- ببند دهنت رو... من تموم حریفهام رو با برانکارد میفرستم.
- به مولا علی نابودت میکنم!
دستهام رو از داخل دست بچهها بيرون كشيدم و گفتم:
- ولم کنید کارش ندارم.
یه دستی به سرم کشیدم و به سمت علی رفتم. هانیه خیلی نگران ایستاده بود و داشت نگاهش میکرد.
بهش رو کردم و گفتم:
- همین رو میخواستی؟...
- استاد مگه میشه آماده نباشم؟
- پس چرا قیافت اینجوریه؟
- چجوریه مگه؟
- خوبی؟
یه دستی به سر و صورتم کشیدم و گفتم:
- آره آره، خوبم!
خواست حرف بزنه که گویندهی سالن اسم من رو خوند:
آقا رسول:
- بلندشو؛ از مربیت خواستم که این بازی رو من کوچت (مربیت) بشینم.
- واقعاً؟ خب چه بهتر، عالیه!
بلند شدم...
دستم رو زیر چونم گذاشتم و فقط به محمد نگاه کردم.
هانیه:
- آفرین به شما که همچین پسری تربیت کردی. قشنگ مشخصه مامان خوبی هستی.
محمد:
- قابل شما رو نداره، البته میتونم شما رو هم به سرپرستی قبول کنم.
هانیه از حرف محمد یکم جا خورد، ولی خب محمد بود دیگه، نمیشد کاریش کرد.
منم سریع پریدم وسط حرفشون...
یه نگاهی کرد و گفت:
- چیه؟ دخترها رو میگی؟ بابا علی از این اخلاقت دست بردار.
از حرفش چشمهام چهارتا شد. با تعجب ل*ب زدم:
- محمد من دختر بازَم؟
چپچپ بهم نگاه انداخت و گفت:
- آره.
- محمد... من؟
پای چپش رو انداخت روی پای راستش، یه بادی انداخت به غبغبهش و گفت:
- تو مارو هم کشتی جیگر، چه برسه...
- باشه بیا تا بریم فعلاً.
حسام:
- تک خوری عمو علی؟
- اگر میخوای بیا بریم؛ اما مگه تو مسابقه نداری الان؟
یه ذره پتهپته کرد و گفت:
-ها؟چ...چر...چرا... چرا؛ من مسابقه دارم شما برید خوش بگذره!
از سالن زدیم بیرون که گوشیم یهو شروع به زنگ خوردن کرد، شماره ناشناس بود. خواستم رد تماس کنم که کنجکاوی...