یک سخن می تواند بخزد در جان آدمی وحیاتی ببخشد و یا می تواند بی محابا....بی اطلاع....بی صدا تر از نفس های یک درخت قلبی را چنگ بزند و اگر شانس یار نباشد با پوزخندی زیر پاهای خود له کند!
و این گونه شد که ما نوشتن را آموختیم تا با سخنی قلبی را و با قلبی انسانی را و با انسانی انسان دیگری را نجات دهیم که وقتی از ما سخن می گویند درگوش جهان زمزمه کنند«آری...نجات تو به همین سادگی است»