دلنوشته دختری از جنس بهار |مائده

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

نام اثر: دختری از جنس بهار
نویسنده: مائده   [میم.شین]

ژانر: فانتزی،اجتماعی،تراژدی
موضوع:دلنوشته
سال نشر: ۱۴۰۲
منتشر شده در: انجمن کافه نویسندگان - تالار ادبیات - بخش تایپ دلنوشته.

مقدمه:

قلب او از جنس بهار بود...
امید داشت، امیدوار بود و امید می بخشید.
در زندگی اش به دنیای اطرافش می نگریست. دنیایی که پر از دروغ و دورویی بود. سرشار از آدم هایی که نقاب دوست و خنجر دشمن داشتند.
چرا باید اطراف قلبی بهاری این همه بی مهری و ناامیدی وجود می داشت؟
شاید نباید اینقدر به اطرافش توجه می کرد.
شاید،باید در دنیای رنگین خودش بیشتر می ماند و کمتر از سرپناه امن خیالاتش خارج می شد.

 

[چَڪاوڪِ سِـپیدچَڪاوڪِ سِـپید عضو تأیید شده است.]

‌
°•○°●‌ ‌ به نام خالق واژگان ‌ ●°○•°​

---

‌
نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!
‌‌​

---

‌

پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.
‌‌​

---

قوانین تایپ دلنوشته​

---

‌
شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.
‌​

---

درخواست جلد برای آثار​

---

‌‌

پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.
‌​

---

درخواست نقد دلنوشته​

---

‌‌

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید
‌​

---

درخواست تگ برای دلنوشته​

---

‌
همچنین پس از ارسال 20 پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...
‌​

---

‌اعلام اتمام آثار ادبی​

---

‌‌

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...
‌​

---

درخواست انتقال به متروکه​

---

‌‌‌
‌
○● قلمتان سبز و ماندگار●○
‌
| مدیریت تالار ادبیات |
‌
‌​

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

تنها، ماندن در دنیای امن خیالات برایش کافی نبود.
او باید گاهی رویاهایش را با واقعیت ترکیب می کرد و خاطرات شیرینی می‌ساخت.
کاری که بارها تلاش کرده بود تا انجامش دهد. سخت بود،اما غیر ممکن نبود.
روز ها یکی پس از دیگری می گذشتند. هر لحظه احساس می کرد که باید کسی را دوست بدارد. اما نمی دانست آن شخص که بود.
موضوع این بود که قلب او غرق در محبت بود و همیشه خواستار دوست داشتن.
انتظار نداشت که او را دوست داشته باشند؛ اما واقعا به این جرقه ی دوست داشته شدن در زندگی اش،بی اندازه نیاز داشت. همه نیاز داشتند. در دنیای اطراف او همه باید به غیر از خود او،به دوست داشته شدن نیاز داشتند.بار ها قلب او را شکسته و بی اعتنا عبور کرده بودند.
اما او فرق داشت.نمی‌توانست دلی را بشکند و حتی یک قدم دور شود.
او نگران قلب ها بود. دوست نداشت قلبی حتی با یک شکوفه‌ی بهاری و یا شاید بدون همان یک شکوفه هم، شکسته شود.
از نظر دیگران عجیب و بچگانه به نظر می‌رسید که او همیشه نگران قلب ها بود.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

او خیلی بزرگ بود.
افکار او تنها متعلق به انسانی با درک بالا بود. شاید گاهی خیلی بد اعصبانی می‌شد؛ اما درک و شعورش در مقابل انسان هایی با روان پریشان، کاملا درست بود.تلاش می کرد تا حد ممکن انسان ها را درک کند.
او خود را انسان کاملی نمی‌دانست. خوب می‌دانست که در کنار خوبی هایش، نقص هایی هم دارد. درک می‌کرد که در میان درختان بهاری پر شکوفهٔ قلبش، درختی نیز وجود داشت که بی‌بهره از عطر و بوی بهار مانده بود.
نیمه‌ی پر لیوان را دیدن، تمام این مشکلات را تا مدتی حل می‌کرد.
تا زمانی مشکلات را برطرف می‌کرد که باغبان قلبش شود و مشغول راست و ریست کردن اوضاع و احوالش شود.
او می دانست که می‌تواند.چون در میان کسانی که داوطلب یاری کردن او بودند، خدا را برگزیده بود.
او سعی می‌کرد قلبش را همیشه بهاری نگه‌دارد؛حتی در پاییزی برگ ریز و زمستانی سرد.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

