آخرین محتوا توسط BITA

*** قسم به لحظه‌هایی که دلم هردفعه شکست قسم به بغضی که تا همیشه در نفس‌گاه من نشست دنیا با من مهربان نبود خنده‌هایم به قصه‌ها پیوست هربار عشق ورزیدم من احساساتم ازهم گسست دگر محال است که کسی آن منِ پُرمهر را آوَرَد به دست!

*** دردی درون سینه دارم که دگر نمی‌شود هرگز درمان از کوله‌بار این دنیا به من رسیده یک دل پریشان خانه‌ی مملو از شادی دل نابود شد به دست ساکنان مسافر زخمیِ دل‌مُرده‌ای‌ام که جایی ندارد در این جهان با این روح آغشته به غربت افتاده‌ام دگر از تاب و توان اگر این تازه آغاز راه‌ست پس صد ای وای بر...

اعلام آمادگیChador

*** واژه‌ی عشق را هربار در نگاهم خواندی اما به دلم آتش زدی، سرای خویش را سوزاندی *** تو را در رویا هرشب نگاهت می‌کنم در دیار عاشقی هردم صدایت می‌کنم...

*** آخرش «ما» شدنمان تنها در افسانه‌ها ماند دل من تا همیشه از غمِ دوری تو خواند *** غم عشق همچو آشوب و طوفان شهر دل را می‌کند یک شبه ویران

*** آخرش از غمت مُردم در هر گریه‌‌ی بی‌اشک ولی گفتی خوش به حالت که دمی غصه نداری! *** آمدی در دلم، آرزوی باطل من گشتی آمدی مرهم شوی، اما قاتل من گشتی

*** چشمان تو چون جنگل و دریاست دلم از زیبایی‌ات محروم و تنهاست *** او رفته و یادش با من است در ذهن من تا ابد قدم زند

*** بعد تو خاطره‌ها قاتل این دلم شدند هر خاطره‌ات خنجر شده بر روح من *** مبتلایت شدم و خانه خرابم کردی آتشم زدی و حالا با دل من سردی

*** قلبم پیش تو و صلاح جای دیگری‌ست چرا حکمت به ویرانی دل ختم می‌شود؟ *** به خود قول داد‌ه‌ام که فراموش کنم عشق تو را اما ای عشق، بمان تا همیشه در این سینه‌ی من!

*** آن‌که سنگش را به سینه می‌زدی گشته دیوانه‌ی عشق دیگری *** مرا از وادی قلب خودت رانده‌ای رفتی و دلم را به جنون رسانده‌ای

*** در دریای غمت، کشتی‌ دل غرق شده به ساحل نگاه تو جنازه‌ام رسیده است *** او تا ابد محبوب شیرین من است قصه‌ی عاشقی دیرین من است

*** عشقم، این‌‌همه خود را تماشایی نکن بر دیار حسرتم این‌گونه پادشاهی نکن *** تو وداع کردی تا رنج به دلم سلام کند رفتی تا کار مرا غم یک شبه تمام کند

*** غم تو بر دل من چون کوه‌های عالم است هرچه دردم را من شرح بدهم، باز کم است *** از عشق دم زدی اما با دلم بد کردی چنان رفتی که غیرممکن است برگردی

*** سرمای بی‌مهری تو سوزانده این جان مرا ولی در شهر عشق هنوز هم می‌خوانم تو را *** کاخ‌نشین قلب من شدی ولی ویرانه کردی قصر رویای مرا

*** هر تپش قلب من فریاد زند نام تو را رویای تو شیرین و دست‌نیافتنی‌ست! *** همچو فرهادم که در حسرت شیرین در فراقت مانده‌ام با بغضی دیرین

*** در آتش عشقت سوختم پروانه‌وار ولی تو گشتی اسیر عشق او، دیوانه‌وار *** دل داده‌ام به معشوق دیاری دور رویای وصالش را می‌برم به گور

*** یاد تو این دل عاشقم را شاعر کرده در درد کشیدن مرا استاد ماهر کرده *** در جهان دل تو جایی برای من نبود بعد تو قلبم هنوز می‌زند اما چه سود

*** ماندنم کنارت مثل یک رویا تمام شد بعد تو بر قلب من شادی حرام شد *** بعد تو در من دگر قلبی نمانده بعد تو شادی مرا از خود رانده

*** هنوز می‌خواهد تو را این دل خونین درونم شده‌‌ای دردی عمیق اما شیرین *** رفتی و بیگانه شدی با دل من رفتی و همسایه شدی با دل او

