دلنوشته دلنوشته متلاطم| به قلم SAYE.mh

[SAYE.mh]

نام اثر: متلاطم
سرشناسه: SAYE.mh
موضوع: دلنوشته
سبک/ژانر: تراژدی
سال نشر: یک هزار و چهارصد و دو _ 1402
منتشر شده در: انجمن کافه نویسندگان _ تالار ادبیات _ بخش تایپ دلنوشته.
دیباچه: شاید که اگر سکوت پیشه میکردم میتوانستم با اقتدار بر قله های نمادین ذهن های عجیب مردم شکوهمندانه خودنمایی کنم؛ اما باید بسیار عقب ماندهء ذهن های عجیب مردم باشی تا کابوس هایشان را بر دل هایشان روانه کنی. شاید که دردناکترین مرگ را شاهد باشی و چه مرگی بدتر از آن که خویشتن را به دست خودت زنده به گور کنی؛ لیکن باید باشند کسانی که این تلاطم را در ذهن های خفته آغاز کنند. چه زیبا گفت داستایفسکی که من چون خویشتن را فریب ندادم، مردم مرا جنایتکار مینامند...​

 

[ژاکلین؛]

‌‌
°•○°●‌ ‌ به نام خالق واژگان ‌ ●°○•°​

---

‌
نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!
‌‌​

---

‌
پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.
‌‌​

---

قوانین تایپ دلنوشته​

---

‌
شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.
‌​

---

درخواست جلد برای آثار​

---

‌‌
پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.
‌​

---

درخواست نقد دلنوشته​

---

‌‌
پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.
‌​

---

درخواست تگ برای دلنوشته​

---

‌
همچنین پس از ارسال 20 پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...
‌​

---

‌اعلام اتمام آثار ادبی​

---

‌‌
اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...
‌​

---

درخواست انتقال به متروکه​

---

‌‌‌
‌
○● قلمتان سبز و ماندگار●○
‌
| مدیریت تالار ادبیات |
‌
‌​

 

[SAYE.mh]

افکار متلاطم را خواهی رسم کنی، به هیچ یک از جمادات زمین شباهت نخواهد داشت. درست مثل رویایی که سرتاسر پوچی را به دنبال خواهد داشت. زمزمه هایی زرین از مردی گریان در شبی تاریکتر از شب، نوازش های عمیق موسیقی بر زخم های بی مرهم ودر انتها این منم، ایستاده در بیابان و بی دفاع مقابل سم عقرب. معنا بی مورد از این نگاره حذف نشده تا معنا در چشمان تو حضور یابد. چه عاشقانه است بی دفاعی مقابل یک رویداد به ظاهر ساده. مجدداً تأکید میکنم که این رویداد به ظاهر ساده بستگی به ذهن تو دارد که چه باشد. شاید از انظاری دگر این رویداد به ظاهر ساده تلاطم ذهن های ساکن باشد...​

 

[SAYE.mh]

زمان بی ادعا کم است و ثانیه ها فریاد میزنند. ناخن های شکسته ام عهد بسته اند که درد را به جانم نیندازند.اشک هایم مدت هاست که سقوط آزاد را فراموش کرده اند. بغض خانه اش را یافته و شاید که سالهاست مستاجر است. رنج مدت هاست صاحب خانه ی بی رحم مغز شده و اما قلب؛ از این حکومت سرنگون شده و ویرانش لذ*ت میبرد. و اما بازگردیم به ذهن؛ او معتقد است کمتر کسی به دست های مغز شده اهمیت میدهد اما همان تعداد محدود...
ذهن سکوت میکند و چشم فریاد میزند:« اما همان تعداد محدود مالکان روح و ذهن آدمیان اند و چه بدکردار است...
بلندتر فریاد میزند:« و چه بدکردار است کسی که چشم ها را خونین میکند با قلم تا ادعای بی هویتی اش را ثابت کند.»​

 

[SAYE.mh]