بهاری بودن برای او دشوار نبود.
او این چنین، انتخاب کرده بود.زندگی او، خلاصه می‌شد در این جمله:
با امید سبز بمان.
او دلیل دارا بودن قلبی بهاری را داشتن امید می دانست. امیدی که حتی خودش هم نمی دانست از کجا و چطور وارد قلبش شده است.
او معتقد بود که باورها جادوگرند.اگر باور می‌کرد که شکوفه باران است، پس احساس می‌کرد که واقعا می‌تواند همینطور باشد.
بهاری بودن را هیچکس به او نیاموخته بود. او خود از جهان اطرافش آموخته بود که شکوفه‌دار باشد. چیزی متفاوت از اطرافیانش. کسانی که جز منافع خویش، به چیز دیگری توجه نمی‌کردند.
او خود را انسان کاملی نمی‌دانست. قبول می کرد که گاهی نمی توان بی‌نقص بود.
همه اشکالاتی دارند و باید با آنها کنار بیایند.
مهم نبود که او چه می گفت.افکار حکاکی شده در مغز را نمی‌توان تغییر داد و این همان قسمت سخت، برای کنار آمدن با اطرافیانش بود.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

هر چند او خود را بیشتر از دیگران، مقصر می‌دانست. او گمان می‌کرد که چون نمی‌تواند خوب با اطرافیانش کنار بیاید، پس احتمالا مقصر واقعی او بوده است.
او معتقد بود،برخی محدودیت‌ها، در بعضی مواقع ضروری‌اند؛اما او شخصی نبود که پایبند به مرزها باشد.
همیشه دوست داشت که چیزی بیش از آنچه بود،باشد.
با اینکه قلب او سرشار از شکوفه های بهاری بود؛اما گاهی ناامید می‌شد.ناامیدی هایش جز همان درختان بی بهره از بوی بهار بودند. عالی نبود؟ لااقل درختان پر شکوفه اش، خالصانه بهاری بودند.
انتقاد پذیر نبودن، کار او را دشوار تر می کرد.می‌توانست قبول کند که کامل نیست، اما در برابر حرف های دیگران احساس بدی پیدا می‌کرد. او از سر اجبار، برای پنهان کردن احساسات حقیقی خویش،لجبازی می‌کرد و خود را انتقادناپذیر نشان می‌داد.
برای او انعطاف پذیر بودن، کار سختی نبود.از این قابلیت خود به خوبی استفاده می‌کرد.
یکی از مواردی که احساس می‌کرد می‌تواند در آن زمینه پیشرفت کند، ارتباط با دیگران بود. در ارتباطات خود، احساس ضعف و ناتوانی نمی‌کرد؛ اما بینهایت دوس داشت،که روابطش را تغییر دهد.
شاید اگر می‌توانست، شکوفه های بهاری اش را کمتر به دستان انسان های آلوده به غبار پاییز می‌سپرد.یا شاید حتی ارتباطش را با برخی نسیم ها و آفتاب های گرم بهاری بهبود می‌بخشید.
کسی نمی‌داند که چه در پیش رو انتظارش را می‌کشد.بادی از بادهای پاییزی یا برف زمستان.
تنها می‌توان از تجربیات استفاده کرد. باید که آنچه آموخته بود را در کوله ی مغزش جمع می‌کرد و با قاطعیت به سمت آینده حرکت می‌کرد.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

آینده در نظر او، بیشتر از گذشته ای که ندیده بود و تنها درباره اش شنیده بود، مبهم دیده می شد.قلب او پر از شکوفه های بهاری امیدواری بود که هرگز سقوط را تصور نمی کردند؛اما پاییز در انتظار تمام آنها بود...
روز های سخت او از راه رسیده بودند.
همان روزهایی که اندک اندک، از شکوفه هایش می کاستند و به ناامیدی هایش می افزودند.
قسمت دردناک ماجرا این بود که قلب بهاری اش با پاییز سخت و رنج آور، آشنایی نداشت.
او صادق،مهربان و مونس بود. هیچگاه گمان نمی کرد پاییز خنجر به دست، انتظار او را بکشد؛زیرا احساس می کرد که همه مانند او فکر می کنند.
در زمان های دور، قلب آراسته شده با بهار اش،با پاییز عهد بسته بود.آنها قسم خورده بودند که هرگز باهم نجنگند.
چه می توانست بکند؟ او ضعیف شده بود. اعتماد بیش از حد به خود، او را به این حال انداخته بود.
شاید اگر کمتر به بهار درون قلبش می بالید،اینگونه نمی شد.او به شکوفه هایش دلگرم بود.حیف که نمی دانست، روزی صبر و استقامت آنها تمام خواهد شد.
قلبش به درد آمده بود. گاهی با خود از ناامیدی سخن می گفت؛اما احساسی ناشناخته بیم هایش را کنار می زد.
شاید همین بود.او به عنوان انسانی امیدوار به دنیا آمده بود. انسانی که امید می بخشد. نمی توانست وجود حقیقی اش را پنهان کند؛ اما چه می توانست بکند.حتی قوی ترین و امیدوار ترین هم روزی کم می آورند.
شاید این دردناک ترین قسمت بود...

