نتایح جستجو

بعضی دردها مانند جنگ داخلی که امپراتوری و ملت یک سرزمین را به زمین می‌زند، آدمی را از درون فلج خواهد کرد. انگار نیرویی شورشی درون وجودت تعلیم داده‌ای که به مرور و قدم به قدم، طوفانی عظیم را در وجودت به تصویر می‌کشند. این، حضور من است که به دست تصویر دردهایم چون عروسک خیمه شب بازی، این سو و آن سو...

وجود تب کرده‌ام را به دار آب سرد آویخته‌ام! احوال جسمم زرشکی و روحم نقره فام است؛ این بین، فقط گاهی تیره و روشن می‌شوند، همین! نادیا! دلم می‌خواست می‌توانستم قسمتی از حافظه‌مان را که مربوط به خودمان است پاک کنم و بعد، مثل همان روزها از تو بپرسم: - با من دوست می‌شوی؟ اما، من و تو تمام شده‌ایم و...

به مشرق قدم می‌گذاریم و دقایقی بعد، گرد و خاکمان در مغرب ترانه می‌خواند. قدم‌هایمان بر قلب کویر دل سوخته خش می‌اندازند و کمی آن طرف‌تر آدم‌ها، رد پای انگشت‌هایمان را بر دل تنه‌‌ی درخت کاج که ساعتی پیش در جنگل، به آن تکیه زده بودیم احساس می‌کنند. من در ذهنم با تو، رج‌ به‌ رج این سرزمین را زیر پا...

نمی‌دانی پشت این سکوت سربی من، چه می‌گذرد. من تو را برای یک ثانیه و یک روز نمی‌خواستم. می‌خواستم دورترین نزدیک من باشی؛ حتی اگر نشود واقعیت نزدیکی را، در شعاع یک قدمی‌مان لم*س کنیم. مشکل من دوست داشتن است! نه این‌که تو لایقش نباشی، نه! فقط، هر چیزی زیادی‌اش سم است! نادیا! کاری به تو ندارم، خودم...

من ضربه‌های زیادی خورده‌ام، و تمام ضربه‌هایم ماحصل شروع دوباره آدم‌هایی بود، که یک بار در زندگی‌ام تمام شده بودند؛ اما روحم لجاجت خاصی داشت که مسیرهای پیش رویش را با آدم‌های جا مانده در پشت سرش آغاز کند. نادیا! مدت‌ هاست پذیرفته‌ام که عقب نشینی کنم. دوهزاری کج افتاده‌ام را صاف کرده‌ام تا به خاطر...

- احساس می‌کنم عشقی برای من وجود نداره! - به تعداد تموم آدمای دنیا عشق هست، فقط باید زمان مناسبش برسه! نادیا! مدتی پیش سعی کردم به کسی که باورهایش از عشق، زیر دست و پای کسی لگدمال شده بوده، ثابت کنم عشق وجود دارد و خارق‌العاده است. او عشق را چون شبی ابری معنا می‌کرد، که ستاره‌هایش در آغو*ش ابرها...

نادیا! می‌دانم باید اجازه بدهم تا همه چیز تمام شود. باید بپذیرم که نمی‌شود هر چیزی را نگه داشت؛ چه با زور، چه گریه. باید یادم بماند که هرچند حضور بعضی‌ها برایم جدی است ولی، من برایشان شوخی‌ای بیش نیستم. ولی با این همه، می‌شود او یک بار دیگر مرا دوست داشته باشد؟!

نادیا! خودت را زیادی در استکان کسی نریز، سرریز خواهی شد! ارزش خودت را درک کن؛ چرا که تا وقتی به این درک نرسی، افراد بسیاری در دایره زندگی‌ات سرازیر می‌شوند، که تو را هدر خواهند داد ولیکن، اگر جایی به خاک سیاه چنین روزی نشستی، اجازه نده دفعه بعدی وجود داشته باشد! نگذار آدم‌ها، دوباره و چند باره...

بنفش زیبای من! تو را به زلالی آبی آسمان می‌سپارم. به پنبه‌های سپیدش، که با مرواریدهای غلطان، روی زمین طرح می‌زنند. می‌سپارمت به آوای زیبای شانه به سر و دست‌هایش، که هر صبح مرا مسخ کرده و روحم را، در آغوشش ذوب می‌کند! می‌سپارمت به آغو*ش اویی که فاصله‌اش با ما، منفی هیچ است؛ اویی که هم کنار من است،...

چندی پیش باید می‌بودی تا ببینی، چگونه کسی را خون به جگر کردم. برای معصیت‌های خود وکیل بودم، و برهانی نبود که برایشان نتراشیده باشم ولیکن، برای کج‌ روی‌های دیگری، به صندلی قاضی تکیه زده بودم، و حکم را بر روی قلبش داغ می‌زدم. دیر است؛ ولی حالا که هرج و خبط خودم و او را، در کفه‌های ترازوی دادگاه...