از آن روزهایی که برف هنگام تابستان دلت میخواهد، چه خبر؟ امروز بیا عوض پیشروی، پسرفت کنیم. خودنویست را به کناری بگذار و برخیز. مبادا نگاهت با چشمان درون آیینه تلاقی کند. یک حلقه زرین، نشان از تعلق و تعهد، بر روی زمین افتاده. اصلاً نگاهت آن را کاوید؟ آیا فهمیدی اش؟ آیا میتوانی آن را از زمین برداری؟ مطمئناً این شئ سزوار زمین سرد نیست. او به گرمی خونی که از یک قلب عاشق پمپ میشده عادت دار د. او به آن ضربان خاص در زمان های خاص اعتیاد دارد.
حال اگر میپرسی چرا پسروی، اینکه رویدادی تازه بود؟ از تو میخواهم که به آیینه نگاه کنی. چشمانی را ببینی که دنیای من در آن جزیره ی کوچکی به شمار میرود. اما تو هیچ نمیبینی، آری؟
آری، مدت هاست چشمان تو را خاک سرد پوشانده و من هنوز هم با یاد آن روزی که حلقه عشقمان را که تبدیل به حلقه ی اشکم شد، گم کرده بودی، لبخندی به زیبایی یک آه میزنم. آن تلاطم چشمان تو لیاقت خاک سرد را ندارد، همانطور که دریای طوفانی قلب من، عادت به سکوت و موسیقی جیرجیرک ها ندارد...

 

[SAYE.mh]

هماهنگ با موسیقی آفتاب بر سر نیزه های تشعشع خورشید بنشسته تا شاهد مرگ برف باشد؛ و برفی که سیاستمدارانه آب میشود و همچو آفتاب های و هوی ندارد. جاده ای مقابل بی نیازی که یک طرفه سوی نیازمندی است. نیاز هرچیز بر اساس بی نیازی اش معنا می یابد. در آخر هیچ کلامی همچو فتنه، آرام نیست. فتنه گری که هنر نمیخواهد. تنها بر اساس ریشه سازمان یابی می شود. شاید همچو عقبه ای که راستین و کذب بودن آن مهم نیست...​

 

[SAYE.mh]

سرپوشی برای تمامی تنورهای انسان پزی؛ آرزوی دیرینه ی انسان ها.
کاشفی که به تمنای حقیقی خود جواب موافقت اعلام میدارد.
دوباره کوره ی انسان پزی برای یک کاشف.
زنده بیرون آمدن، راستی کاشف و مرگ، پایانش.
نقطه سر خط بر سر آدمی ایستاده و انسان خیال دو نقطه گیومه باز را در ذهن میپروراند.
چاهی عمیق سوی آسمان و نردبانی بلند سوی قعر زمین. بلیت های دنیای وارونه هشت میلیارد فروش داشته! عجیب نیست؟!​

 

[SAYE.mh]

قلم لغزاندن کار عوام و خواص اما باید قلم را به دندان کشید تا اسطوره شد.
هرگاه به جای کلمات، چشم نشست بر روی کاغذ، آنگاه متن واقعه خواهد شد برای معجزه کردن.
فقط چشم میتواند که بعد نگاشتن لال کند برای نقد کردن
و این من فراموش کار از یاد برده بود که مردم از زبان گوسفند لذ*ت میبرند تا خو*ردن چشمانش...​

 

[SAYE.mh]

می شد رهایش کرد اگر عمر گران بود...
چیزی که همواره هست، عدم موجودیت و چیزی که هیچ وقت نیست، موجودیت آنچه که باید است.
رفتن مصداق آمدن به گونه ای دگر در دفتر زندگی است.
تمنای حبس ابد از سر گریختن منطقی نیست، لیک احساسی است منطقی.
شاید که جور دگر نگاشتنش مضحک به نظر برسد اما روی آوردن به وارونه ترین منطق ویرانی، یعنی آبادانی.
فردایش میتوانست بدتر از دیروزش باشد اگر امروز نجات می یافت از بهر این صدای شیطانی که سکوت کرده.
از دیرباز ورد زبان عوام و خواص این بوده که مرگ یعنی بازگشت سوی خدا. اگر به بهترین نحو ممکن صدایش کنی، می شود آزادی. چه جالب که کسی این واژه را درک نمی کند و معنایش می کند چیزی را که وجود ندارد...​

 

[SAYE.mh]

تمام ناتمامی های من، از نیاز به بی نیازی های و کوتاه و بلند در مرگ و زندگی ام نشأت میگیرد.
چه بدکردار است هرکس که خویشتن را همچو آیینه ببیند؛ ساکت، صامت، منفعل و اهم این ویژگی ها یعنی صبور.
مشتاقم بر دیدار دو آیینه؛ آنگاه چه تصویری نشان خواهند داد این دو بی هویت راست پیشه.
میتوانستم سکوت کنم در برابر منطق، اما هو*س جوری دگر با قلب نشست و برخاست دارد که حالا شده احساس.
تک به تک آوار های سیمانی رنگ را میتوان شقابق رنگ کرد هرگاه اگر حس کردی که سنگ هم میتواند عشق بورزد...​