دلنوشته دلنوشته نهفته در وجود | نویسنده آیلار

[آناشید]

*به نام خدا *
نام اثر: نهفته در وجود
سرشناسه: نظام دوست ، آیلار، ۱۳۸۵
موضوع: دلنوشته
سبک/ژانر: تراژدی، عاشقانه
سال نشر: ۱۴۰۱_ هزار و چهارصد و یک
منتشر شده: انجمن کافه نویسندگان
دیباچه:
در همین حوالی گویا شخص خاصی نبود...
صدایی شنیده نمی‌شد و گوشی برای شنیدن اهداف‌هایت نبود...
گویی که همه خفته‌اند، آشکار بود؟!
غفلت کافی‌است، دشنه‌های تنهایی در وجودم نهفته هستند... .
نهفته در وجودم! چه فامی داری؟

 

[ILLUSION]

نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب "انجمن کافه نویسندگان" برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم!

پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه‌ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین تایپ دلنوشته در انجمن کافه نویسندگان

شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای دلنوشته

پس از گذشت حداقل ۱۵ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد

پس از 15 پست می‌توانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای دلنوشته

همچنین پس از ارسال ۲۰ پست پایان اثر ادبی خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود.

اعلام اتمام آثار ادبی

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن اثر ادبی خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود.

درخواست انتقال به متروکه

|کادر مدیریت ادبیات انجمن کافه نویسندگان|​

 

[آناشید]

دقیقا در این پیکر خبری از نومیدی نبود...
می‌دانی چه حسی داشت؟
من تنها مشغول دگرگونی بودم...
این انقلاب نهفته در فواد بود؟!

 

[آناشید]

در اعماق وجود حس مبهمی صدا می‌زند، اما گوشی برای شنیدن این نجوا نیست...
ملودی در خفا‌هایم طوفان به پا می‌کند اما قدرت افکار بیهوده آن را به زانو در می‌آورد!

 

[آناشید]

حس عجیبی که در تمام وجودم می‌پیچد..‌.
در حوالی وجودم غوغا می‌کند اما خیلی نزدیک نیست!
گویی فقط آشوب به پا می‌کند و بعد در همان اقلیم می‌سوزد...‌

 

[آناشید]

اخگر وجودت به جانم رخنه کرد؛ آتشی از جنس ظلمت... .
اکنون چگونه با افکارم، احساسم را به آتش بیندازم؟
در اعماق هستی‌ام دوزخ مستور شده است.

 

[آناشید]

در این اقلیم جان را فدا‌ی سرزمین‌ات و وجودم را خطه‌ی گیتی‌ات می‌کنم؛ اما افسوس نفسی در هویتم غیب شده است...
اما بدان جان نداشته‌ام نثار هستی‌ات...

 

[آناشید]

از محفل هاله‌ی ماه نابودی زبانه می‌کشد، ولوله گر حیاتم بی قمر شود...
بی‌شک زندگی‌ام بی‌ثمر می‌شود‌‌‌‌... .
آیا سها در من مجره‌ی آن می‌شود؟

 

[آناشید]

مستتر در من حکایتی نافرجام است...
بی‌گمان ماجرای وجودم خاکستری بیش نیست، اگر هجوم بیاوری یقینا به شوق‌ات داستانی در وجودم پدید می‌آورم که...

 

[آناشید]

عجیب وجودت در من رسوخ کرده است،
حامی بنیان وجودم! می‌توانی عشق را در وجودم حک کنی
در ژرفای احساسم می‌خواهم به ستودن‌تو بپردازم...