نتایح جستجو

در را که باز کرد، نور عصر روی کف چوبی اتاق افتاده بود. خانه‌ی الیسا مثل همیشه ساکت بود اما این بار سکوت سنگین‌تری حس میشد که نه از جنس آرامش بلکه از جنس انتظار بود. نایرا که وارد شد ویال را در دست داشت و نگاهش به قاب عکس روی میز بود. همان قاب قدیمی با تصویر دختری جوان که حالا دیگر فقط در...

اتاق آزمایش سفید بود. نه از جنس پاکی بلکه از جنس ترس. دیوارها هیچ خاطره‌ای نداشتند و هیچ صدایی را نگه نمی‌داشتند؛ فقط نور بود و ابزارهایی که برای اندازه‌گیری ساخته شده بودند نه برای فهمیدن. نایرا وارد شد، ویال را در دست داشت و نگاهش مثل کسی بود که می‌داند وارد میدان مین شده اما قدم‌هایش محکم...

خانه ساکت بود، نه از جنس خالی بودن بلکه از جنس گوش دادن؛ انگار دیوارها، پرده‌ها، حتی قاب عکس منتظر بودند تا چیزی گفته شود. الیسا روی مبل نشسته بود، پتو هنوز روی پاهایش، لیوان آب نیمه‌خالی روی میز و جای خالی ویال که رفته بود. مایکل نیز در اطراف دخترک دیده نمی‌شد و حالا، فقط بدن مانده بود؛...

نایرا صبح زود وارد بیمارستان شد. روپوش خاکستری‌اش تمیز بود اما چروک داشت، شبیه کسی که شب را در فکر گذرانده نه در خواب. ویال را درون جعبه‌ی مخصوص گذاشته بود، با لایه‌ای از پارچه‌ی نخی، نه برای محافظت فیزیکی بلکه برای احترام. در بخش تحقیقاتی هوا سرد بود. نه از دما، از نگاه‌ها. کارمندان با...

مایکل بالاخره وارد شد. نه با صدا نه با عجله با سکوتی که شبیه حضور بود نه مداخله. نگاهش بین قاب عکس و ویال چرخید، روی دست‌های الیسا ایستاد و گفت: - اگه قراره این مسیر شروع بشه باید بدونیم کجا تموم میشه. نه از نظر علمی بلکه از نظر انسانی. نایرا گفت: - تموم نمیشه مایکل! فقط تبدیل میشه، از ترس...

صدایی از انتهای راهرو نیامد. تنها صدایی که شنیده میشد صدای کش آمدن نفس‌هایشان در حصار دیوارهایی بود که حالا دیگر خنثی نبودند؛ انگار یادشان آمده بود لم*س شدن پیش‌نیاز شنیده شدن است. الیسا هنوز نشسته بود اما ستون فقراتش را حالا کمی به دیوار پشتی تکیه داده بود؛ نه از خستگی بلکه مثل کسی که تصمیم...

اما یک سری نکات هست که در دفاعیه‌ی اثر باید خدمتت عرض کنم. عنوان رمان سر در آپارتاید مدرن داره. به این دلیل این عنوان رو انتخاب کردیم که آپارتاید برای اولین بار در چنین مکانی رخ داده بود. دوم. راجب این قسمت هم باید بگم در عین حال که این دو شخص عاشق هم میشن اما محوریت عشق این‌ها نجات بوده...

درود زینب عزیزم. من آثار زیادی در انجمن داشتم ولی واقعا بدون اغراق میگم هیچکدوم انقدر دقیق نقد نشدن. از نقد ارزشمندت بسیار تشکر میکنم.

در دل آن فاصله‌ی چند قدمی هیچ‌کس جلو نیامد اما چیزی میان‌شان حرکت کرد که نه جسم بود و نه صدا، بلکه حسِ تحمل‌شدن بدون نیاز به توضیح دادن بود که بیداد می‌کرد. در همین زمان الیسا گفت: - برای اولین‌بار کسی داره به‌جای درد به بودنم نگاه می‌کنه. مایکل چشم برنمی‌داشت، نه به‌خاطر دقت بلکه چون جمله‌ی...

