شهید سید حسین علم الهدی

[آســرِه¡]

سال 1337 همزمان با سالروز وفات امام موسى ابن جعفر (ع) در خانه روحانى متعهد و مجاهد، مرحوم آيت الله علم الهدى، فرزندى از خاندان محمد (ص) قدم بر عرصه گيتى گذارد. او را حسين نام نهادند. همچنان كه راهش حسينى بود ايثار و شهادتش نيز حسين وار بود. حسين از اولين روزهاى حياتش با كلام خدا و آيات قرآن آشنا شد و تربيت يافت. در سالهاى 41 و 42 حسين كه كودكى 5-6 ساله بود جهاد در راه خدا و مبارزه با طاغوتيان را در خانه خود كه مركز مبارزات مردم خوزستان بود، به خوبى آموخت. او قبل از آنكه به مدرسه برود به مكتب قرآن راه يافت. در 11 سالگى به عنوان يك معلم قرآن در مسجد تدريس مى‏كرد. بدين وسيله پيوندى ميان مسجد و مدرسه كه در زمان رژيم بسيار از يكديگر جدا بودند، ايجاد كرد. اولين مبارزه علنى حسين با رژيم فاسد شاه، آتش‏زدن سيرك رقاصه‏هاى مصرى در اهواز بود.

او در عاشوراى سال 1353 در اوج خفقان به كمك ديگر دوستانش در كنار دسته‏هاى عزادارى معمولى ترتيب عزادارى به سبك راهپيمايى را داد؛ در اين راهپيمايى روى سينه همه افراد جمله «ان الحيوة عقيدة و جهاد» نوشته شده بود.

 

[آســرِه¡]

از آن جايى كه بهترين مكان براى گسترش فعاليت عليه رژيم طاغوت دانشگاه بود، حسين تصميم گرفت وارد دانشگاه شود و چون علاقه شديدى به رشته‏هاى علوم انسانى داشت در رشته تاريخ دانشگاه فردوسى مشهد پذيرفته شد. سال 1356 كه حسين وارد دانشگاه شد آغاز اوج‏گيرى مبارزات دانشگاهى بود و حسين با تجربيات گذشته و فعاليت هايى كه عليه رژيم داشت از همان روز اول با انجام كارهاى ابتكارى جالب در مدت كوتاهى مثل همه دانشگاهيان به عنوان مبتكر فعاليت هاى ضد رژيم شناخته شد.

ضمن اين فعاليت ها، حسين كه دانشجويى از خانواده روحانى بود با روحانيون متعهد مشهد تماس گرفت و پس از مدت زمان كوتاهى با آيات عظام سيدعلى خامنه‏اى، طبسى و شهيد هاشمى نژاد بسيار صميمى شد و در مسائل و مشكلات فكرى و سياسى با ايشان مشورت مى‏كرد. در مشهد چند بار توسط پليس دستگير شد اما با زيركى خاص آزاد گردید.

با اوج‏گيرى انقلاب در ميان اقشار مردم، براى رشد و گسترش فعاليت هايش تصميم به كارِ گروهى گرفت. براى تحقق اين فكر به اهواز رفت و همراه با يارانش گروه «موحدين» را تشكيل داد. در گروه «موحدين» نيز وى به دليل ابتكار بى نظير و شجاعت فوق العاده، در همه برخوردها و برنامه‏‌ها مبتكر طرح و پيش قدم در عمل بود. وى در جريان حمله به كنسولگرى عراق در خرمشهر مسئول شكستن شيشه و ريختن مواد محترقه در داخل كنسولگرى بود و در برنامه اعدام انقلابى «پل گريم» مستشار و مزدور آمريكايى نقش مؤثر داشت.

 

[آســرِه¡]

از خصوصيات بارز شهيد، تلاش فوق العاده وى در مهمان نوازى و يارى به ستمديدگان و كودكان بود.

او همزمان با ورود امام در كميته استقبال ايشان حضور فعال داشت، برگزارى جلسات سخنرانى در خوزستان، ترور دانشى نماينده مزدور مجلس، ترور مستشار آمريكايى در واقعه اعتصاب كاركنان شركت نفت، انفجار شهربانى كرمان به دليل به شهادت رساندن مردمان بى دفاع در داخل مسجد، از جمله مجاهدت هاى كم نظير اين شهيد والا مقام به شمار مى‏رود.

شهيد حسين علم الهدى بعد از بررسى دقيق كتاب ولايت فقيه امام (ره) مشاهده كرد كه جاى ولايت فقيه در پيش نويس قانون اساسى خالى است. بنابراين با كمك يكى از نمايندگان مجلس (آقاى اسدى‏نيا) و حجةالاسلام آقاى موسوى جزايرى نماينده وقت اهواز در مجلس خبرگان، طرح مذكور در قانون اساسى وارد شد.

