن همیشه در وجودم بود؛ از این زندگی گریختن و پناه بردن به جایی که هیچ آدمی، هیچ انتظاری، هیچ غصه‌ای و هیچ شادی‌ای وجود ندارد.
@بریوان

 

[نازلــی]

من می‌بخشم، خیلی زود. همیشه هم به خودم‌ میگم «مگه‌ کی هستی‌ که نبخشی؟» اما کاغذ مچاله مثل روز اولش صاف نمی‌شه. تیکه‌های متصل‌شده‌ی شیشه مثل روز اولش جوش نمی‌خوره. دیگه پارچه‌ای که وصله دار شد مثل روز اولش یک‌دست نمیشه. من می‌بخشم، خیلی زود. اما مگه تیکه‌های شکسته‌ی این شیشه رو چند بار میشه جوش زد؟ چند بار میشه کسی رو مچاله کرد و از نو صافش کرد و ازش انتظار فراموشی داشت؟
@نیـاز

 

[بریوان]

«من استاد حرف زدن در سکوتم. کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام. آه که چه قدر بدبخت بوده‌ام. همه طردم کرده بودند. مطرود و فراموش شده و هیچ کس نمی‌داند، احدی خبر ندارد.»

@شرقیِ غمْگـین