آخرین محتوا توسط ساقی

گویا بی‌تو بودن به بغض مانستی! حال که مرا وداع گفته‌ای‌، تمامِ من به "بی‌تو بودن" آغشته شده‌ است. کاش بغض لــ.ــب بگشاید که از وجود بی‌وجودم، چه می‌خواهد؟ جان مرا، یا قلب مرا؟ یا وجود مرا؟ یا روح و روانی را که بازیچه دست‌هایت بود را؟ خب مگر بغض نمی‌داند که تو رفته‌ای و با خود به تاراج برده‌ای،...

سلام اعلام آمادگی

آشنای غریب من! رفیق نارفیقم! بازگرد که قلب عجزمندم از فراق فریاد می‌دارد. بازگرد و جانِ بی‌جانی را بر خسته دلی بازگردان! به‌راستی! مگر جانت بر جانم بند نبود؟ چه شد که گسستی جان جانانت را؟ چه شد که عشق و عاشقی کردن در حرف و وعده‌های توخالی خلاصه شد؟

رفتی و نتوانستم بگویمت؛ تعریفم از عشق، میان آن همه غزل و تک بیت، تنها خودت هستی و آن عطر دیوانه کننده‌ات! ای‌کاش دمی بازگردی و لــ.ــب بر گفتن دوستت دارم بگشایم! محبوب من! به راستی، می‌دانستی که داغ تو دارد این دلم؟ آن‌قدر که جای دگر نمی‌شود!

من تو را گفته بودمت نگاهت چه می‌کند با من؟ سلسله‌وار دلم را به لرز وا می‌دارد و به‌راستی، پس از نگاه آخرت، آرامی کوبش‌های قلبم را بر یاد ندارم! محبوب بی‌وفایم! حال می‌دانم که چه آرامشی در حضور پر هیاهویت داشته‌ام!

موضوع 'دلنوشته سیلاژ | مهدیس امیرخانی' https://forum.cafewriters.xyz/threads/40601/ سلام درخواست جلد برای دلنوشته سیلاژ

ساقی و می و می‌خانه و مُطرِب و جام‌ها، برای من دیوانه بهانه‌ای بیش نیست! چرا که دیوانگان، مس*ت و مدهوش رایحه‌ای هستند که دیگر نیست. دل‌شان طالب دلی است، که خواهان‌شان نیست و خاطرشان، خالیست از هر خیالی، جز نگاه آخر یار! آخ، از نگاه یار!

محبوبم! حال که در قعر خیره به مهتابم و شمارش ستارگانم از دستم گریخته، کاش رایحه تن‌ات فراتر رود از هرچه سرابِ سرد است و باری دیگر، بیرون از درهای رویا در آغو*ش بگیرمت! محبوب من! تو را قسم بر جانِ من و جانِ تمام عاشقان، بر بالینم بازگرد که آغو*ش تو به از جان و جهان! بازگرد و بیش از این جان مرا نستان!

به‌راستی، خسته‌ام از یادآوری کردن دوست داشتنم به تو، کاش جایی بنویسند؛ زیبارویان، هم بی‌وفا و هم فراموش‌کارند!

ای آن‌که رفته‌ای، ای آن‌که خیالت در جای خالی‌ات قدم نهاده است، ای آن‌که عطرت شده است نان و آبم، یادت است تو را گفته بودمت جان و جهانم نام داری؟! حال نیز می‌گویم؛ گر بِه از جان و جهانم باشد، تو نام داری!‌

محبوب من! ای‌کاش می‌دانستی که وقتی گلی را می‌چینی بوییدن گلی دیگر حرام می‌شود. کاش می‌دانستی و وفا نیز بلد بودی و ای کاش می‌دانستی که جفا چگونه گل‌های سرخ را پژمرده می‌کند!

بی‌قرارت شده‌ام. قلبم هم بی‌قرار است، برای شنفتنِ "فدایت شوم‌هایت" من به قربانِ قربان صدقه‌هایت! پاهایت آمدن یادشان نیست یا دلت لرزید برای گلی غیر از من؟

یادت است گفته بودمت زمانی که نیستی عطرت آکنده می‌کند، جای خالی‌ات را؟ چه پرسش تهی‌ای! تو مرا بر یادت نیست، چه رسد بر عاشقانه‌ام! آخ که به راستی چند صباحی است چیزی جز عطرت را بر سر و خیالم ندارم! تو از آنِ دستان بی‌تابم نیستی و چه بی‌تاب است دلی که خانه‌اش دلت نیست! دلی که می‌تپد برای تو، برای...

روزگارم بی‌تو، به سیاهی نشسته است و خوشبختی از من گریزان. جسم نیم‌جانم، با نگاهی زیرچشمی به تقویم، خیره به قاب روی طاقچه‌ است. آخرین لبخند‌ت هم در آن تصویر خشک شد! نه؟! من هم خشک و پژمرده شده‌ام، درست پس از تو! انگار که پس از رفتنت، من نیز به پایان رسیده‌ام و تنها جسمی از من باقی مانده است که...

رفته‌ای ولی؛ گوش‌هایم صدایت را، ل*ب‌هایم نام‌ات را، چشم‌هایم صورتت را، تنم آغوشت را و مشامم عطرت را هرگز به فراموشی نخواهد سپرد!