دلنوشته دلنوشته‌ی کلبه‌ی مآه | Umbra کاربر انجمن کافه نویسندگان

[ربـکــا]

نام اثر: کلبه مآه

سرشناسه: رضوانی / 16

موضوع: دلنوشته

سبک/ژانر: ذهنی / فلسفی، انگیزشی

تعداد پارت/صفحه: 25

سال نشر: سوم بهمن ماه سال هزار و چهارصد (3/11/1400)

منتشر شده در: انجمن کافه نویسندگان - تالار ادبیات - بخش تایپ دلنوشته.

دیباچه: در میان مردمانی که ماه را نقطه‌ای کوچک در تاریکی ژرف شب می‌بینند؛ من به مانند تیمارگر این روشنی‌بخش قلب شبانگاهان هستم. جدا مانده‌ام از دیگران و ماه را جور دگر دیده‌ام.
شاید از پنجره‌ی کلبه‌ی من، نگاه‌ها متفاوت شوند. شاید از اینجا ماه را آه نخوانی و از حضورش لذ*ت ببری؛ یا شاید لبخند ماه را ببینی، که در جشنی که با ستارگان دارد، می‌درخشد.
همه چیز از این‌جا و شب‌های زیبایش شروع شد؛ ماه هر شب رخ می‌نماید و روشنی کلبه‌ی کوچک خویش می‌شود.



?　• ؟؟ : شبانگاهان •　

 

[آینهـ]

نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب "انجمن کافه نویسندگان" برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!


پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین تایپ دلنوشته در انجمن کافه نویسندگان


شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای دلنوشته

همچنین شما می‌توانید پس از گذشت ۶ پست درخواست کاور تبلیغاتی دهید.

درخواست کاور تبلیغاتی

پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای دلنوشته

همچنین پس از ارسال ۲۰ پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...

اعلام اتمام آثار ادبی

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...

درخواست انتقال به متروکه

​

کادر مدیریت ادبیات انجمن کافه نویسندگان

 

[ربـکــا]

زندگانی را بر جان آدمی سخت مگیر.
بزرگان همواره می‌گویند: دنیا کوتاه است.
اما من می‌گویم، دنیا مسافرخانه‌ایست، با آدم‌هایی رنگارنگ. گاه زمینت زند و گاه بلندت کند. از این پستی بلندی‌ها آرام بگذر.
آدمیان در آخر به نقطه‌ی شروع جدیدی می‌رسند.
پس زنجیر سختی را به پاهایت مبند و آزادانه پرواز کن!

 

[ربـکــا]

امید را شادی‌‌ست کوته عمر و ناامیدی را بسی رنج و درد فراوان.
بدین این رنج‌ها ناامید مشو. قدم در ره عشق الهی بگذار و با قدرت در گذرگاه هدف دنیای خویش جلو برو.
به هدف‌ها همچون شمع‌هایی که در تاریکی‌ها می‌درخشند بنگر؛ آنگاه می‌بینی کور سوی امیدت‌ می‌شوند.
حال در این راه، چنان زندگی کن که در کلبه‌ی امید هر دم، رود و آید؛ نه در بیت‌الاحزان، زندگی با دمع شماری گذرد.

 

[ربـکــا]

شنیده‌ام که می‌گویند قلب‌شکستگان، پایانی در عمق قلب‌شان نمی‌بینند. آنان همواره قلبی دارند، که انتها ندارد زیرا هزاران بار شکسته است.
اما من، در آغو*ش قلب‌شکستگان، مهری را یافتم که تا به حال ندیده بود. در نگاه آنان عشقی را دیدم که تا به حال حس نکرده بودم. و در قلب آنان حضور سرّی را حس کردم، که تا به حال متوجه آن نبودم.
آنان قلبی دارند پر از امید؛ اما امان از دست افکار تلخی که افسار قلب پاکشان را به دست می‌گیرند.

 

[ربـکــا]

چیزی نگو، من می‌فهمم. گاهی اوقات نیازی به کلمات نیست؛ چشم‌ها صحبت می‌کنند، گله می‌کنند یا می‌خندند.
تو گاه با چشمانت لبخند را به من هدیه دادی.
همین چشم‌ها بودند که با گشودن آنها، زیبایی جدیدی به دنیا افزودی. تو زیبایی، و ستودنی. تو روح قدرتمندی فراتر از تصورها داری. تو ذهنی به وسعت آسمان‌ها داری. من به تو ایمان دارم.
گاه در آیینه به خودت خیره شو. ببین که چگونه تو با تو سخن می‌گوید!

 

[ربـکــا]

گردش گیتی و هر لحظه که از جام جان می‌نوشیم؛ گویی روزها می‌گذرند و تو در مستانه‌ی دنیایی!
تلنگری باش که بر دیگران پدید آمده‌ است؛ منتظر دنیا مباش تا تلنگری بزند.
او جام‌ جانت را خواهد شکست!