[ احادیث امام حسین (ع) ]

[Kallinu]

امام حسين (ع) فرمود: «كسى كه دوست دارد اجلش به تأخير افتد و روزى ‏اش افزايش يابد، صله رحم به‏ جا آورد».

 

[Kallinu]

امام حسين (ع) فرمود: «كسى كه براى جلب رضايت مردم، موجب غضب خدا شود، خداوند او را به مردم وا مى‏ گذارد».

 

[Kallinu]

امام حسين (ع) فرمود: «باگذشت‏ ترين مردم كسى است كه با وجود قدرت، گذشت كند».

 

[حبیب آذرگشسب]

امام حسین علیه السلام فرمودند:
لا یأمَن یومَ القیامَةِ إلاّ مَن خافَ الله فِی الدُّنیا
«کسی در قیامت در امان نیست مگر کسی که در دنیا ترس از خدا در دل داشت»

 

[نهنــگ]

امام حسین(علیه السلام) فرمود :

ادب عبارت است از اينكه وقتى كه از خانه خارج مى‌شوى به هركسى برخورد مى كنى او را برتر از خود ببينى.(و احترام آنها را نگهدارى)

دیوان الامام الحسین ص 99

 

[نهنــگ]

امام حسین (علیه السلام):

کسی که بخواهد از راهِ گناه به مقصدی برسد، دیرتر به آرزویش می‌رسد و زودتر به آنچه می‌ترسد، گرفتار می‌شود.

تحف‌العقول، ص248

 

[نهنــگ]

امام حسین (عليه السلام):

{النَّاسَ عَبِيدُ اَلدُّنْيَا وَ اَلدِّينُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلاَءِ قَلَّ اَلدَّيَّانُونَ}

مردم بنده ی دنيايند و دين، چيزی است که بر زبانشان می‌چرخد و تا وقتی زندگی هاشان به خوبی می گذرد، دم از دين می زنند. پس هر گاه با بلا آزموده شوند، دينداران اندک می شوند.

بحار الأنوار، ج 75، ص 116

 

[نهنــگ]

امام حسین (علیه السلام) میفرمایند :

هرکس گره ای از مشکلات مؤمنی باز کند و مشکلش را برطرف نماید ، خداوند متعال مشکلات دنیا و آخرت او را اصلاح می نماید

{مَنْ نَفَّسَ کرْبَةَ مُؤْمِن فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ کرْبَ الدُّنْیا وَ الاْخِرَةِ.}

بحارالأنوار، ج۷۵، ص۱۲۱
مستدرك الوسائل، ج۱۲، ص۴۱۶

 

[نهنــگ]

امام حسین (علیه السلام):

{‌مَنْ عَبَدَ اللَّهَ حَقَّ عِبَادَتِهِ آتَاهُ اللَّهُ فَوْقَ أَمَانِیِّهِ وَ کِفَایَتِهِ}

‌هر كه خدا را، آن گونه كه سزاوار او است، بندگى كند، خداوند بيش از آرزوها و كفايتش به او عطا كند.

بحارالانوار، ج۶۸، ص۱۸۴

 

[نهنــگ]

امام حسین (عليه السلام) :

همچون کسی عمل کن که می داند به خاطر گناهانش مؤاخذه می شود و به خاطر نیکوکاری، پاداش می یابد.

{اعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ يَعْلَمُ أَنَّهُ مَأْخُوذٌ بِالْإِجْرَامِ مَجْزِيٌّ بِالْإِحْسَانِ}

بحارالأنوار، ج75، ص127