آخرین محتوا توسط Mr.Rad

https://forum.cafewriters.xyz/threads/dlnvshth-mhyas-nvysndh-kvhyar-rad.37570/ https://forum.cafewriters.xyz/posts/266207/ https://forum.cafewriters.xyz/posts/35613/ درود درخواست حذف کامل این ۳ اثر رو دارم که در جستجوی وب بالا نیان سپاسگزارم

درخواست جلد برای دو اثر دلنوشته مهیاس و مرغزن به قلم: کوهیار راد...

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان (بسم الله الرحمن الرحیم) چنان دل بسته ام کردی که با چشم خودم دیدم خودم میرفتم اما سایه ام با من نمی آمد

ترسم که تو هم یار وفادار نباشی عاشق کش و معشوق نگه دار نباشی من از غم تو هر روز دو صد بار بمیرم تو از دل من هیچ خبردار نباشی

ای آنکه دوست دارمت اما ندارمت بر سینه می فشارمت اما ندارمت ای آسمان من که سراسر ستاره ای تا صبح می شمارمت اما ندارمت در عالم خیال خودم چون چراغ اشک بر دیده می گذارمت اما ندارمت می خواهم ای درخت بهشتی، درخت جان در باغ دل بکارمت اما ندارمت می خواهم ای شکوفه ترین مثل چتر گل بر سر نگاه دارمت اما...

دیدی ای دل که غم عشق دگر باره چه کرد ؟ چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

تو را هیچ گاه آرزو نخواهم کرد ! تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که خودت بیایی نه با آرزوی من …

ترسم که تو هم یار وفادار نباشی عاشق کش و معشوق نگه دار نباشی من از غم تو هر روز دوصد بار بمیرم تو از دل من هیچ خبردار نباشی

این ابرها را من در قاب پنجره نگذاشته ام که بردارم اگر آفتاب نمی‌ تابد تقصیر من نیست با این همه شرمنده توام خانه ام در مرز خواب و بیداری ست زیر پلک کابوس‌ ها مرا ببخش اگر دوستت دارم و کاری از دستم بر نمی‌آید

نفرین به عشق و عاشقی نفرین به بخت و سرنوشت به اون نگاه که عشقتو تو سرنوشت من نوشت نفرین به من نفرین به تو نفرین به عشق من و تو به ساده بودن منو به اون دل سیاه تو

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست آه بی تاب شدن، عادت کم حوصله هاست همچو عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد بال وقتی قفس پرزدن چلچله هاست بی تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست باز می پرسمت از مساله ی...

کاش میشد عشق را آغاز کرد با هزاران گل یاس آن را ناز کرد کاش میشد شیشه غم را شکست دل به دست آورد نه اینکه دل شکست

من از راهی دور برای خواندن خواب های تو آمده‌ام، من از راهی دور برای گفتن از گریه های خویش راهی نیست، در دست افشانی حروف باید به مراسم آسان اسم تو برگردم، من به شنیدن اسم تو عادت دارم من مشق نانوشته ام به دست نی، خواندن از خواب تو آموخته ام به راه من باران بریده ام به وقت دی، گفتن از گریه های تو...

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است باز می خندم که خیلی، گرچه می دانی که نیست شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند یاس و مریم می گذارم ،...

بغضی که مانده در دل من وا نمی‌شود حتی برای گریه مهیا نمی‌شود بعد از تو جز صراحت این درد آشنا چیزی نصیب این من تنها نمی‌شود