نتایح جستجو

دوستان عزیز مدال هایی از جمله وفاداری، پشتکار‌ها، همیشگی و تمامی مدال هایی که در شرایط آن (به تشخیص مدیر کل و اجرایی)ذکر شده را نمی توانید درخواست دهید. پس قبل از درخواست مدال لطفا تایپک شرایط مدال را مطالعه کنید. https://forum.cafewriters.xyz/threads/39502/

درود. اهدا شد.

درود اهدا شد.

درود درحال بررسی

درود اهدا شد. درحال بررسی.

درود. اهدا شد.

ای خدااااااااااااا[/USER]

درود اهدا شد.

مدال محبوب به شما اهدا شد. شرایط مدال فعال رو ندارید. مدال پشتکار رو باید ارشدتون براتون درخواست بدن.

درود. مدال محبوب به شما اهدا شد. برای مدال های پشتکار باید ارشدتون درخواست بدن. شرایط مدال فعال و ارزشمندی رو ندارید.

درود. مدال اهدا به شما اهدا شد. برای مدال پشتکار خوب باید ارشدتون درخواست بدن

درود. مدال پشتکار رو باید ارشدتون براتون درخواست بدن.

https://forum.cafewriters.xyz/threads/39930/ درخواست تگ دوباره برای دلنوشته باوان دارای نقد

عجب پروفی

"پایان"

باوانِ من... فاصله، دیگر اسمی ندارد. نه کیلومتر، نه ساعت، نه آن جاده‌ی بلند که همیشه بی‌تو آغاز می‌شد. امروز، جهان اندازه‌ی گام‌های تو شده است؛ کوچک، امن، نزدیک... آن‌قدر نزدیک که صدای نفس‌هایت در دل ثانیه‌ها، پنهان نمی‌ماند. من، به انتهای دلتنگی رسیدم و تو، در انتهای من ایستاده بودی؛ نه با...

حالا که صدای نفس‌هایت دارد به گوشم می‌رسد، می‌خواهم اعتراف کنم؛ چیزی را که سال‌ها، پشتِ ایما و اشاره، پنهانش کرده بودم. من از آغاز، تو را نه برای دوست داشتن، بلکه برای جرئتِ دوست داشتن، انتخاب کرده بودم؛ برای اینکه روبه‌رویت بایستم و بگویم: «از من نخواه عادی باشم، وقتی نگاهت نرمال‌ترین قانون...

نزدیک شده‌ای، آن‌قدر که صدای قدم‌هایت را از میان واژه‌هایی که نمی‌نویسم، می‌شنوم. اما هنوز نگاهت را ندیده‌ام… نه چون دوری، چون دارم یاد می‌گیرم چطور بدون ترس، روبه‌رویت بایستم. بعضی حضورها، اولین‌بار که اتفاق می‌افتند، صدایی ندارند؛ فقط حس می‌شوند، در لرزش آرام پلک‌ها، در ضربان کمی کندترِ قلب،در...

پنجره را باز کردم، بی‌آنکه دلیل بخواهم. نه هوا گرم بود و نه اتاق خفه، فقط دلم می‌خواست چیزی از بیرون بیاید… و آمد. نه نسیم، نه صدا، یک حس. شبیه رد انگشتی که روی پوست بخارگرفته‌ی شیشه مانده باشد؛. حس کردم چیزی فرق کرده؛ انگار بعد از سال‌ها، یکی از گره‌های کور دل باز شده باشد، با حضورِ کسی که بلد...

نه نامه‌ای آمد، نه پیامی اما چیزی در من تکان خورد… انگار کسی پرده‌ی تاریکی را بی‌آنکه دیده شود، کنار زده باشد. دیگر نیازی نیست اسمم را صدا بزنی؛ من صدای آمدنت را از لرزش لحظه‌ها می‌فهمم، از آرام شدن تپشی که سال‌ها بی‌قرار بود. می‌دانم هنوز نیامده‌ای اما رد پایت را در سکوت واژه‌هایی که ناخودآگاه...