متون و دلنوشته [ شقایق سهندی ]

[Kallinu]

چرا می کوبی
همچو ساعت
تیک و تاک
بر باور بودن
ای قلـــــب

به پای کدام خیال
کوبیدی و جان گرفتی ؟
که اینچین مـــــرا
در مرداب حـــسرت
زنده به گور کرده ای

تمنایت را عمریست
کرده اند لگد کوب
ولی نمی مانی ثانیه ای
از کوبیدن ای قلب !

 

[Kallinu]

سایه ی سنگین نبودنت
امشب افتاده بر ماه

و مریخ از دل خونینم
پرده برداشته در آسمان

 

[Kallinu]

می شنوید صدا را
این صدای شکستن شب شیشه ای من
به دست گریه و غم است

حراج کرده ام امشب
شب ها و روز هایم را
شب هایم را به سیاهی و گریه
روزهایم را به نا امیدی و غصه

می فروشم ارزان ارزان
حراج کرده ام امشب

 

[Kallinu]

مثل یک کتاب خونده بسته شدم
توی دست هات مثل
یک کاغذِ کهنه خسته شدم

خط می خوره وجودم
توی دفتر زندگی
اگر از خاطرم‌نباشه
تو نگاهت آهنگی

قلب تو پاک اما
روح من پوچ و بی حاصل
هر دریچه تنگ نگاهت به من
چون واژه ی امید در دل

من اون شب اندوه گینم
که گر ندارم ماهتابی اما
تو چون نور شفق
در دلم درخشیدی

بیا که فصل سرد پاییزم
محتاج گرمای قلب توست

بیا که زمستان چشمهای تاریکم
از نور قلب تو فقط
خواب بهار دیده

بیا که معجزه گری
بر این دلخسته ترین زن زمین

 

[Kallinu]

سوزن نفس در دستم، می دوزم
سینه ی شکافته از اندوهم
تا روز را در خرابه ی بودن
به کوچه های شب برسانم

شب ها قلبِ نشسته به خونم
می گرید چکه چکه بر دلم
شاید که نفس بسته
راه رهاییِ دلِ خونم !

وقتی شکوفه های شــب
می شکفند بر تنــم
در سکوتِ سرد زمستان می شنوم
زمزمه ی دورِ بـــی تو بودن را
و اندوه باز می شکافد
سینه ای که هر روز دوخته ام