معرفی معرفی امید حاجیلی

[آناشید]

خوب با این فراز و نشیب زندگی موسقیایی، برخورد شما با استعدادهای بیکران تهرانی و شهرستانی چگونه است؟

برخوردهای زیادی داشتم مخصوصاً در حین کنسرتها. معمولاً هر کمکی از دست من بر بیاد یا هر سؤالی که بتوانم جواب بدهم دریغ نمی کنم. روزی پسری به من زنگ زد از اصفهان و من را می شناخت و خیلی پیگیر کارهای من بود او به تهران آمد و گفت نواختن ترومپت را خودش شروع کرده است. علاوه بر اینکه کلی تشویقش کردم کلی راهنمایی کردم و چیزهایی که می دانستم در اختیارش گذاشتم و هرچند وقت که او می آید به تهران و من از وضعیت نوازندگی او با خبر هستم و کمکش می کنم. از این نمونه ها برای من زیاد پیش آمده است

 

[آناشید]

چگونه شد که صدایت را کشف کردی؟

خواندن من تقریباً از همان 9ـ10 سال پیش شروع شد زمانی که فروشگاه بتهوون در چهارراه ولیعصر بود و پاتوق بچه های هنرستان (یادش به خیر چمن آراهای بزرگ و پیر و بی حوصله که واقعاً دوست داشتنی بودند و چمن آراهای کوچک آرش و بابک که جوان و رفیق و هم صحبت ماها و آرش وطن خواه هم که جای خود داشت) من آن زمان کارهایی می ساختم و در خانه ضبط می کردم و در واکمن گوش می دادم، دوست داشتم نظر بقیه را هم بشنوم چون همان موقع هم کارام به گونه ای عجیب و بامزه بود. کارهایم را می دادم بچه ها گوش می کردند و تعریف می کردند و آنقدر گفتند که چرا آلبوم نمی دهی که منم شروع به کار کردم و به فکر آلبوم ادامه دادم!

 

[آناشید]

چگونه می توان نقش نوازنده، خواننده و ترانه سرا را در کنار آهنگساز برای مردم ملموس تر کرد؟

متأسفانه خیلی این کار عملی نیست، چون در جامعه ما فرهنگ شنیداری مردم سطح خوبی ندارد و خیلی نمی شود روی این قضیه مانور داد. در کنسرت ها می توان دید مردمی که می آیند و تماشا می کنند مسحور نوازنده می شوند ولی چون کنسرت های زیادی هم برگزار نمی شود این قضیه هم تقریباً به صفر می رسد. متأسفانه مسیر موسیقی به سمتی می رود که از جاده آگاهی رسانی روز به روز دورتر می شود.

 

[آناشید]

شروع رسمی خوانندگی شما چه زمانی است؟

این آلبوم تقریباً 8 سال طول کشید تا بیرون بیاید و حدود 6 سال فقط مجوز آن طول کشید و 2 سال هم درگیر به روز کردن آلبوم و صداهای آن و میکس و مَسْتِرش بودم.

چرا این قدر طولانی شد؟

دلیل طولانی شدن مجوز پیگیری های کم خودم بودم ولی ایراد هایی که گرفته می شد هم کمی عجیب بود... تغییرات فقط در میکس و مستر و ساز ها بود و هیچ تغییری در شعر و آهنگ ها نمی شد داد چون به این ها و به این صورت مجوز داده شده بود. ولی از تغییرات راضی بودم.

 

[آناشید]

امید حاجیلی با یک روند و استراتژی مشخص وارد حوزه خوانندگی شد؛ روندی که سال ها پیش در آلبوم «آلگرو» با موسیقی آمریکای لاتین به آن ورود کرده بود. این استراتژی از نگاه خود امید حاجیلی چگونه است؟

به هر حال من سال های زیادی در این حوزه فعالیت کرده ام و مخاطب شناسی بدی نداشتم. من درس موسیقی را خوانده ام و تحصیلاتم هم در همین حوزه است. به خاطر همین خیلی خوب می توانستم در این باره نظر بدهم و بررسی درستی داشته باشم. البته من هنوز هم از آن رویه ابتدایی و موسیقی آمریکای لاتین پیروی می کنم و همین باعث شده بتوانم در یک مسیر درست پیش بیایم

