​

من مهربانم، قصه ی دختری به نام مهربان است. دختری که در آستانه ی 27 سالگی، شکست تلخی را که منجر به شکستن غرورش میشود، تجربه میکند. مهربان با تمام کش و قوس های روزگار سعی میکند باری دیگر زندگی را از سر بگیرد و آهنگی خوش از بودنش بنوازد. در یک کارخانه مشغول به کار میشود و قصه ی زندگی اش دقیقاً از همین نقطه آغاز میشود. رمان موضوعی اجتماعی دارد؛ البته عاشقانه با پایانی خوش.​

از محل کارش، کارخانه ی تولید رب گوجه فرنگی روشن تا خانه شان چیزی حدود یک ساعت و ربع فاصله داشت. البته اگر ترافیک مثل اژدهایی چند سر به جان اتوبان کرج نمی افتاد، زودتر هم میرسید و این را بعد از سه روز که از شروع کارش میگذشت متوجه شد. سرویس کارخانه، یک مینیبـوس یادگار دهه ی هفتاد بود که کارش از معاینه فنی هم گذشته بود. از همان مینیبـوس های قوطی کبریتی خسته که پتپت میکرد و دود بالا می آورد و صندلی های کهنه اش زار میزد؛ ولی همچنان قاچاقی در خیابان ها، لابلای ماشینها میچرخید و گاهی هم لایی میکشید. راننده اش هم آقای طوطی، شوهر یکی از کارگرهای کارخانه بود. مردی شصت وچندساله که جانش به این ابوطیاره که آن را یاقوت صدا میزد، بند بود. آقای طوطی علاقه ی عجیبی هم به آهنگ های کوچه بازاری و به قول خودش کامیونی داشت و گل سرسبد آهنگ هایش »نیر بیا دردم را دوا کن« خواننده ی قدیمی کوچه بازاری بود و آن را طوطی وار میخواند و خیلی ریز و زیر پوستی گردنش را به اطراف قر میداد. زیرچشمی به همسرش نیره خانم که کنار دستش روی صندلی شاگرد مینشست، نگاه میکرد و همراه آهنگ بشکن های ریز میزد و میخواند:​

​