ویژه دلنوشته‌ی بطله‌‌الکربلا | Madiheh کاربر انجمن کافه نویسندگان

[Madiheh]

"به نام فایق زینت‌ها"​

نام اثر: بطله‌کربلا
 سرشناسه: مدیحه، محمدی، ۱۳۸۳
ژانر: مذهبی
سطح: ویژه
سال نشر: یک هزار و چهارصد و یک - ۱۴۰۱
منتشر شده در: انجمن کافه نویسندگان - تالار ادبیات - بخش تایپ دلنوشته

دیباچه:
نخیل بر فراز تپه‌ی استدام خجل سر به زیر می‌اندازد و تو بیرق شکیبایی بر دوش قله‌ی نمامی را به مشتی گرد دگش می‌نمایی. گرده‌های کرب به دل بلا می‌پیچد و صیتش را رأیت مقصود تو ذمه‌دار است!

 

[آینهـ]

نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب "انجمن کافه نویسندگان" برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!


پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین تایپ دلنوشته در انجمن کافه نویسندگان

شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای دلنوشته

پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای دلنوشته

همچنین پس از ارسال ۲۰ پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...

اعلام اتمام آثار ادبی

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...

درخواست انتقال به متروکه

|کادر مدیریت ادبیات انجمن کافه نویسندگان|​

 

[Madiheh]

بانوی من، در حیرتم از آستانی که به طول و عرض منتهی نمی‌شود، همان آستانی که گوهر سالاری تو را از ارض فارع است نه ذاهب.​

 

[Madiheh]

واژگان رسوخ‌گر در تبیین قامت رعنایت بر بام منیع حمیت به واژگونی خود رضا دادند تا مبادا در این وصف، برخه‌ای میان تنگناهای کاغذ تاریخ گذارند!​

 

[Madiheh]

عِلم با جیره‌ی پوچش سر در گریبان می‌برد، آخر تو بی‌او شهره‌ی عالَم و عالِم گشتی. چه غریبانه در تلألو محابای پر مهابت تو به کاروان زوال می‌پیوندد، اویی که خود را مکنت دنیا می‌پنداشت.​

 

[Madiheh]

باید گم شد؛ در خطه‌ی جوانمردی، آن‌جا که تیشه به ریشه‌ی جور می‌زنند و تیرک‌های وارسته برای دریدن قلب‌های مسکوت از عمل، دسته‌‌دسته سخنان تو را به محمل می‌برند!​

 

[Madiheh]

بانوجانم چه‌‌کنم؟ چه‌ کنم که کینه‌ی خیمه‌ها آتش به پرده‌ی دلم می‌زند و خاکستر تلخش جز کاروان لعن را به زبانم نمی‌چشاند. چه کنم که گیسوان زخمی‌ات در نبرد با گربز، چشمان مرا به خون می‌نشاند؟​

 

[Madiheh]

خورشید از سرخی جام شرم نوشید و در خفای وفا نگاهش را از آبشار زلال و شب‌گونی که بر موج‌های پاک تنت می‌رفت، گرفت. سحاب هم جز نقش فرار به آسمان نمی‌زد اگر خطوط طالع‌ات را می‌دید!​

 

[Madiheh]

کیفر جرم معصومیت در وادی جاهلیت چیست؟ خفتن ایمان در ژرفای زبان و کوفتن دهل کفر؟ نه، برای تویی که خوف چشم غدر بودی؛ ناممکن‌ترین میسور است.​

 

[Madiheh]

قمر در استتار مواج ابرها تاب می‌خورد و از عمق زجر می‌گرید؛ آخر چه کس در هیاهوی استخفاف، غاشیه‌ی شرم و حیایت می‌شد؟​

 

[Madiheh]

ناو خطیر بی‌داد به اقیانوس اظهار می‌رود و چشمان پر اشک زمین از درد می گدازد. اما نه، خطبه‌‌ی تو در آماج برودت و دردش، مرهمی روشن روی زخم‌ نسیان‌ها می‌گذارد... مرهمی به بزرگی قرن‌‌ها و سده‌ها!​

 

[Madiheh]

در بی‌تابی ثانیه‌ها چشم می‌گذارم و خواب درد مرا به وادی قلبی بس رزین می‌کشاند؛ دلی که در خون صبر می‌غلتد و در بازدمش مردانگی، تاریخ پر ابهام را رنگ می‌زند.​

 

[Madiheh]

پیکر بی‌سر برادر در آغو*ش تو تاب می‌خورد و زخم در شیارهای قلبم درد می‌دوزد، چنین رنج عظیمی را به سینه‌‌ات سپر می‌کنی و نیزه‌ی این اقتدار در محنت من می‌نشیند بانوی من.​

 

[Madiheh]

بن عشق تو، یاخته‌های زندگی را در آتش شمشیر سوزاند. دو پرورده‌ی جانت لاله‌ی دل‌داده به آسمان شدند و تو سرخی بال‌هایشان را درقه‌ی عاشورا کردی.​

 

[Madiheh]

نماز آن شبت در کابوس بیداری‌ام می‌خوابد، همانی که زمزمه‌هایت را بر زخم دلم‌ نمک کرد و سجاده هم در خم زانوانت گریست!​

 

[Madiheh]

آسمان کبود خندید و از شکاف عمیق قلبم، خونی به زنجیرها نرسید. زنجیری که جرعه‌ای از خشکی نوشیده بود، جز نمکی بر جرحه‌ی اسارت پر آزادی‌ات نبود!​

 

[Madiheh]

قشر نازک اشک روی دردهای یخ‌بسته در قله‌ی پر صعود چشمانت نزول می‌کند اما جوی جاری شدنش هم به بن‌بست‌های لخته‌آگین زخم منتهی می‌شود. صبر چشمان من بود که در این رود، نفس اشک‌هایم را به شماره انداخت.​

 

[Madiheh]

جامه‌ی عطرآگین عدالت به تن سخنانت دادی و با تاجی از عزت جدت میان لهوی بی‌اِبا سرِ جور را از گوش تا گوش دریدی... زمزمه‌ی ملائک تشجیع جلادت تو باد!​

 

[Madiheh]

وقار مواج در قدم‌قدم چشمانت هوش را در سر حیا می‌جوشاند، استواری‌ در میخک واژه‌هایی که‌ مروت را به پرواز می‌آویزد تپش را به قلب من، می‌سراید.​

 

[Madiheh]

در بیداری بیرق‌ها، سحاب عبادت می‌خزد و سبزه‌های شیرین عشق به خواب خود کاخ استوار عدالت را می‌ببینند؛ چون تویی، تاج دهل بر سر نهاده‌ای!​