همگانی [ایـسـتـگـاه نِـــویـسَـنـدِگـی] ✍️

[Emerald]

کس نمی‌داند که من کی به او دل باختم.
غافل از آن‌که او عاشق دیگری بود.

✍فاطمه عطایی​

 

[Emerald]

حتی این خودکار آبی به شوق دیدن تو می‌نویسد.
برگرد...
حداقل به خاطر این خودکار آبی!

✍فاطمه عطایی​

 

[مَـهـوا]

میان تمام داشته‌ها و نداشته‌هایم،
نداشتنت خرم کرد؛
✍?آلـبـالــو ​

 

[مَـهـوا]

جانا گر بازآیی بازهم این دل، دل نمی‌شود و آن لحظه‌های خوشی که نیست شده است برنمی‌گردند...(=
✍?آلـبـالــو ​

 

[Emerald]

ای آدما. کاش می‌شد مثل باران می‌شدیم!
ساده‌ و کم ادعا...
می‌باریدیم بر روی تمام سیاهی‌ها...
ولی این فقط یک ای‌کاش بود!
چون خود ما سیاهی هستیم.

✍فاطمه عطایی​

 

[مَـهـوا]

بچه که بودم با خود می‌اندیشیدم تلخ‌تر از طعم شربت سرماخوردگی نداریم و نیست؛
اما حال حقیقت تلخ نبودت را چشیده‌ام و دگر هیچ طعم تلخی نمی‌تواند کامم را از حصار زهرآگینش نجات دهد.
✍?آلـبـالــو ​

 

[مـطی]

-او‌ را سه باره می‌کشتند؛
-چگونه؟
-با انکار رَنجش!
۰۱:۰۴
۱۴۰۰.۸.۱۸​

 

[مَـهـوا]

" گریه‌های پشت نقاب خنده‌ات چقدر زیباست"​

 

[Mohadeseh.jh]

« برای شنیدن حرف دل باید سرخم کنی و گوش هایت را بر قفسه ی سینه ات بگذاری
اما کلام عقل تنها یک گردن برافراشته می‌خواهد و بس »

محدثه

 

[HADIS.HPF]

روزهای زيادی بايد بگذره تا آدم قانع بشه فقط خودش هست و خودش؛ تا باورش بشه از بقيه به‌جز يه اسم و چندتا خاطره‌ی كوچیک چيزی براش نمی‌مونه!
بيست سال! چهل سال! هفتاد سال زندگی، فقط برای تلمبار كردن اسم روی اسمه؛ برای جايگزين كردن خاطره جای خاطره، اما حاصل جمع همشون می‌شه صفر!
يه روز می‌شينی عمرت رو ورق می‌زنی و سير تا پيازت رو واسه خودت تعريف مي كنی؛ اينجاس كه می‌فهمی، چقدر برای «هيچ‌كس» نگران شدی.
چقدر برای «هيچ‌كس» غصه خوردی، چقدر برای «هيچ‌كس» دلتنگ شدی، چقدر برای «هيچ‌كس» دعا كردی و چقدر با تمام وجود براي «هيچ‌كس» بودی.
یه روز به خودت ميای و به اطرافت نگاه می‌كنی و می‌بینی «هيچ‌كس» نيست.
دقيقا «هيچ‌كس»!

رمان توکیو_ حدیث پورحسن