دیگه تابلوها قشنگ نبودن، دیگه محتوای میز رنگارنگ اشتها آور نبود! دیگه حتی دنیا هم رنگی نبود؛ این خونه به‌طور حتم جهنمِ جدید من میشد.
مسیر رفتنش رو دنبال کردم و به‌محض خارج شدنش از اتاق سری تکون دادم، انگار نصف موج‌های منفی رو با خودش حمل می‌کرد که این‌طور با رفتنش هوای اتاق آزاد شد! بشقاب رو آروم از جلوی بی بی برداشتم و طرف دیگه‌ی میز گذاشتم؛ به طرفش چرخیدم و با مکثی طولانی، بازهم کلمات تکراری که جدیداً ورد زبونم شده بودن رو زمزمه کردم.
-نمی‌دونم، نمی‌تونم!
آب دهانش رو با صدا پایین فرستاد و نگاهش روی صورت آنیه‌ای که بی‌توجه به دنیای اطرافش درحال بازی با رومیزی بود، ایستاد. ل*ب‌های خشکش رو ازهم فاصله داد و گفت:
-مشکل؟ چه مشکلی داره مگه؟!
نشنیده بود حرفم رو؟ یا از شنیدن حرف‌هام خسته شده بود که دیگه به روی خودش نمی‌آورد؟
دست‌های بی‌رمقم رو به طرف آنیه دراز کردم و با صدایی که سعی می‌کردم جدی و قوی باشه، گفتم:
-هیچی بی‌بی! الکی عیب روی دخترم میزارن... فقط چون تنها بوده یاد نگرفته!
مطمعن نبودم... ولی می‌دونستم، مطمعن بودم اون زندگی که می‌خواستم این نبود! دیگه حتی از شکایت کردن و جواب نگرفتن هم خسته شده بودم، دیگه گردنم توان نگاه کردن به آسمون و چشم‌انتظار معجزه بودن رو از دست داده بود!
تکونی به تن خسته‌ام دادم و دور دهان آنیه رو با دستمال رنگیِ کوچکی که کنار بشقاب بود پاک کردم و کلاه سفید راه‌راهی که سرش بود رو روی گوش‌های کوچکش کشیدم، بلافاصله بلند شدم بو*سه ملایمی روی لپ‌های صورتی رنگش گذاشتم.
بدون توجه به صدا زدن‌های بی‌بی و نگاه‌های خم*ار ولی متعجب زری با قدم‌هایی سست به طرف در سالن رفتم.
سوز و سرما که به تنم خورد، قلبم لحظه‌ای برای تپیدن تقلا کرد، من که راضی بودم به ایستادنش ولی انگار دنیا دائماً با من سر لج برداشته بود... موندن توی این خونه ریسک بزرگی بود، آینده‌ای که نمی‌دیدم! ولی همین حالم هم خر*اب میشد. راه برگشتی که نبود، یعنی خونه‌ای برای زندگی و آبرویی برای بالا گرفتن سرم نذاشته بود...
خورشید هنوز توی آسمون بود ولی فقط نقاشی‌اش! فقط تصویرش! کی می‌گفت خورشید گرمی دارد؟ محبت و زندگی دارد؟ کو پس؟ کجاست؟ او هم نمی‌بینه من رو؟
جلوی در حیاط ایستادم و فشاری به سنگ‌ریزه‌های زیر پام وارد کردم، نگاهی به آنیه که بخاطر سرما گریه می‌کرد انداختم و با دلی ریش شده و بغضی توی گلو، اشک‌هاش رو پاک کردم.
دستم رو بند قفل در کردم و نفس عمیقی کشیدم؛ با نالیدن یا فکر کردن به جایی نمی‌رسیدم، دیگه وقت عمل بود!
