نتایح جستجو

گر بودم گیاهی، بعد آن حیوان شدم یا که بودم خاک و آب، انسان شدم بار آخر بود، این شدن و آن شدن من تورا خواهم، تو را با تو شدن راوی نور /شاهان چیدان 15

عاقل آن‌کس، که زند پا به بیابان و کشد با نیش، عقربِ خود را و کند محوِ خودش، ز سرابی در آن‌جا نکند نیشِ زبانی بزند، اهلِ بیابان را

گرچه روشن کند آتش مشعل، نورغارِ حرا را اما... بسوزاند پرِ پروانه‌ای، در آن عبادت‌سرا را نور بودن، مستعدِ سوختن در خویش باشد اما... آن‌که نور خواهد، تحمل کند سوختنِ جزئی از خدا را

در مسیر رسیدن به خدا ره پایان ندارد برای ما چو رسیدی ته ره، مگو چرا!؟ که تو دیدی، اینجا باشد پایان راه... شاهان چیدان /راوی نور 15

نام‌ اثر: اشعار روشن بین، شعر نوری نام شاعر: شاهان ژانر: معنوی قالب: #خودسازی #خودشناسی #نور مقدمه: شعار روشن‌بین (شعر نوری) شعر نوری، صدای روشنِ دل است؛ نه در بند قافیه، نه در قید وزن‌های کلاسیک، بلکه برآمده از عمقِ درون، از جایی که انسان با خویشتن و خدا خلوت می‌کند.

با درود بر معبود یکتا که جز او نیست معبودی اولین ترک از این آلبوم هفت ترک خدمتتون 8c6227_25l4t-icon12 اسم این ترک هست : دردودل این موزیک برگرفته شده از سخنان یک سگ دلشکسته می‌باشد ! شاید باورتون نشه! اما وقتی با گوش دل گوش بدید قطعا درک خواهید کرد ... دردودل -65-{} حتما با هندزفری گوش بدید...

آلبوم مسیر نور ۱ نوازنده هنگ درام و آهنگساز :شهرام حیدری عکاس :سجاد حیدری کارگردان هنری: شاهان چیدان استودیو ضبط میکس و مسترینگ:ناصر بلوکی

با سلام کارگردان هنری آلبوم مسیر نور یک نوازنده و خلق اثر : استاد شهرام حیدری

شاهان! تو چه نوری روشن کن، پانزده‌قامت خود؟ تعبیرِ عدد پانزده، “یک” خدا و “پنج” پنجه‌ی خود. سال‌ها سوختی از درون، با درد، به بیرون فریاد زدی مسخره‌ات کردند، و خود را هربار به راه و بیراه زدی خاکستر شدی در تنِ خاکی، تا وصله‌زنی قلب جهان دیدی که تو نوری، نه اسیرِ زمانی، نه در بندِ زبان محکم...

باج به سبیلان سیاهم ندهید شاخ دیوی بر سرِ پُرنفسم ننهید بگذارید باشند، شپشان در جیبِ تهی مقام و مسلک به دربارِ جهانِ پوچم ندهید خواهانِ دیوانگی‌ام، بسیار بر زمینِ تهی لباسِ شاهی و درباری، بر تنِ عریانم ننهید بگذارید زِ خاک باشم، به خاکِ برین برگردم که هیچ‌ و به هیچ‌ام، از ازل به اصل برگردم

خانواده دوست دار، ای خلقِ زر چون کیمیاگر، زر در خانه است راهِ اول‌ آخر روی، پیش‌ و پس جای تو آخر، به اول خانه است

چو سیمایِ گیرایِ پروانه را دیدم هوس کردم، بشکفم از پیله‌ی خود ندا آمد: تو خود، اوّل پروانه بودی و بشکفتی؛ چنین، پروانه‌وار گشتی فقط کافی‌ست خود از پیله به درآیی با چشمِ دل بینی، اکنون کجا هستی

دست زِ سَرم بَردار، ای نَفْسِ فَنا بُرده زِ جانَم چه می‌خواهی؟! هم خَر به خُور، هم مُرده به گور بُرده دانم که نقشی داری، توأم زِ رازِ هستی لیک، احوالِ مرا خوش نیست!! با تو زیستن، این گونه مستی بارها مرا کشتی، در پیکره‌ی این جان دیگر، زِ من چه خواهی؟! مُردن، آسان با تو بسیار بیا و دست برکش،...

بر بلوکی نشسته‌ام،زیرِ سایه‌ی درختی صدای شرشرِ آب، به گوش می‌رسد از جریانِ آب آرام که در جوی هست آسمان، تا بیکران آبی‌ست، در چشمِ من رنگِ آبی‌اش هنوز، در نگاهِ دیده هست نسیمِ خُنک، گاه می‌وَزد بر تن عُریانم لرزشی می‌افتد، بر جسمی، که زنده هست رنگِ خاکیِ زمین، بر وسعتِ پهنای خاک که تا چشم کار...

ما ره‌روِ این راهِ پر پیچِ خمو راز‌ایم گر اگر ساکت ماندیم... یک ره بیشتر نمایان نماند بر ما که راز، همان ره، نگویم بر تو جز که بخوانی این پیامم را بسیار

شتر، در خواب بیند راهِ بیابان را چو رهی نمانده... آباد نکند انسان Bag

داشتیم از ره خود، به بیراهه شنا می‌کردیم در امواجِ کج‌مغزی و کج‌فهمیِ این باورِ خود که سکوت، حکم کرد و دهان بستیم به سخن شنیدیم صدای تپ‌تاپِ دل، در کنجِ سینه‌ی خود به ادراک رسیدیم، شنیدیم ندایی آمد از بهرِ فهم آگاه شدیم، که اشتباه می‌اندیشیدیم به دنیایِ خود

پر از دردم، ولی درمان ندانم من گهی شاد و گهی غمگین، ندانم من خودم کردم خودم را این‌چنین، من که از دانستن بسیار، در عذابم من به راستی بایدش دیوانه‌وار زیست که ره، جز کوچه‌ی علی‌چپ ندانم من سؤال می‌پرسی: آخر عاقل چرا این‌طور؟ جوابت می‌دهم: جز دیوانگی، راهی ندارم من

جالب این‌جاست! که در رو با تو رفاقت می‌کنند سر که برمی‌گردانی، از قصد رقابت می‌کنند می‌زنند تیشه به ریشه، نه قصدِ خشکاندن می‌کنند رگ و پی می‌سوزانند، و در قبرِ تنهایی رهایت می‌کنند

چو خموش شد این زبان، گوش بشنید خفته کلامی چو هویدا شد اسرار حق، چشم دید، پنهان و نهانی