*** خنده‌ها و شادی‌ها محو شدند چیزی که ماندگار گشته غم است هرچقدر فریاد زنم و گریه کنم باز برای این دل فرسوده کم است در اوج جوانی و مثلاً بهار عمر کمرم زیر بار رنج این دنیا خم است سهم خیلی‌ها شده اقبال بلند سهم من فقط بغض و ماتم است در دنیا، عدالت دروغی بیش نبود تنها چیزی که به خوبان رسد ستم است

*** ای مرگ کجایی تو که در زندگی می‌سوزم هربار به امید آمدنت چشمانم را به در می‌دوزم ای مرگ گر به سویم آیی من پاهای تو را می‌بوسم در آرزوی رهایی ز دنیا دارم در خودم می‌پوسم ای مرگ ویرانی‌ام را باور کن من همان دختر شاد دیروزم مثال نزن جهنم را برایم که من در زندگی می‌سوزم

*** در کالبد ویرانه‌‌‌ی خود یک دنیا فریاد بی‌صدا دارم در ساحل قلب تَرَک‌خورده‌ام دردی به اندازه دریا دارم فرهادی‌ام که بر دوش دلم عشقی به سنگینی کوه‌ها دارم در پس این ل*ب‌های بسته‌ام منِ زمین‌خورده حرف‌ها دارم در وجود پر درد و عذابم گورستان هزار آرزو و رویا دارم

*** تمام روزهای عمرم حرام رویاهای باطلم شد او آمد تا مرهم بشود اما در نهایت قاتلم شد درد هرکه را درمان کردم آخرش خود او زخم دلم شد هر آرزویی من داشتم ویرانی امید بی‌حاصلم شد

*** آن‌که شادی‌‌ام گرو بوده در لبخندش فاتحه‌ی خوشبختی‌ام را امروز خوانده چرا؟ این جهان هر سیه‌دلی را رسانده به اوج مسرت هر فرد پر مهری را از ذره‌ای خوشی رانده چرا؟ یک نفر قدم‌زنان در زیباترین ورق سرنوشت دیگری در حسرت آرزوی ساده هم مانده چرا؟ یک نفر هر دم شکمش سیر می‌شود دیگری از داشتن تک نانی...

*** دل به دریا زدم و عاشق چشمانت شدم اما دریای دلت پس زده این قلب مرا *** گفتمش می‌خواهمش ولی چه سود قلب او از ابتدا خانه‌ی دیگری بود

*** بی‌وفای دل من بودی ولی شده‌ای مجنون شهر دل او *** دچارم کردی و از من گذشتی سیاه کردی تمام لحظه‌هایم

*** تو آمدی آتش زدی جان مرا تو آمدی، کُشتی دل پریشان مرا *** چنان بر روح من زخم شد‌ه‌ای که دگر قلبم می‌ترسد از عشق

*** بعد از رفتنت، تمام این خاطره‌ها بر دل من زخم شدند اما نمی‌کُشند مرا *** در صحرای عشق مجنونی‌ام حسرت به‌دوش زخم لیلی تا قیامت در دلم غوغا کند!

*** بهار عشق تو برای من گشته زمستان حسرت تو بر دل من نهاده طوفان *** بی‌وداع رفتی که دیگر برنگردی آخرش دلم را تو تکه‌تکه کردی

*** عشق تو را هردم به او می‌بینم در سکوت تلخ خویش می‌میرم! *** آمدم تسکین دهم درد تو را اما تو خنجر زدی به سینه‌ام

*** دختری در بُطن خونینم زوالم را تماشا می‌کند خنده بر ل*ب دارد و زخم دلم را حاشا می‌کند برای دوباره زیستن من چه بیهوده، تلاش‌ها می‌کند غمم را در خودم ریختم ولی چشمانم همه‌چیز را افشا می‌کند

*** هرچه را من خواستم شد قصه‌‌ای دل‌آزار ویرانگی آمد و رفت دلم هنوز مانده زیر آوار قلبم به نابودی خویش همیشه داشته اصرار زیستن در این جهان یعنی سوختن به اجبار زندگی تمامش غم است و ز غم، نیست راه فرار

*** به خدا جانم می‌سوزد از این همه درد دوری دل بیچاره‌ی من خسته شده از این تقدیر تلخ زوری هر اتفاق برخلاف خواسته‌‌ام و هربار از من صبوری هرچه را دل طلب می‌کرد گفتند برای ترکش مجبوری ای سعادت به راستی چیستی که برای قلبم این چنین مغروری ای سعادت، برای آمدنت به سویم بگو منتظر کدامین دستوری؟