همزمان با آغاز جنگ تحميلى و در همان روزهاى اوليه جنگ، حسين به عنوان مسئول اعزام نيرو، روزانه صدها نفر از نيروهاى اعزامى در شهرستان را با نظم دقيق و مديريت كامل سازماندهى و تقسيم و به سوى مناطق عملياتى اعزام مى‏كرد و با اين مشغله زياد روزى يك ساعت به راديو اهواز رفته و برنامه سخنرانى پيرامون غزوات پيغمبر (ص) را اجرا مى‏كرد. بعد از گذشت كمتر از يك ماه كه حسين فرمانده سپاه هويزه بود، به قدرى در ميان عشاير منطقه نفوذ كرده بود كه زبانزد همه شده بود تا آنجا كه عشاير سوسنگرد و هويزه را براى اولين بار به زيارت حضرت امام (ره) برد. پس از بازگشت به هويزه وى در چندين شبيخون موفقيت‏آميز شركت كرد.

 

[آســرِه¡]

در برنامه حمله روز اربعين حسينى كه فرماندهى شصت تن از برادران پاسدار، جهاد، دانشجو و ... را به عهده داشت، به عنوان گروه پيشتاز و پياده ارتش به جنگ با كفار پرداخت كه متأسفانه غافلگير شده، در محاصره حدود 40 تانك دشمن قرار گرفت. پس از ساعاتى مبارزه با دشمن، وقتى مهمات آنها تمام شد در حال تشنگى و گرسنگى نيز به جنگ ادامه دادند تا اينكه يكى يكى به شهادت رسيدند و آخرين نفر، حسين بود كه با آرپى‏جى خود سه دستگاه تانك كفار را منفجر كرد و سپس با فرياد الله اكبر در حالى كه قرآن در دست داشت در روز 16 دى ماه سال 1359 در كربلاى هويزه حسين‏وار به شهادت رسيد.

 

[آســرِه¡]

نحوه شهادت شهید علم الهدی​

صدای تانك های آن طرف جاده به گوش می رسید. تیراندازی لحظه ای متوقف نمی شد. راه افتادیم، با اینكه می دانستیم امید برگشت نیست، ولی رساندن «آر. پی. جی» به «علم الهدی» ما را مصمم به پیش می برد. به جاده كه رسیدیم، توانستیم تانك هایی را ببینیم. به جز چند تایی كه در حال سوختن بودند، بقیه غرش كنان به پیش می تاختند. چشمم به حسین (علم الهدی) كه افتاد، خستگی از تنم در آمد. آر. پی. جی بر دوشش بود و پشت خاكریز دراز كشیده بود. در امتداد خاكریز غیر از حسین حدود ده نفر دیگر هنوز زنده بودند واز همه گروه همین ده نفر مانده بودند. حتی یك جسد بر زمین نمانده بود. پیدا بود كه بچه ها با گلوله مستقیم تانك ها از پای در آمده بودند. تانك های سالم از كنار تانك های سوخته عبور می كردند و به طرف خاكریز علم الهدی پیش می آمدند. حسین و افرادش هیچ عكس العملی نشان نمی دادند. «روز علی» كه حسابی نگران شده بود، آر. پی. جی را از من گرفت و به تانك ها نشانه رفت. دست روز علی را نگه داشتم و گفتم: كمی دیگر صبر كن، شاید بچه ها برنامه ای داشته باشند و او پذیرفت.

 

[آســرِه¡]

تانك ها به حدود پنجاه متری خاكریز رسیده بودند كه یكباره حسین از جا بلند شده و نزدیك ترین تانك را نشانه گرفت. گلوله درست به وسط تانك خورد و آن را به آتش كشید. غیر از حسین دو نفر دیگر كه آر. پی. جی داشتند، دو تانك دیگر را نشانه رفتند و هر دو را به آتش كشیدند. بقیه تانك ها سر جایشان ایستادند و ناگهان خاكریز را به گلوله بستند. خاكریز یكپارچه دود شد و بعید بود كسی سالم مانده باشد.
روز علی بلند شد و نزدیك ترین تانك را نشانه رفت و با اینكه فاصله كم بود، تانك را از كار انداخت. قامت حسین دوباره از میان دود و گرد غبار پشت خاكریز پیدا شد و یك تانك دیگر با گلوله حسین به آتش كشیده شد. پیدا بود كه از همه افراد گروه فقط روز علی و حسین زنده مانده اند. حسین از جا كنده شد و خود را به خاكریز دیگر رساند. تانك ها هنوز ما را ندیده بودند. پیشروی تانك ها دوباره شروع شد. حسین پشت خاكریز خوابیده بود.

 

[آســرِه¡]

تانك به چند متری خاكریز كه رسید، حسین گلوله اش را شلیك كرد. دود غلیظی از تانك بلند شد. تانك دیگری با سماجت شروع به پیشروی كرد. روز علی كه آر. پی. جی را آماده كرده بود، از خاكریز بالا رفت و آن را هدف قرار داد. تانك به آتش كشیده شد و چهار تانك دیگر به ده متری حسین رسیده بودند. حسین از جا بلند شد و آخرین گلوله را رهاكرد. سه تانك باقیمانده در یك زمان به طرف حسین شلیك كردند. گلوله ها خاكریزش را به هوا بردند. گردو خاك كمی فرو نشست، توانستیم اول آر. پی. جی و سپس حسین را ببینیم. جسد حسین پشت خاكریز افتاده بود و چفیه صورتش را پوشانده بود. یكی از تانك ها به چند متری حسین رسیده بود و می رفت كه از روی پیكر حسین عبور كند.

