نتایح جستجو

پست 18 با وسوسه‌ی هم‌صحبتی با نبات، در زدم و وارد اتاق شدم. زیرپنجره نشسته بود و روی پاهاش کاغذ سفیدی بود. انگار طرحی می‌کشید که با کنجکاوی پرسیدم: - نقاشی می‌کشی؟ با لبخند کم جونی سری تکون داد. - هرازگاهی، حالم رو خوب می‌کنه. از فرصت استفاده کردم و کنارش نشستم. - چه خوب، خوشحال شدم. حالا چی...

رمان بایش یک پست https://forum.cafewriters.xyz/threads/rman-baysh-nvysndh-hananehkh.36685/

پست 17 چوب رو کنار پاش انداخت و دستی لای موهای فِردار مشکیش کشید. مثل پرگار دور خودش می‌چرخید. - اما اگه بفهمن که من گفتم چی؟ چی کار کنم؟ باید چی کار کنم؟ شونه‌هام با فریاد نسبتا بلندش، بی‌اراده بالا رفت. همین که به خودم اومدم، نگاهش رو سمتم حس کردم که جاخورده و با چاشنی ترس خیره‌م بود...

رمان بایش یک پارت https://forum.cafewriters.xyz/threads/rman-baysh-nvysndh-hananehkh.36685/

پست 16 به آرومی سرم رو به چپ و راست تکون دادم. - نمی‌دونم چه طور؛ وقتی هربار خواب می‌بینم و بیدار می‌شم، بلافاصله بعدش اتفاقی که توی خواب دیدم تداعی می‌شه. اما از وقتی که به اون رودخونه رفتم، توی خواب گذشته رو می‌بینم. الان دیگه مطمئنم که اسمم آبانه و یه خونواده دارم. باید توی خواب به یاد بیارم...

رمان بایش یک پارت https://forum.cafewriters.xyz/threads/rman-baysh-nvysndh-hananehkh.36685/post-319572

پست 15 به دنبال صدا، نگاهی به کنار پام انداختم و دختربچه‌ی هشت ساله‌ی لاغراندامی، دستش رو به دستم می‌زد. - توی اون خونه نرو! انگار که دهنم دوخته شده بود و ل*ب‌هام تکونی نمی‌خورد. فقط چشم‌هام روی پیراهن بلند سفیدی که به تن داشت می‌چرخید و درست طرح شکوفه‌هایی که توی حیاط بود روی لباس دیده می‌شد که...

پست 14 و من با قطعی نفس های یک در میونم، از خواب به بیداری برگشتم. توی جام نیم خیز نشستم و نفسم مثل نواری پر تراک، بریده بریده درمی‌اومد. اون صدا هنوز توی گوشم زنده بود و کابوسی که دیدم از پرده‌ی چشم‌هام برداشته نمی‌شد. تنها چیزی که میون ل*ب‌هام برای صدایی جون گرفت، یه اسم بود. - آبان! مطمئن بودم...

پست 13 از اینکه سربه سرش بذارم لذت می‌بردم؛ اما از طرفی دلم راضی به این همه سادگیش نبود. نفس عمیقی گرفتم. - بابات جلوی تو چیزی نگفت و شاید من هم نباید بگم؛ اما خب خیلی نگرانه. من هم با این وضعیت حافظه‌م به کمک کدخدا نیاز دارم. بنابراین مریض بودن و دور از دسترس مردم بودنش زیاد خوب نیست. زیرپنجره...

پست 12 بدون حرفی به راهش ادامه داد. من موندم و حباب شکی که دورم رو احاطه کرده بود. به سمت نبات برگشتم و با چشم‌های طوسیش، خالی از هرحسی نگاهم می‌کرد. دیگه نمی‌لرزید؛ اما توی خلسه‌‎ای که جنسش برام قابل تشخیص نبود، فرو رفته بود. نمی‌دونم توی فکرش چی می‌گذشت؛ اما حدس می‌زدم نگران بود. با احتیاط به...

با سلام. درخواست تگ داشتم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/%D8%AF%D9%84%D9%86%D9%88%D8%B4%D8%AA%D9%87-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%87-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%AF-%D8%B2%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D9%86%D9%88%DB%8C%D8%B3%D9%86%D8%AF%D9%87-hananehkh.38805/

سلام. وقت بخیر. میخواستم بپرسم به دلنوشته ها رسیدگی نمیشه؟ درخواست نقد دادم، جوابی دریافت نکردم. اعلام پایان کردم، جوابی حاصل نشد.

سلام. وقت بخیر. اعلام پایان دلنوشته. https://forum.cafewriters.xyz/threads/%D8%AF%D9%84%D9%86%D9%88%D8%B4%D8%AA%D9%87-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%87-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%AF-%D8%B2%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D9%86%D9%88%DB%8C%D8%B3%D9%86%D8%AF%D9%87-hananehkh.38805/unread

سلام. لینک رو فرستاده بودم. مجدد درخواست جلد دارم...

پست 11 سنگسار! حتی با شنیدنش هم تنم به لرزه افتاد. داستان بیش از حد درحال رشد بود و باید کاری می‌کردم؛ چون مسبب این وضعیت من بودم. خواستم کلمه‌ای بگم که شروع به پرتاب سنگ به سمت نبات کرد. به سرعت نبات رو توی بغلم گرفتم و پشتم به سمتشون موند. سنگ ریزه به کتفم خورد و درحالی که فکر می‌کردم ادامه‌ای...

شکوفه‌های امید را بر مزار دلتنگی می‌گذارم. با چشمانی مملوء از درد، نفس عمیقی می‌کشم. نگاهم به نوشته‌هایم است که به انتها رسیده و رنگ تراژدی گرفته. راستش اهل تراژدی نیستم؛ اصلاً دوست ندارم. هر وقت بخواهم کمی غمگین شوم، ناامیدی که در گوشه ذهنم کمین کرده، بیرون می‌آید. شعار دادن خوب است؛ اما عمل...

در زندگی، لحظاتی را گذراندم که به هیچ بند بود. لحظاتی که هربار تا مرز ناامیدی رفت و برگشت. فکرش را هم نمی‌کردم بتوانم سرپا شوم؛ اما شدم. با ذره‌ذره وجودم برای این حال جنگیدم. به قول گفتنی، هر کسی خبر خودش را دارد. البته چندین بار هم جا زدم. دیگر توانی نداشتم. ته مانده‌ی توانم را خرج کورسوی...

این حقمان نبود! حق هیچ کدام از ما! این‌که در اوج جوانیمان، با ناامیدی دست و پنجه نرم کنیم. برای حقمان بجنگیم و هیچ حاصلمان شود. روزهای زیبای زندگیمان سپری شود و زیبایی نبینیم. رویا دیدن که دیگر حق مسلممان بود. چه به روزمان آمد که ناامیدی را به خانه‌ی آرزوهایمان راه دادیم، البته ما مقصر نبودیم...

حس و حال این روزهایم را دوست ندارم، همه‌اش بوی افسردگی می‌دهد. انگار عزیزی را ازدست داده‌ام. خوشحال نیستم و حالم به تنم زار می‌زند. آن‌قدر که همه از چهره‌ام می‌فهمند. موریانه اضطراب، افکارم را جویده و حال به تنم رسوخ کرده است. ناامیدی، خونِ رگ‌هایِ امیدم را خشک کرده. ای کاش کسی به تنِ نزارم...

با سلام. درخواست نقد برای دلنوشته: دلنوشته انسان به امید زنده است