پروانه‌ای که ساعت‌ها دنبالش می‌دویدم، بی‌حواس توی حوض آب غلطید و حالا در دست من، بی‌دفاع آرام گرفته است. او دوباره می‌تواند اوج بگیرد، و زیر سایه خورشید بال‌هایش را به رقص درآورد؟ معلوم است! فقط، باید کمی صبر کند. نادیا! هنوز خاطرت برایم عزیز و دوست داشتنی‌ است؛ اما خودت بهتر می‌دانی که بعضی...

خوره افکارم شمشیر را از رو بسته و قصد کرده، جان شناور در تنم را در محاصره کُنده‌های اطرافش قرار دهد. بعد، بندبندش را با شعله های آتش محصور کند. نادیا! کاش کسی نفس این موریانه‌های بی‌سر و ته خانه کرده در مغزم را می‌برید؛ شاید آن وقت دیگر، گذشته‌ای برایم نمی‌ماند که به آن فکر کنم.

خودم را زیادی برای آدم‌‌ها خرج کردم. انرژی الکتریسیته دلم را مشت‌مشت در اختیارشان گذاشتم تا چلچراغ بی‌‌صدا شده در هسته وجودشان، باری دیگر از هیاهو در تار و پود خود بلغزد. لبخند های از ته دلم را دسته‌دسته چیدم، تا به ل*ب‌هایی که مدت‌‌هاست از مختصات جغرافیایی لبخند دور افتاده‌اند، شکوهی دوباره هدیه...

نادیا! پازل زندگی‌ات را در دست هیچ‌کس، به امان خدا نسپار. این‌جا هیچ‌کس، مأوای تو نخواهد بود! زمین، مغروق شده در حیوانات انسان‌نمایی که فقط به وقت نیاز، دست دوستیِ آلوده به خنجرشان را به سمتت دراز می‌کنند. مراقب باش تکّه‌‌های نایاب پازل‌ات را، با احدی سهیم نشوی!

درونم ابرهایی جولان می‌دهند که چشم‌هایشان را با سرمه آذین بسته‌اند. لشکری در سرسرای وجودم در هم می‌لولند و گرد به پا شده از همهمه‌شان، بر پرده چشمانم تکیده می‌شود و عاجزم می‌کند از تماشای وجود قطعه‌قطعه و ویرانم!  تو از تلالویی حرف می‌زنی که این بیرون است؟ من دردم تلالوی درونم است، که شمشیر...

میغ در دست، به پیکار با سرمه گیتی می‌روم و در تمنای حضور آفتابی حتی به نیمه، فرق سرش را می‌شکافم. به امید سلام نور، از هزار توی گره در گره این کهکشانِ سرمه فام خواهم گذشت؛ با این که می‌دانم ریشه این معادله تاریک از جای دیگری است.

نادیا! مشکل از آدم‌‌هاست، یا من عینکم را اشتباهی زده‌ام؟ دنیا را وارونه می‌بینم، آدم‌ها را وارونه‌تر. کسانی که دوستشان دارم از من یاد می‌کنند، نه برای این‌که برایشان دوست داشتنی هستم؛ بلکه کسی را نمی‌یابند که هم‌ پای خوبی برای ته نشین شدن در اقیانوس غم‌‌هایشان باشد. برای این‌که کسی را نمی‌یابند...

این روزها، حال عجیبی دارم. شبیه توپی هستم که وسط زمین بازی، به حال حیران خود می‌گرید و آدم‌ های اطرافم، بازیکنانی هستند که غرق در هیاهوی خود و بی‌توجه به من، هر دم به سویی پرتابم می‌کنند و هر کدام می‌خواهند، مرا در دروازه چارچوب‌ های خود محبوس کنند تا کیف‌شان کوک شود.

نادیا! وجود مرا مدت‌‌هاست طوفان زده، و در سیلابی که در پس آمدن و رفتن‌ها در جانم سر به شورش برداشت، هر تکه‌ام جدا افتاد و باد آن‌ ها را به گوشه‌ای خزاند. برای همین قادر نیستم حتی به شکل کلامی، یادت باشد را زمزمه کنم. چرا که می‌دانم کسی که خودش را از دست داده، عاجز است در این که دیگری را دوست...

نادیا! تاکنون در پس نگاه سرد و مسکوت کسی، سقوط را تجربه کرده‌ای؟ تاکنون تیزی کلامی جانت را بریده، و به یک آن هستی‌ات را تهی کرده است؟ بد حالی‌ است با این همه، همچو جلاد بر سر عقلم آوار شده‌ام، و دست می‌برم تا با تیغ بی‌عاری او را تکه‌‌تکه کنم. بلکه آن‌قدر بر سر سنگ سرخ وجودم هوار نکشد، و اجازه...