نقاشی های سه بعدی چگونه شکل گرفتند؟
دوره دوم مربوط به قرن بیست میلادی است. البته بیشترین پیشرفت و تکامل طراحی سه بعدی و نقاشی دگرگون بعد از دهه نود اتفاق افتاده است. نقاشی سه‌بعدی با فضاسازی سه بعدی ، دنیای متفاوتی دارد. و تولد آن از زمان نقاشی‌های خیابانی شروع شد.
از زمانی که آرتیستهای خیابانی برای جمع کردن اعانه به عنوان یک منبع درآمد، در خیابان‌ها نقاشی می‌کردند. این نقاشی‌ها بیشتر با پاستل گچی اجرا می‌شد. استفاده از پاستل گچی در نقاشی‌های خیابانی از همان دوره رایج شد. همین هم به عنوان یک سنت کماکان رایج است. حتی امروزه هم تعداد زیادی از نقاشی های سه بعدی با پاستل روی زمین کشیده می‌شود. کار کردن با پاستل گچی برای هنرمندان بسیار راحت بود. بعد از اتمام نقاشی می‌توانستند آن را پاک کنند. به این ترتیب به سطح خیابان و سنگ‌فرش‌ها آسیبی نمی‌رسید.
زمان نقاشی کردن آرتیست‌ها معمولا یک نصفه روز بود. مردمی که از آن محله گذر می‌کردند با این نقاشی‌ها وقت می‌گذراندند. همچنین مبلغی به عنوان اعانه و کمک به آرتیست پرداخت می‌کردند. این موضوع تا دوران معاصر ادامه داشت. تا زمانی که کمتر به این سبک از هنر خیابانی توجه شد. و جای آن را فستیوال‌های نقاشی خیابانی گرفت. ولی همچنان اجرای آثار به وسیله پاستل گچی انجام می‌شد. در این فستیوال‌ها آرتیست‌ها فرصت زیادی برای اجرای نقاشی خود نداشتند. شاید یکی دو روز تا فضای چند متری اثر خود را نقاشی کنند.
در سال ۱۹۹۵ برخی از آرتیستهای شاخص این حوزه شروع به آزمون و خطا در طراحی دگرگون کردند. آنها تلاش کردند ارتباطی میان نقاشی و سطح زمین پیدا کنند. آثاری که این هنرمندان روی سطح زمین می‌کشیدند، همان نقاشی‌هایی بود که با ابعاد کوچک‌تر روی بوم می‌کشیدند. اندازه بزرگ روی سطح زمین باعث می‌شد آثار به نظر فشرده و ناواضح دیده شود. (منظور این است که وقتی یک تصویر را از پهلو نگاه می‌کنید، واضح نیست. به صورت فشرده دیده می‌شود.) از این جهت استفاده از تکنیک طراحی آنامورفیک یا دگرگون ایده‌ی بسیار هوشمندانه‌ای بود. هنرمندان نقاشی خیابانی تلاش زیادی برای آزمون و خطای این موضوع کردند. را*بطه بین زاویه دید، زمین و نقاشی کردن. این تلاش طی ده سال منجر به اولین نقاشی‌های سه بعدی که ما امروزه می‌شناسیم شد.
