قطعا و حتما باید ازت تشکر کنم بخاطر اینکه کلمات رو افریدی.
ممنونم که به من اجازه دادی جمله بسازم و این درد بی پایان رو بروز بدم.
ممنونم که بهم اشک دادی تا سیل بند قلبم نشکنه.
ممنونم که بهم دست و چشم دادی تا ببینم و بنویسم.
ممنونم، خیلی دمت گرم
از (قدرت عادت کردن) خدایا شکرت...
اگر قدرت عادت کردن نبود؛
سوگ آدم هارا بیش از اینها می کشت.
به مرگ های ناگهانی عادت کرده ام،
به جای خالی ها عادت کرده ام...
به تنها بودن ها...