هردو رو‌به‌روی یک‌دیگر ایستاده بودند؛ مایکل در آستانه‌ی‌ در، الیسا در قاب در و هوا بی‌جهت میان‌شان پرسه میزد، انگار دنبال واژه‌ای می‌گشت که هنوز هیچ‌کس جرئت نکرده بود از آن استفاده کند. نه دیوار باقی مانده بود و نه شیشه، فقط فاصله‌ای که دیگر مرز نبود بلکه ترجمه‌‌ی تازه‌ای از احترام را در خود...

صدای قفل، آهسته اما واقعی در ساختمان پیچید. نه بلند و نه ناهنجار، فقط کافی بود تا هوا بفهمد یکی از دیوارها دیگر دیوار نیست. مایکل چند قدم جلو آمد. سخنی نگفت و واژه‌ای ننوشت، فقط جوری که انگار همه‌ی کلماتِ گفته‌نشده را پشت چشمانش آویخته بود نگاه کرد. در به اندازه‌ای که فقط یک خط باریک، به قدر...

درود. درخواست بازگردانی رمان مرگ اهریمن از متروکه.

درود. درخواست رنک نویسنده نو قلم.

درود. درخواست جلد برای رمان آپارتمان 52 https://forum.cafewriters.xyz/threads/40876/

ظهر، اندک‌اندک خودش را از خطوط دیوارها عقب می‌کشید؛ مثل کسی که فهمیده باشد گفت‌وگوی تازه‌ای قرار است آغاز شود و دیگر جای تماشای خاموشی نیست. مایکل هنوز همان‌جا بود اما چیزی در حالت نشستن‌اش تغییر کرده بود، نه در قامت بلکه در آماده‌ بودن. دست‌هایش بی‌حرکت اما نفس‌هایش در تکان بودند. دفترچه کنار...

درود. تالار کتاب گویا

ظهر در امتداد دیوارها نه با هیاهو بلکه با خستگی خاموش نور کش آمد. مایکل هنوز پشت پنجره نشسته بود؛ نه بی‌قرار و نه آسوده، فقط با نگاهی که عمق گرفته و دستی که به‌جای نوشتن، سکوت را لم*س می‌کرد. برگه‌ها هنوز جا داشتند؛ نه فقط روی شیشه بلکه در لابه‌لای نفس‌هایی که از قاب عبور می‌کردند. نه‌گفته‌ها...

وقت از ظهر گذشته بود اما حسش مثل صبحی خسته بود که هنوز بیدار نشده. دو پنجره، روبه‌روی هم با دو برگه که روی شیشه خشک شده بودند. واژه‌هایی که حالا بیشتر از سکوت با هم حرف می‌زدند. مدتی می‌گذشت که مایکل چیزی ننوشته بود اما ذهنش درون خاطره‌هایی می‌چرخید که سال‌ها با خودش حمل می‌کرد حتی بی‌آنکه کسی...

مایکل همچنان کنار پنجره نشسته بود؛ با بدنی آرام‌تر اما ذهنی که هنوز پر از موج‌های بدون صدا بود. نور خاکستریِ ظهر از شیشه می‌لغزید ولی هنوز گرمایی درون اتاق حس نمی‌شد. مایکل به سوی دفترچه‌ای برگشت که از شب قبل باز مانده بود. کلمات نیمه‌ کاره، فرمول‌های ترک‌خورده و در حاشیه‌ی یکی از صفحات، جمله‌ای...

بی‌صدا از مرزِ شب‌ها رد شدم در سکونِ گریه‌ها خوش‌سَد شدم تو نبودی، من ولی رو کرده‌ام سوی نوری که درونِ من زدم هر نگاهی را رها کردم به باد هر صدایی را به شب‌ها باختم حال دیگر خاطراتت شاعرم شعرِ بی‌تو را به دنیا ساختم هرچه بودم در حضورت، رفتنی‌ست من در این رفتن به خود دل‌باختم