 

[آســرِه¡]

وصیت نامه شهید سید حسین علم الهدی​

من در سنگر هستم. دراین خانه محقّر. در این خانه فریاد و سکوت، فریاد عشق و سکوت، در این سرد و گرم، سردی زمستان و گرمای خون، در این خانه ساکن و پرجوش و خروش. سکون در کنار رودخانه و هیجان قلب و شور شهادت، خانه نمناک و شیرین، کوچکی قبر و عظمت آسمان.

امشب پاس دارم. ساعت 1:39 چه شب باشکوهی! چه شب با شکوهی است! من به یاد انس علی ابن ابیطالب با تاریکی شب و تنهایی او میافتم. او با این آسمان پرستاره سخن میگفت. سر در چاه نخلستان میکرد و میگریست. در همین تاریکی شب علی برمیخاست و به نخلستان میرفت. فاطمه وضو میگرفت، پیامبر به سجده میرفت و حسن و حسین به عبادت میپرداختند.

این خانه کوچک است،این سنگر، این گودی در دل زمین، این گونیهای بر هم تکیه داده شده پر از حرف است، فریاد است، غوغاست. .. صدای پر محبت اصغر و حرف زدن آرام رضا و خوش زبانی منصور؛ بغض گلویم را گرفته، قطرات اشکم هدیهتان باد. تنهایی عمیقترین لحظات زندگی یک انسان است.

خدایا این خانهکوچک را برای من مبارک گردان؛ در این چند روز با خاک انس گرفتهام، بوی خاک گرفتهام. حال میفهمم که علی ابن ابیطالب چگونه میفرماید: سجدههای نماز، حرکت اوّل خم شدن روی مهر، این معنا را میدهد که خاک بودهایم، حرکت دوّم این معنا را دارد که از خاک برخاستهایم، متولّد شدیم. حرکت سوّم رفتن دوباره به خاک به این معناست که دوباره به خاک برمیگردیم مرگ. و حرکت چهارم به این معناست که دوباره زنده میشویم. حیات قیامت

امّا در این سنگر همیشه در کنار این خاکیم و خاک پناهگاهمان است. درون سنگر با خود سخن میگویم. راستی چه خوب است از این فرصت استفاده کنم و با قرآن آشنا شوم. ایات خدا را بخوانم و بعد حفظ کنم و سپس زمزمه کنم و بعد شعار زندگی کنم. باشد تا این دل پر هیجان و طپش را آرامش دهد. و بعد با این برای خود توشه سازم و توشه را راهی سفرم گردانم و در انتظار شهادت بمانم و بمانم.

 

[آســرِه¡]

ایات جهاد را، شهادت، تقوی، ایمان، ایثار، اخلاص، عمل صالح. ..همه را پیدا کنم و سنگر کلاس درسم باشد و میعادگاه ملاقتم با خدا شود. سنگرم محرابم گردد. سنگرم خانه امیدم شود و قبله دوّمم گردد. از فردا حتما بیشتر قرآن خواهم خواند.

در این خانه کوچک که انتخاب کردم، روزها لحظات به گونهای میگذرد و شبها به گونهای دیگر، روزها در تنهایی با خود سخن میگویم و با دوستانم، در جمع در لحظاتی که اسلحه را بر دوش دارم به فکر ذوالفقار میافتم؛ به فکر دست ابوذر میافتم و دست پر توان او. … خدایا این اسلحه را در دست من به سرنوشت آن شمشیرها نزدیک بگردان. گاهی این تصوّر غلط به ذهنم میاید که در یک تکرار به سر میبرم. یکنواختی و عادت را احساس میکنم.

امّا زندگی در این خانه کوچک که یک قلب پرتپش است؛ یک دل خاکی است در زمین خدا، در متن پاکی نمیتواند تکرار پذیر باشد؛ زیراکه لحظاتی با خدا سخن میگویم و ساعاتی را با شهدا و زمانی به خود میاندیشم و زمانی به خمینی روح خدا و به فضای پر غوغای راهپیماییها و زمانی لحظهای هم.. . آری. .. تنهایی موهبتی است الهی و در تنهایی میتوان به خدا رسید.

روزها به فکر سربازان صدر اسلام و حماسههای آنها میافتم: جنگ بدر، غزوه احد، غزوه خندق، خیبر،تبوک و….آنها چگونه جهاد کردند و ما چگونه میتوانیم به آنها نزدیک شویم. در این اندیشهام که قرآن درباره یاران پیامبر سخن میگوید:

مُحَمَّدٌ رَسولُ اللّهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلیَ الْکُفّارِ..

شهید علم الهدی
منبع:
سایت گروه جهادی حضرت زینب(س)
سایت شهدای دانشگاه فردوسی مشهد و تبیان.