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

داشتن احساساتی مشابه او،زندگی را برای من عجیب تر می‌کند.
گاهی در گوشه ای به تنهایی می‌نشینم؛به آینده ای دور و گذشته ای که شاید اندک کسی به یاد بیاورد، می‌اندیشم.
اندیشه هایم مرا به دنیایی فراتر از آنچه که اطرافیانم قادر به درک آن هستند، هدایت می‌کنند.دنیایی ایده آل.سرشار از انسان های مثبت اندیش.
گه گاهی که دلگیر می‌شوم، خیالات خوشم را جایگزین تفکرات غم آلود می‌کنم. اجازه می‌دهم فکر و روحم به جایی دورتر از ابر های بارانی پاییز سفر کنند.
اگر می توانستم؛خود نیز همراه با نسیم خیالات خویش، به دوردست ها سفر می‌کردم. به جایی خالی از غم.
هر چند که مثبت نگر بودن، مرا از خیلی موارد دور کرده است؛اما همچنان نمی‌توان آلوده بودن به غم را انکار کرد.
آدمی،هر چند هم قدرتمند، نمی‌تواند از رخنه کردن درد در رگ هایش چشم پوشی کند.
چه می‌توان کرد؟تنها می توان به خداوندی که خود انسان را اشرف مخلوقات نامیده است توکّل کرد. اعتمادی که باارزش‌ترین اعتمادات است.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

دلم گه گاهی پاییز می‌خواهد؛برای تنوع. خوب است که انسان ها درد و سختی را هم درک کنند و سپس به زندگی آرام خود بازگردند.
شاید گذر از پاییز ها، سخت باشد؛ اما به آدمی می‌فهماند که باید قدر لحظات خوش غرق در شکوفه‌اش را بداند.
شب که می‌شود؛ساکنان روز، در می یابند که لحظات پر نورشان چقدر ارزشمند بوده است.
جای افسوس دارد؛با اینکه از شب هنگام گذشته‌ام، اما همچنان به خوبی نتوانسته‌ام قدر تابش آفتاب به درختان بهاری قلبم را بدانم. شاید چون ماه شکوفه های قلبم را مجذوب کرده است، شب برایم جالب است.
اگر به زندگی با نگاهی دیگر بنگرم، قادر به درک آن هستم که مشکلات و نقص‌ها همیشه بوده‌اند. از امروز تا ابد هم خواهند بود. باید زاویهٔ دیدم را تغییر دهم تا بتوانم همواره از وجود ماه، در دل شب های تاریکم، لذت ببرم.همان شب هایی که ناامید کننده نیستند؛ اما چون من نظاره گر تاریکی‌شان هستم، قادر به فهم زیبایی هایشان نیستم.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

گاهی می نشینم و با خودم فکر می کنم که دوست دارم چه کسانی را ببخشم؟
آنهایی که قلبم را به درد آورده اند؟ یا آنهایی که باعث شده اند احساس پوچی کنم؟...
بخشش ابتدا برایم سخت بود؛ اما زمانی که فهمیدم من هم انسان خیلی خوبی نیستم،تصمیم گرفتم که ببخشم.
گذشتن از اعمال انسان هایی که تنها به فکر خود هستند،دشوار نیست. من نیز گاهی همینقدر بی رحم بوده ام.
مهم این است که انتخاب کنم که از هم اکنون تا ابد،چگونه زندگی کنم.
گذشته می تواند بسیار ارزشمند و افتخار آفرین،و یا حتی خوارکننده و بی اهمیت باشد. من هر چه که در یک ثانیه ی قبل بوده ام،اکنون دیگر نیستم.برای ارتقای خود باید از مسیرهای زیادی عبور کنم؛اما حیف که قلب من جایی در امروز،گذشته و فردای نرسیده،مانده است.
گاهی حس می کنم که حتی تلاشی برای بهتر زیستن هم نمی کنم.برخی مواقع گمان می کنم همه چیز تنها در ذهن من است.شاید این ماجراست که مرا بیشتر از انسان های اطرافم،گمراه می کند.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

