دفتر تمرین ida

دلمان جایی میان خارها گیر افتاده بود که گل ها روییده بودند... شاید ما هیچ صبحی را به شب نرسانیم... محکومیم به دوری ای که تنها فاصله اش دیوار کنارمان است... قصه ای که شروعش پایان دنیا بود و برای تمام نشدن بقیه، مجبور کردیم صدایمان یکدیگر را نوازش نمیکنند... زندگی را به یکدیگر بدهکار شدیم ...