آخرین محتوا توسط shahanchidan

من خودم نیستم حتی مال من چه میگویی توهستی مال من چه مال ها که نماندند بر زمین من و تو مال همیم ! نه نازنین هرچه میبینی هست روی زمین گر تو باشی یا که من یا بهترین تسلیم اوییم در آسمان و در زمین من ز خود نیستم تو نیستی آفرین

ساعت ۹:۱۵ شب ساعت۳:۳۰ صبح زمان شارژ ماشین جسم و روح

همه تکرار همیم، در یک‌تن و هر جا گویی خودت را دیده‌ای، اما ناپیدا از توست در جهان، چند بدلِ زیبا همه تکراریم، راه‌هاست ز هم جدا بازیگریم همه ما، به صحنه‌ی خدا بازی کن زیبا، که بازنگردی اینجا شاهانـچیدان

ثالثی آمد از نور، دست بر شانه گذاشت ذوب شد جسم خاکی، رفت در عمق درون دید از چشم دلش، هرچه شکل میگیرد باز برگشت به دنیا، ولی دگر آن آدم سابق نبود شاهانـچیدان

من صندلی خنک میخام ... سوختن بسه -4-+=_

همه تکرار همیم، در یک‌تن و هر جا گویی خودت را دیده‌ای، اما ناپیدا از توست در جهان، چند بدلِ زیبا همه تکراریم، راه‌هاست ز هم جدا بازیگریم، به صحنه‌ی کارگردانی خدا بازی کن زیبا که باز نگردی اینجا

درود خانم نویسنده سوالی ندارم ... فقط روی برگه گاهی اسمتون می‌نویسم و از بودنتون توی مسیر زندگی شکر گذاری میکنم . اگه خودت ازم من سوالی دارید بپرس !؟ اینجوری جالب تر میشه

بینی، که چطور می‌گذرد هفته به هفته دانی، که یک خوابِ شیرین، این جسم نرفته بینی، که چه‌سان ماه و سال می‌گذرد... وای دانی، که خوبی بمانَد، بدی از ذهن نرفته بینی، که همه گویند: “وای، جوانی کجایی؟” دانی، که عمر رو به پیری‌، به جوانی نرفته بینی، که گذر خواهیم کرد از آنچه نخواهیم دانی، که باید...

چو خموش شد این زبان، گوش بشنید خفته کلامی چو هویدا شد اسرار حق، چشم دید، پنهان و نهانی

با آگاهی، عصیان کن گه‌گاهی، ز قصد که جسمِ بیکار، بیمار کند این روحِ تو را

با چشمِ دل‌بین، با گوشِ چشم بشنو... گویی: “تو بر من؟ مگر این چنین می‌شود؟” گویم بر تو: غیرممکن‌ها، ممکن شود

درود دوستان نورانی برای انتشار دومین ترک نیاز داریم که این موسیقی شنیده بشه 458327_25hand

درود دوستان نورانی فروش کتاب به کجا رسید ؟ با تقدیم احترام

مشتی از خاکم، در هر مشت، هزار ذره باشد مشت که باز شد، هزار ذره از هم ریخت در مشت، هیچ یافتم... قسمتِ خاک، آن بود که بر خاک رفت هر هزار ذره‌ی در خاک، من بودم قسمتِ من بود، عمری که بر خاک رفت

گر آبرو داری نزد کسی، آن را بریز تا بی کسی بگذار بی آبرو شوی، اینجاست با هو همراه شوی تا هستند همه در پیش تو، منیت هست و نفس در اعمال تو تا که بریدی از بیخ این حالات خود چه ساکت چای مینوشی با معبود خود

شاهان! تو چه نوری روشن کن، پانزده‌قامت خود؟ تعبیرِ عدد پانزده، “یک” خدا و “پنج” پنجه‌ی خود. سال‌ها سوختی از درون، با درد، به بیرون فریاد زدی مسخره‌ات کردند، و خود را هربار به راه و بیراه زدی خاکستر شدی در تنِ خاکی، تا وصله‌زنی قلب جهان دیدی که تو نوری، نه اسیرِ زمانی، نه در بندِ زبان محکم...

داشتیم از ره خود، به بیراهه شنا می‌کردیم در امواجِ کج‌مغزی و کج‌فهمیِ این باورِ خود که سکوت، حکم کرد و دهان بستیم به سخن شنیدیم صدای تپ‌تاپِ دل، در کنجِ سینه‌ی خود به ادراک رسیدیم، شنیدیم ندایی آمد از بهرِ فهم آگاه شدیم، که اشتباه می‌اندیشیدیم به دنیایِ خود

خسته تر از آنم، که کنم جنگی یا دهم توضیح، تا ده‌ها فرسنگی یا کنم توجیه، خود را از فتنه‌ ی قشنگی ترجیح من این است: ساکت بمانم، و نگاه کنم به‌به، چه سکوتِ قشنگی

مترس از های هوی دگران خاموش باش نباش اصلا نگران هوی نخواهد نیوفتد برگ بر زمین بگذار از ریشه ات بزنند ای دوست جوانه خواهی زد درجایی گران نباش اصلا نگران نباش اصلا نگران

سفر کردم، که بینم این “منی” اینجا و آنجا به آنجا و اینجا رسیدم، دیدم این من، منم پس هرکجا باشم، جز منی نیست در کار چو فهیدم خودم را، جابجا میکردم هربار عقل گفت: ساکت نشین، دم مزن، هیچ مگو تا روح برد، راحت، تو را از اینجا به آنجا

هر چه را آوردی به دست، دستی پنهان می‌شود... یا دستی پنهان بود، یا تو چیزی آوردی، به دست در دستِ تو یا زر نشیند، یا دستِ رفیق کم بودند آن‌ها که با هر دو، دستِ دوستی دادند... ای رفیق !

تو دعا کنی، که این‌طور: از بلاهای آسمانی، سِپَری ده ما را که خود، سپر بود... سقفِ آسمانی ای کج‌بین! باز کن چشمانِ عقابت تا بینی از حق، این آینه‌ی خدا را آنگاه که بینی با چشمِ دل، تو این راه دانی که تو راهی و همراه داری خدا را . شاهان چیدان ۱۵/ راوی نور

دل بشکست ‌و خدا گفت: که‌ای خانه‌ی من! پی از من، که چطور شکست خانه‌ی من؟ از دل، ندایی آمد: ای استادِ خانه‌ی امن مهمانِ تو، این‌گونه شکست خانه‌ی امن! آنگاه خدا گفت: فرا خوانید انسان را... تو مهمانی دو سه روز، ای بنده‌ی من! پس مشکن هرگز، این خانه و استادیِ من و بکار در دل، بذرمحبت و عشق تا به...

بر بلوکی نشسته‌ام،زیرِ سایه‌ی درختی صدای شرشرِ آب، به گوش می‌رسد از جریانِ آب آرام که در جوی هست آسمان، تا بیکران آبی‌ست، در چشمِ من رنگِ آبی‌اش هنوز، در نگاهِ دیده هست نسیمِ خُنک، گاه می‌وَزد بر تن عُریانم لرزشی می‌افتد، بر جسمی، که زنده هست رنگِ خاکیِ زمین، بر وسعتِ پهنای خاک که تا چشم کار...