- Jul
- 1,776
- 110
- 148
- وضعیت پروفایل
- ???? ?̈???? ????? ?????????
بسمه تعالی
مقالهٔ اصلی: عولم حبا
در نخستین نوشتههای تنخ یهودی، از زندگی پس از مرگ، کیفر و پاداش و بهشت و جهنم سخنی به میان نمیآید. اعتقاد بر این بود که مردگان به سرزمین مردگان که شئول نامیده میشد، میروند. مرگ زودرس، کیفر خدایی دانسته میشد که بدکاران و کافران به آن دچار میشوند، زندگی طولانی بالاترین خوشبختی بود و زندگی پس از مرگ نامشخص تلقی میشد. ظاهراً به این دلیل که مردم همسایه اسرائیل، به زندگی پس از مرگ به شیوه زندگی در قبر باور داشتند، اسرائیلیان از آنها دوری میجستند. بنیاسرائیل، از دفن کردن اشیاء در گورها پرهیز میکردند؛ زیرا انسان را از خاک میدانستند که به خاک بازمیگردد.در دورههای بعدی، باور به آخرت در بین یهودیان به وجود آمد. در کتاب حکمت آمدهاست:
افرادی که خیلی بیگناه نبودهاند، بعد از مرگ، ابتدا به محلی به نام گِهینوم میروند. هر کار زشت، یک دیو خلق میکند که همان دیو در گهینوم او را شکنجه میکند، اما هیچیک از یهودیان بیشتر از ۱۲ ماه در گهینوم نمیماند. پس از آن به محل جاودانیاش در باغ عدن میرود.
افراد بسیار گناهکار یا کسانی که یهودی نیستند بعد از آن ۱۲ ماه به باغ عدن نمیروند، بلکه به عقیدهٔ بعضی نابود میشوند و به عقیدهٔ بعضی دیگر، تا ابد به حال پشیمانی زندگی میکنند.
وقتی مسیح میآید تا جهان کامل و نیک را آغاز کند، افراد پرهیزکار دوباره به دنیا برمیگردند تا فرصت تجربهٔ یک جهان پاک را داشته باشند؛ اما افراد بدکار باز نخواهند گشت.
مقالهٔ اصلی: عولم حبا
در نخستین نوشتههای تنخ یهودی، از زندگی پس از مرگ، کیفر و پاداش و بهشت و جهنم سخنی به میان نمیآید. اعتقاد بر این بود که مردگان به سرزمین مردگان که شئول نامیده میشد، میروند. مرگ زودرس، کیفر خدایی دانسته میشد که بدکاران و کافران به آن دچار میشوند، زندگی طولانی بالاترین خوشبختی بود و زندگی پس از مرگ نامشخص تلقی میشد. ظاهراً به این دلیل که مردم همسایه اسرائیل، به زندگی پس از مرگ به شیوه زندگی در قبر باور داشتند، اسرائیلیان از آنها دوری میجستند. بنیاسرائیل، از دفن کردن اشیاء در گورها پرهیز میکردند؛ زیرا انسان را از خاک میدانستند که به خاک بازمیگردد.در دورههای بعدی، باور به آخرت در بین یهودیان به وجود آمد. در کتاب حکمت آمدهاست:
در تلمود آمدهاست:آری، خداوند به راستی انسان را نابود ناشدنی آفریدهاست؛ چنانچه خود نابود ناشدنی است.
افراد پرهیزکار میتوانند بعد از مرگ به باغ عدن که همان بهشت نیکوکاران است بروند. آنها در آنجا لذ*ت واقعی را که قابل شرح و توصیف نیست درک خواهند کرد و دوباره با کسانی که دوستشان دارند زندگی میکنند.اگر کسی برانگیخته شدن مردگان را نفی کند، در روز رستاخیز بهرهای نخواهد برد.
افرادی که خیلی بیگناه نبودهاند، بعد از مرگ، ابتدا به محلی به نام گِهینوم میروند. هر کار زشت، یک دیو خلق میکند که همان دیو در گهینوم او را شکنجه میکند، اما هیچیک از یهودیان بیشتر از ۱۲ ماه در گهینوم نمیماند. پس از آن به محل جاودانیاش در باغ عدن میرود.
افراد بسیار گناهکار یا کسانی که یهودی نیستند بعد از آن ۱۲ ماه به باغ عدن نمیروند، بلکه به عقیدهٔ بعضی نابود میشوند و به عقیدهٔ بعضی دیگر، تا ابد به حال پشیمانی زندگی میکنند.
وقتی مسیح میآید تا جهان کامل و نیک را آغاز کند، افراد پرهیزکار دوباره به دنیا برمیگردند تا فرصت تجربهٔ یک جهان پاک را داشته باشند؛ اما افراد بدکار باز نخواهند گشت.
آخرین ویرایش توسط مدیر: