شعر اشعار مارگوت بیکل | شاعر آلمانی

[Kallinu]

سپیده دمان
از پس شبی دراز
در جانِ خویش
آواز خروسی می‌شنوم
از دور دست و با سومین بانگش
درمی‌یابم
که رسوا شدم.

 

[Kallinu]

"عشقِ ما نیازمند رهایی‌ست"
پنجه در افکنده‌ایم
با دست‌هامان
به جای رها شدن
سنگین‌سنگین بر دوش می‌کشیم
بار دیگران را
به جای همراهی کردنشان
عشق ما
نیازمند رهایی است.

 

[Kallinu]

"به سویم بیا"

به سویم بیا
به سویم بیا
چرا که من می‌میرم
می‌خواهم احساس کنم که نیازمندم هستی
درست مانند هوا مرا تنفس می‌کنی
من به تو در زندگی‌ام نیاز دارم
از من دور نشو
دور نشو، نه!
هیچکس نمی‌خواهد تنها باشد
هیچ‌کس نمی‌خواهد گریه کند.

 

[Kallinu]

زخم زننده
مقاومت ناپذیر
شگفت انگیز و پر راز و رمز است
آفرینش
و همه آن چیزها
که شدن را
امکان می دهد .

 

[Kallinu]

این همه پیچ
این همه گذر
این همه علامت
و همچنان استواری به وفادار ماندن
به راهم
به خودم
هدفم
و به تو
وفایی که مرار
و تورا
به سوی هدف
راه می نماید .

 

[Kallinu]

جویای راه خویش باش
از این سان که منم
درتکاپوی انسان شدن
در میان راه
دیدار می کنیم
حقیقت را
آزادی را
خود را
در میان راه
می بالد و به بار می نشیند
دوستی یی
که توان مان می دهد
تا برای دیگران
مامنی باشیم
و یاوری
این است راه ما
تو
و من

 

[Kallinu]

دلتنگی های آدمی را
باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را
آسمان پر ستاره نادیده می گیرد ،
و هر دانه ی برفی
به اشگی نریخته می ماند
سکوت
سرشار از ناگفته هاست
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت
حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو
و من

 

[Kallinu]

چند بار امید بستی و دام بر نهادی
تا دستی یاری دهنده
کلامی مهر آمیز
نوازشی
یا گوشی شنوا
به چنگ آری ؟
چند بار
دامت را تهی یافتی ؟
از پای منشین
آماده شو که دیگر بار و دیگر بار
دام باز گستری !

 

[D A N I]

از پس شبی دراز


سپیده دمان
از پس شبی دراز
در جان خویش
آواز خروسی می‌شنوم
از دور دست ، و با سومین بانگش
درمی‌یابم
که رسوا شده‌ام .

 

[D A N I]

اندیشه مکن که شانه هایت، سنگین شود



اندیشه مکن که شانه هایت ، سنگین شود
اندیشه مکن که از کشیدن بار دیگران ناتوانی
در شگفت می مانی از نیروی خویش
در شگفت می مانی
که به رغم ضعف خویش
چه مایه توانایی