دلنوشته های شقایق سهندی

سوزن نفس در دستم، می دوزم سینه ی شکافته از اندوهم تا روز را در خرابه ی بودن به کوچه های شب برسانم شب ها قلبِ نشسته به خونم می گرید چکه چکه بر دلم شاید که نفس بسته راه رهاییِ دلِ خونم ! وقتی شکوفه های شــب می شکفند بر تنــم در سکوتِ سرد زمستان می شنوم زمزمه ی دورِ بـــی تو بودن را و اندوه باز...