دیباچه:
مردی از خشم حلقه‌ی مرگ را کوبید
لبخند در هراس غم‌انگیزی خشکید
سرو را، تبری سخت تکان داد
زن، در لحظه‌ی تلخی جان داد
باز ققنوس از خاکستر سرخی برخاست
بخش از اثر:
شهر در پس فریادی مغموم، همچو بغض نهانی به یک‌باره شکست
درد، چون نیزه‌ی باریکی در زخم شب تاریک نشست
مرگ، بر ل*بِ جویِ روانی در جوار شبدرهای بی‌تفاوت خواب رفت
کاش هشیار بُوَد، بدمد در رگ شهر
همه‌ی صبر سحر را که درین تیره شبان تیره‌ای منتظرند، خبر را
باز تیر مجنونی در میان سایه‌های بید، شکافت قلب دخترکی
او که درخامُشِ تک درختی بی‌صدا می‌زد، نقش تقدیر را
بر نفس خاک خشم شکافت، لفظ ناموس را
شرم سرود، غزل درد را
زن، همچو جام زلالی ترک خورد و شکست
مردی از خشم حلقه‌ی مرگ را کوبید
لبخند در هراس غم‌انگیزی خشکید
سرو را، تبری سخت تکان داد
زن، در لحظه‌ی تلخی جان داد
باز ققنوس از خاکستر سرخی برخاست
بخش از اثر:
شهر در پس فریادی مغموم، همچو بغض نهانی به یک‌باره شکست
درد، چون نیزه‌ی باریکی در زخم شب تاریک نشست
مرگ، بر ل*بِ جویِ روانی در جوار شبدرهای بی‌تفاوت خواب رفت
کاش هشیار بُوَد، بدمد در رگ شهر
همه‌ی صبر سحر را که درین تیره شبان تیره‌ای منتظرند، خبر را
باز تیر مجنونی در میان سایه‌های بید، شکافت قلب دخترکی
او که درخامُشِ تک درختی بی‌صدا می‌زد، نقش تقدیر را
بر نفس خاک خشم شکافت، لفظ ناموس را
شرم سرود، غزل درد را
زن، همچو جام زلالی ترک خورد و شکست
