شعر وصف حال خودت از زبان شعر

[بـرکـه]

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

 

[بـرکـه]

من کیم؟ مُرغی که بهر نَغمه در بَندش کنند

از پریدن ناامید ، از سَر بریدن بی نَصیب...

 

[پَــرتــو]

سایه‌ام را بتکانید، تکانم ندهید
لااقل کوچه‌ی بن‌بست نشانم ندهید
مدتی هست به هر بیت خودم میلرزم
از گسل‌های تنم هی هیجانم ندهید..
(نجمه زارع)​

 

[آـوآز]

… پیِ تاراندن غم های جدیدم بودی
نگران من و موهای سپیدم بودی
نگران بودی ، یک مصرع غمگین بشوم
زندگی لج کند و پیرتر از این بشوم
نگران بودی اندوه تو خاکم بکند
نگران بودی سیگار هلاکم بکند
نگران بودی این فرصت ِ کم را بُکُشم
نگران بودی یک روز خودم را بُکُشم​

 

[ارغنون؛]

آن‌قدر سنگ‌باران شده‌ام
که دیگر از سنگ نمی‌ترسم
این سنگ‌ها از چاله‌ی من برجی بلند ساخته‌اند
بلند در میان درختان بلند
سپاس از شما ای معماران
پریشانی و اندوه را نای عبور از میان این سنگ‌ها نیست
این‌جا آفتاب زودتر بر من طلوع می‌کند
و آخرین نورهای سرخوش خورشید
دیرتر غروب می‌کنند
گاهی از پنجره‌ی اتاق‌ام
نسیم شمالی به درون پرواز می‌کند
کبوتری از دستان من دانه می‌چیند
صفحات ناتمام مرا نیز
دست‌ گندم‌گون الهه‌ی شعر،
این دست آرام آسمانی تمام خواهد کرد.

- ‌آنا آخماتووا