هنر دوبله در ایران، با تلاشهای دکتر اسماعیل کوشان، در سال ۱۳۲۵ بهطور رسمی آغاز شد. نخستین فیلم دوبله شده، «دختر فراری» نام داشت که با استقبال چشمگیری روبرو گشت. در آن دوران، به دلیل نبود امکانات فنی، اغلب دوبلاژها در خارج از کشور انجام میشد.
دکتر اسماعیل کوشان را میتوان پدر دوبله ایران دانست. ایشان با تلاشهای فراوان و ایجاد زیرساختهای اولیه، زمینه را برای رشد و توسعه این هنر در ایران فراهم کردند. کوشان با انتخاب صداپیشگان توانمند و ایجاد یک تیم حرفهای، استانداردهای دوبله را در ایران ارتقا بخشید.
دهههای ۴۰ و ۵۰ شمسی، دوران طلایی دوبله در ایران بود. در این دوره، با تأسیس تلویزیون ملی ایران و راهاندازی واحد دوبلاژ، دوبله به اوج شکوفایی خود رسید. حضور دوبلورهای برجستهای همچون خسرو خسروشاهی، منوچهر اسماعیلی و مهین بزرگی، به این دوره جلوهای خاص بخشید. دوبلاژ فیلمهای کلاسیک هالیوود با کیفیت بسیار بالا و با صداپیشگی هنرمندان توانا، از ویژگیهای بارز این دوران بود.
پس از انقلاب اسلامی، دوبله همچنان به حیات خود ادامه داد، اما با تغییراتی همراه بود. با تغییر سیاستهای فرهنگی، محدودیتهایی برای دوبله برخی از فیلمها اعمال شد. همچنین، با گسترش تلویزیون و افزایش تعداد شبکهها، نیاز به دوبله آثار بیشتری احساس شد. در این دوره، دوبلورهای جوانی وارد عرصه شدند و سبکهای جدیدی در دوبله شکل گرفت.