شعر اشعار هالینا پوشویاتوسکا

[D A N I]

کنار من باش

کنار من باش
نزدیک
تنها آن‌وقت
سردم نیست

سرما می‌خروشد
از اقصای فضا
به درون

ابهت‌ِ او را می‌بینم و
خردی خود را

آنوقت در‌ می‌یابم نیازم را
به بازوان گره‌کرده‌ات
دو شعاع نورِ کائنات

هالینا پوشویاتوسکا

 

[D A N I]

با من شریک شو



با من شریک شو
در نان هر روزه ی تنهایی ام
پرکن با حضورت
دیوارهای غیاب را
مذهب کن
پنجره ی ناموجود را
دری باش
بالای همه درها
که همیشه می توان آن را
باز گذاشت

هالینا پوشویاتوسکا

 

[D A N I]

من ژولیت هستم



من ژولیت هستم
بیست و سه ساله
یک بار طعم عشق را چشیده ام
مزه تلخ قهوه سیاه می داد
تپش قلبم را تند کرد
بدن زنده ام را دیوانه
حواسم را به هم ریخت
و رفت

من ژولیت هستم
ایستاده در مهتابی
با حسی از تعلیق
ضجه می زنم که بازگرد
ندا در می دهم که بازگرد
ل*ب هایم را می گزم
خونشان را در می آورم
و او بازنگشته است

من ژولیت هستم
هزار ساله
و هنوز زنده ام

هالینا پوشویاتوسکا

 

[D A N I]

اگر می‌خواهی ترکم کنی

اگر می‌خواهی ترکم کنی
لبخند را فراموش نکن
کلاه می‌تواند از یادت رود
دستکش ، دفترچه‌ی تلفنت
هر آن چیزی که باید دنبالش برگردی
و در ناگهان برگشت گریانم می‌بینی
و ترکم نمی‌کنی

اگر می‌خواهی بمانی
لبخندت را فراموش نکن
حق داری زادروزم را از یاد ببری
و مکان اولین بو*سه‌مان
و دلیل اولین دعوای‌مان
اما اگر می‌خواهی بمانی
آه نکش
لبخند بزن
بمان

هالینا پوشویاتووسکا

 

[D A N I]

عشق ، حقیقت را می‌گوید



دستم را دراز می‌کنم
در آرزوی لم*س
به سیمی مسی بر می‌خورم
که جریان برق را در خود می‌برد

تکه‌تکه می‌بارم
مثل خاکستر
فرو می‌ریزم

فیزیک ، حقیقت را می‌گوید
کتاب مقدس ، حقیقت را می‌گوید
عشق ، حقیقت را می‌گوید

و حقیقت ، رنج است

هالینا پوشویاتوسکا

 

[D A N I]

فریاد می‌زنم

فریاد می‌زنم
هرگاه که می‌خواهم زنده باشم
آن‌گاه که زندگی ترک می‌گویدم
به آن می‌چسبم
می‌گویم زندگی
زود است رفتن

دست گرمش در دستم
لبم کنار گوشش
نجوا می‌کنم

ای زندگی
زندگی گویی معشوقی‌ست
که می‌رود

از گردنش می‌آویزم
فریاد می‌زنم
ترکم کنی می‌میرم

هالینا پوشویاتوسکا

 

[D A N I]

شاخه‌ی عشق



شاخه‌ی عشق را شکستم
آن را در خاک دفن کردم
و دیدم که
باغم گل‌ کرده‌ است

کسی نمی تواند عشق را بکشد
اگر در خاک دفنش کنی
دوباره می‌روید
اگر پرتابش کنی به آسمان
بال‌هایی از برگ در می‌آورد
و در آب می‌افتد
با جوی‌ها می‌درخشد
و غوطه‌ور در آب
برق می‌زند

خواستم آن را در دلم دفن کنم
ولی دلم خانه‌ی عشق بود
درهای خود را باز کرد
و آن را احاطه کرد با آواز از دیواری تا دیواری
دلم بر نوک انگشتانم می‌رقصید

عشقم را در سرم دفن کردم
و مردم پرسیدند
چرا سرم گل داده‌ است
چرا چشم هایم مثل ستاره‌ها می‌درخشند
و چرا لبهایم از صبح روشن‌ترند

می خواستم این عشق را تکه‌تکه کنم
ولی نرم و سیال بود ، دور دستم پیچید
و دست‌هایم در عشق به دام افتادند
حالا مردم می‌پرسند که من زندانی کیستم

هالینا پوشویاتوسکا