 

[آناشید]

هر کسی امسال به کنسرت های تو آمده یک سوال مشخص دارد؛ اینکه تو واقعا پیش از روی صحنه آمدن ، «اورانیوم غنی شده» خورده ای که آنقدر پرانرژی هستی؟! امید واقعا این همه انرژی از کجا می آید؟ یک نفر مگر چقدر می تواند انرژی داشته باشد؟

هر کسی به هر حال برای انتخاب کنسرتی که می خواهد برود، اولویت هایی دارد. خیلی ها برای این به کنسرت من می آیند تا حال شان خوب شود. من اعتقاد دارم کنسرت باید حال آدم را خوب کند و سرشار از انرژی مثبت باشد. شما این سوی ماجرا را هم ببینید که خود من هم از اینکه سالن اجرای برنامه ام تا این حد انرژی خوب می گیرد حال خوبی دارم و باعث می شود انرژی من هم چند برابر شود.

 

[آناشید]

همیشه هم تنوع حرف اول را در اجراهای تو می زند. یعنی برای لحظه به لحظه برنامه ات پیش بینی های خاصی را کرده ای و همین باعث می شود کنسرت های تو تلفات بدهد!

به هر حال در چند اجرای اول به این نتیجه رسیدم که اگر در کنسرت به همه خوش بگذرد، حال خودم هم خوب است و می توانم ادامه بدهم. وقتی از آن بالا می بینم که حال همه خوب است و انرژی سالن لحظه ای فروکش نمی کند، من هم باالطبع با همان قدرت جلو می آیم و تا آخر برنامه حالم خوب است.

 

[آناشید]

بعد از کنسرت هایت چطور؛ چیزی برای خودت باقی می ماند؟

رو به موت هستم. یعنی نای بلند شدن و رساندن خودم به منزل را هم ندارم. یعنی صددرصد انرژی من روی صحنه است و همه آن را خرج می کنم تا مخاطبانم حال شان خوب باشد. مخصوصا موقع عکس گرفتن با عزیزانی که برای عکس به پشت صحنه می آیند.

تو نماد خواننده هایی هستی که برای رسیدن به موفقیت تلاش وافری داشتی و یک استراژدی درست بود که باعث شد بتوانی مسیرت را به خوبی پیدا کنی. این مسیر و ادامه این روند خیلی باید با سیاست انتخاب شود.

مهم ترین نکته این است که من یک آلبوم «آلگرو» دارم و 90درصد کسانی که به کنسرت های من می آیند، آن آلبوم را نشنیده اند! خیلی های شان اصلا نمی دانند من آلبوم رسمی دارم و به خاطر همین است که آن استراتژی که تو می گویی اهمیت بیشتری پیدا می کند. من با تک قطعات و انتخاب یک ژانر و سبک خاص قدم جلو گذاشتم و پیش آمدم.

ولی رویه کنونی بازار موسیقی این گونه نیست و شدت تقلیدها و تاثیرپذیری از خواننده های مختلف باعث شده خیلی ها همان اول راه وارد ورطه تکرار شده و از سوی مخاطب پس زده شوند.

یکی از مهم ترین ضعف هایی که همیشه هست این است که نسبت به کاری که انجام می شود آگاهی وجود ندارد و تقلید زیاد شده است. این تقلید جریانی است که خیلی چیزها را نابود می کند. یعنی وقتی یک نفر کاری را انجام می دهد و موفق می شود، به دنبال او همه فکر می کنند که اگر آن کار را انجام دهند حتما موفق می شوند. این مسئله شاید به ندرت جواب بدهد ولی اصلا چیز خوبی نیست چون آگاهی و علم نسبت به کاری که انجام می شود وجود ندارد. در حال حاضر خیلی ها که در بخش موزیک پاپ کار می کنند موزیک نمی دانند یا سطح دانش آنها در این بخش زیاد نیست و این یکی از دلایلی است که من به جرات توانستم بر آن فائق آیم. موزیک شاد و شش و هشت و انرژیک کار کردن در ایران همیشه مورد انتقاد است.

 

[آناشید]

این هجوم بیشتر از سوی کیست؟

این هجوم بیشتر از طرف خودی هاست. یعنی خود کسانی که در این رشته فعالیت می کنند ولی یکی از دلایلی که من می توانم این کار را انجام بدهم و با اعتماد به نفس هم انجام می دهم، پشتوانه ای است که دارم. اگر من هم تحصیلات موسیقی نداشتم یا رزومه این چنینی نداشتم و موزیسین این مدلی نبودم، خودم ساز نمیزدم و قصد داشتم در موزیک این چنینی فعالیت کنم، شاید جرات نمی کردم چنین کاری بکنم. یکی از دلایلی هم که فکر می کنم طرفدارهایم به من لطف دارند و از من حمایت می کنند، این هست که متفاوت کار می کنم وحداقل ادای کسی را در نمی آورم.

کمی هم درمورد آلبوم جدیدت صحبت کنیم. اوضاعش در چه حالی است؟

ببین من درمورد آلبومم حرف نزدم به خاطر اینکه کارهای آن را کم کم پیش می برم و بیشتر حجم کار آن روی دوش خودم هست. مثل همیشه آهنگسازی و تنظیم و حتی در بخش ترانه، خودم فعال هستم چون بیشتر حجم کار را خودم انجام می دهم پس کار خیلی سخت می شود. حالا باز شانسی که آوردم این است که با دوستانم یک استودیو به نام استودیو «آریو» زده ایم که میکس و مستر کارها را با دوستان در این استودیو انجام می دهیم. اگر این دوستان هم در تیم آلبوم من نبودند، خودم باید کارهای آلبوم را انجام می دادم که واقعا کارم سخت می شد. اگر بتوانم خودم را در قرنطینه ببرم فکر می کنم سریع بتوانم جمعش کنم.

 

[آناشید]

من فکر می کنم آلبوم ات که بیاید داستان کنسرت های تو خیلی همه گیر تر شود.

ان شا ءالله. فکر می کنم آلبوم من آلبومی باشد که خوب جواب بدهد.

چون جامعه امروز ما این گونه فضاها را می طلبد چنین نظری داری؟

در آلبومم چند کار با فضای آرام تر هم گذاشته ام که یک کم در تنهایی های مردم هم باشم ولی آن آثار هم باز به مدل خودم است و نه به گونه ای که خیلی مرسوم است.

سرفصل آخر صحبت های من درباره چیزی هست که هیچ وقت درموردش حرف نزدی .

آدم های جامعه موسیقی در ایران معمولا اکیپی هستند و دسته بندی های خاص خودشان را دارند. مثلا یکسری ها در اکیپ فلان آدم یا خواننده هستند و یک سری در اکیپ فلانی. جمع ها و دورهمی های محدودی که همیشه تا یک زمانی بوده اند و بعدش با یک اتفاق و دلخوری، آن جمع ها از هم می پاشند و هر کدام از چهره های آن جمع مستقل می شوند.

تو از جمله آدم هایی بودی که با سیروان، زانیار، شهاب رمضان، بهنام صفوی، امیر یگانه و. . . اکیپ بودید ولی ظاهرا روابط دوستانه و کاری شما به یکباره قطع شد. اصولا به این قبیل دسته بندی ها اعتقاد داری؟

طبیعتا این اتفاق در هر جمعی می افتد. به خاطر اینکه در هر جمعی مخصوصا اگر با هم همکار باشند، دوستانی که بیشتر با هم در ارتباط هستند و مخصوصا اگر ارتباط کاری بین شان باشد، ناخودآگاه به چنین فضاهایی کشیده می شود. یعنی شما هر خواننده ای را ببینید یک دوست موزیسین دارد، یک دوست شاعر یا آهنگساز دارد و با همدیگر کار می کنند. ناخودآگاه این را*بطه نزدیکتر می شود و این اجتناب ناپذیر است. ولی اصولا من خودم زیاد اهل باند و باندبازی نیستم و هیچ وقت هم نبودم. همیشه سعی کرده ام که خودم باشم و کارم را درست انجام بدهم.