شعر مجموعه اشعار بقای پوچ|به قلم آیناز

[ساعت دار]

عنوان اثر: بقای پوچ
کاتب: آیناز تابش
در ژانرِ: عاشقانه/تراژدی
به قالبِ: سپید
دیباچه‌ای بر اثر:
زیبا!
چشمانت قهوه‌ای بودند
و من اعتیاد شدیدی
به کافئین داشتم
راستش را بخواهی
تک تک عاداتم
پس از رفتنت
بی‌معنی شده‌اند
گویا حتی
وابستگی‌هایم نیز
به تو وابسته‌اند
با خود می‌گویم
کام‌های تلخ و پر حرص سیگار
چه لطفی دارند
اگر به آرامش و شیرینی
ل*ب‌هایت ننشینند؟
می‌خواره‌ها می‌گویند
می می‌زنند
تا دردهایشان را فراموش کنند
و منی که
تنها رنگ خاطراتم با تو
برایم باقی مانده
تا در باقی عمر
بر بوم سیاهه‌های زندگی‌ام بزنم
نسیان به چه کارم می‌آید؟!
وانگاه که در تمام روز
با میل اکسیژن را می‌بلعم
تا باز هم نفسی بیاید و برود
افکارم نجواگونه می‌پرسند
این بقای پوچ چیست
وقتی من از همان شبی که
از این خانه رفته‌ای
مرده‌ام؟!

*مسابقه شعرنویسی
کلمه انتخابی: دیپندنسا

 

[ارغنون؛]

« به نام خالق پیچک‌های باغ واژگان »​

---

پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید.

قوانین جامع تالار شعر

شما می‌توانید پس از 10 پست درخواست جلد بدهید.

درخواست جلد برای مجموعه شعر

پس از گذشت ۱۰ الی ۱۵ پست از مجموعه شعر خود، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید. توجه داشته باشید که مجموعه اشعار تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از درخواست تگ این کار را انجام بدهید.

درخواست نقد مجموعه اشعار

پس از 15 پست میتوانید برای تعیین سطح اثر ادبی خود درخواست تگ بدهید.

درخواست تگ برای اشعار

همچنین پس از ارسال ۲۰ پست پایان مجموعه شعر خود را اعلام کنید تا رسیدگی های لازم نیز انجام شود...

اعلام اتمام مجموعه شعر

اگر بنا به هر دلیلی قصد ادامه دادن مجموعه شعر خود را ندارید می توانید درخواست انتقال به متروکه بدهید تا منتقل شود...

درخواست انتقال به متروکه​

---

_ تیم مدیریت کافه نویسندگان _​

 

[ساعت دار]

در غیبتت آن‌قدر
با این گیتار ناکوک
نت دلتنگی زده‌ام
که به جای سیم‌ها
انگشتان کبودم می‌لرزند
و به هوا می‌پرند
گویا آن‌ها نیز
همانند من
از لم*س بی‌هدفِ
این چهار تکه آهن خسته‌اند
و تمنای گردش نوازش‌وارشان را
در زلف‌های پریشانت دارند
و حتی میان
ملودی‌ای که می‌نوازند
لعنت می‌کنند زبانی را
که دلت را آزرده است
مرا رها کن
بخاطر وجودی برگرد
که خاطر تو را
بیشتر از خودش می‌خواهد...

 

[ساعت دار]

از رفتنت
صدها بهار می‌گذرد
و هنوز هیچ شکوفه‌ای
آن‌گونه که گل‌های شاخه‌ی لبم
هنگام تماشای چشمانت
از غنچه‌ای مغموم و ترسیده
به نرگسی هیراد مسخ می‌شدند
نشکفته است
هنگامی نواختن ساز
چه می بنوازم و چه فا
اسم تو می‌پیچد در گوش‌ها
گویا آن‌قدر سحرآمیز است
که هر آوایی
به آن مسخ می‌شود
نام تو را می‌گویند مدام
چه شرشر باران
و چه سوختن هیزم‌ها
قلم که دست می‌گیرم
اسمت روی کاغذ می‌رقصد
و نهاد تمام جملاتم می‌شود
او آمد
او خندید
او گریست
و او رفت...
قلم خشک می‌شود
و داستانت به اتمام می‌رسد
دست تمام قصه‌ها را می‌گیرد
و با خودش می‌برد
انگار پایان تو
همه چیز را به فرجام می‌رساند
چگونه با به خاتمه رسیدنت
جهان مقابل دیدگانم
که از وجودت دمیده است
ادامه بیابد؟
چه کسی بیاید
بخندد
اشک بریزد
و برود؟
نت‌ها چه اسمی را بچینند؟
چگونه می‌شود تو نباشی
و شکوفه‌ها باشند؟
باران باشد؟
قلم باشد؟
قصه باشد؟
شعر باشد؟
گویا چشمانم کور شده است
و هر اتفاقی بی‌معنا
چگونه می‌شود
نهاد رفته باشد
و اتفاقی برای افتادن
مانده باشد؟

 

[ساعت دار]

نمی‌دانم جای خالی قلبم را
چگونه توصیف کنم
اما وقتی نباشی
آسمان نقاشی جیغ
خون ندارد
شب پر ستاره‌ی ونگوگ
ستاره ندارد
مونالیزای داوینچی
لبخند بر ل*ب ندارد
اصلاً برادران خداوردی چرند می‌گویند
بدون تو
بشین و پاشو هم خنده ندارد...

 

[ساعت دار]

این روزها آن‌قدر
بهانه‌جوی حضورت شده‌ام
که دلم می‌خواهد بگویم
برگرد دیگر
موهای قاصدک هم سفید شد
نیلوفر آبی که
در اوج سیاهی ریشه زد
پس از رفتنت
به انتهای مرداب سقوط کرد
و پژمرده شد

 

[ساعت دار]

شاید روزی
دیگر عاشقت نباشم
مقابل چشمانم
خاطره‌ای آواره شوی
که میان خاکسترهای گذشته
ویرانه خانه‌ای دارد
اما تا ابدیت
گهگاهی میان جمعیت
چیزی چشمم را می‌گیرد
و یاد تو می‌افتم
و مگر می‌شود
دوستت دارم‌‌های سحرآمیزت را
به خاطر آورم
و لبخند همچون دخترکی دیوانه
کولی‌وارانه بر لبم نرقصد؟
همان نقطه‌ی نامعلوم
که دیدگانم را اسیر می‌کند
کسی چه می‌داند کجا؟
تنها می‌دانم
وقتی در فکرش می‌روم
دور و بر دود می‌شود
می‌رود هوا