گاه،دلتنگ بهاری بودنم می‌شوم؛اگر به گذشته‌ها بازگردام، بیشتر قدرش را خواهم‌دانست.
پرندگان مهاجر که کوچ می کنند،به خودم می‌آیم؛می‌فهمم که بهاران و تابستان من تمام گشته‌است.
اما هنوز هم می‌توانم به آفتاب پاییزی امیدوار بمانم.چیزی حقیقی تر از این نیست که در نومیدی بسی امید است.
انسان‌هایی که ادعای بهاری بودن را دارند، از پاییز و سپس از زمستانی سخت،گذشته‌اند.این گذر در زندگی آنها، ارزشمندترین است.
هیچ بهاری بدون زمستان،گلباران نمی شود. برای بهاری بودن، باید که مقاومت کرد.
افسوس!افسوس که گه گاهی، دل به پاییز می‌بندم.گمان می‌کنم که آفتاب رشته‌ی محکمی برای امیدواری است؛ اما تنها انشعابی از نور است، نوری که تنها می‌تواند نور امید را به قلب برساند.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

مهم نیست که در پاییز به سر می‌برم یا حتی زمستان؛باید قلبم را بهاری نگه‌دارم.
زندگی بدون داشتن شکوفه‌های بهار بیش از آنچه که باید، خسته کننده است.
شاید توجه به شکوفه‌های درون قلب، انسان را جاودانگی می‌بخشد؛شاید به همین دلیل است که می‌گویند:انسان باید دلش جوان باشد.
احتمالا این جوانی دل،منشأ گرفته از بهاران درون قلب است.
با اینکه همیشه نمی‌توان خوب بود، سعی می‌کنم خوبی‌هایم را به یاد بیاورم.انسان ها باید گنجینه از خوبی‌هایشان داشته باشند؛هر زمان که احساس کردند،از آنها دور می شوند، سریع در صندوقچه ی خوبی ها را باز کنند.
بی‌شک می‌توان کمی امید هم در صندوق خاطرات باقی گذاشت؛اما کافی نیست.
امید تنها چیزی است که حقیقی بودنش، جلابخش روح است.و اگرنه نظاره‌گر بودن امید در گذشته چه سودی دارد؟

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

دوست دارم، هرزمان که به آینه می نگرم، خود امیدوارم را ببینم.دوست دارم به خودم لبخند بزنم و از خداوند مهربان خویش، تشکر کنم.
افسوس!گاهی از آن من امیدوار به قدری دور می شوم که حتی نوای بازگشتن ، برایم باقی نمی ماند.
اگر می توانستم، تا ابد در لحظه ای خوش و پر امید می ماندم؛اما چنین چیزی غیرممکن است.
آدمی با تجربه ی تاریکی، ارزش لحظات نوربارانش را درک می کند؛این ذات انسان ها است...

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

باران بهاری را می پسندم.کمکم می کند تا به یاد بیاورم حتی در بهاران هم باران می بارد.زمین بار دیگر مزه ی آب شیرین باران را می چشد؛همانگونه که در پاییز این نوشیدن را تجربه می کند.
بهار من، هنوز هم مملو از شکوفه ها است. این گلباران درون قلب من است؛چون باید باشد، تا مرا از آشفتگی های دنیای بیرونی برهاند.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

موسیقی همراه با گل های بهار، دلم را می نوازد. نوازشی از جنس دریای محبت.
شاید همان دریایی که به اقیانوس رویاهای نوازشگر راه دارد.
گاه گمان می کنم، اولین دانه ای که در بهار جوانه زد، از این اقیانوس به قلب ما راه یافته است.
ای کاش می توانستم این دانه هایی از بهار را درون قلب بسیاری از آدم ها بکارم.
همان آدم هایی که در تفکراتشان بهار را تجسم می کنند؛ اما متاسفانه چیزی جز پاییزی طاقت فرسا درون قلب و عقلشان راه نداده اند.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

هر از گاهی چشمانم را می بندم.
از پشت پلک های بسته شده، بهاران را تصور می کنم. اشتباه من همین است. بهار در مقابل من است و من در تب و تاب رویای او.
این اشتباه تنها به من ختم نمی شود.
بهار با التماس زانو می زند، اما هیچکس او را نمی بیند.
متاسفانه هرکس زاویه ی دید خود را هر چقدر که می خواهد درجه بندی کرده است. همانطور که زمستان به نوروز می پیوندد، بی شک نگاه ها نیز تغییر خواهند کرد.

 

[ماه تی تیماه تی تی عضو تأیید شده است.]

نوروز؛ جادویی نیست. تنها موهبتی است، تا شاید یک نفر در جایی به دور از انسان های بی ملال باشد.یا در میان مردمانی خوش قلب جای بگیرد.او در نهایت می تواند، در دوردست ها تصمیمی بهاری بگیرد.
هرگاه که از آدم های اطرافم خسته می شوم، فقط لازم دارم که بهار را در آغو*ش بگیرم.طوری که انگار سال ها است، منتظر او هستم. تفاوتی ندارد که در شلوغی اجتماع باشم یا به گوشه ای تنها نشسته باشم. همین که ذهن و قلبم گلبرگ های لطیفش را احساس کنند، برای من کافی است.