شعر | اشعار سهراب سپهری |

[سِرمه.]

تاپیکی به منظور قرارگیری اشعار شاعر پارسی زبان « سهراب سپهری » ایجاد شده.​

 

[سِرمه.]

صدا کن مرا.
صدای تو خوب است.
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد.
و خاصیت عشق این است.

- سهراب سپهری.

 

[ستاره سربیی]

به سراغ من اگر می‌آیید
پشت هیچستانم
پشت هیچستان جایی است
پشت هیچستان رگ‌های هوا
پر قاصدک‌هاییست که خبر می‌آرند
از گل واشده‌ی دورترین بوته‌ی خاک.

- سهراب سپهری.

 

[سِرمه.]

شهر پیدا بود:
رویش هندسی سیمان، آهن، سنگ
سقف بی‌کفتر صدها اتو*بو*س
گل‌فروشی گل‌هایش را می‌کرد حراج.
در میان دو درخت گل یاس، شاعری تابی می‌بست.

- سهراب سپهری.

 

[سِرمه.]

از من تا من، تو گسترده‌ای.
با تو برخوردم، به راز پرستش پیوستم.
از تو به‌راه افتادم، به جلوهٔ رنج رسیدم.
و با این‌همه ای شفاف!
مرا راهی از تو بدر نیست.
زمین باران را صدا می‌زند، من تو را.
پیکرت زنجیری دستانم می‌سازم،
تا زمان را زندانی کنم...

- سهراب سپهری.

 

[سِرمه.]

مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونهٔ یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاری‌ست
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید.

- سهراب سپهری.

 

[سِرمه.]

می‌آیی:
شب از چهره‌ها بر می‌خیزد،
راز از هستی می‌پرد.
می‌روی:
چمن تاریک می‌شود،
جوشش چشمه می‌شکند.

- سهراب سپهری.

 

[سِرمه.]

تو نیستی ؛ نوسان نیست
تو نیستی و تپیدن گردابی است
تو نیستی و غریو رودها گویا نیست
و دره‌ها ناخواناست
می‌آیی ؛‌
شب از چهره‌ها بر می‌خیزد
راز از هستی می‌پرد
می‌روی ؛
چمن تاریک می‌شود
جوشش چشمه می‌شکند
چشمانت را می‌بندی ؛
ابهام به علف می‌پیچد
سیمای تو می وزد
و آب بیدار می‌شود
می‌گذری
و آیینه نفس می‌کشد!

- سهراب سپهری.