دلنوشته های سمیه صباح

من می آیم دَر اِمتدادِ تیره یِ شب با دستهایِ خالی. دار و ندارم، یک خیال است؛ دشتی دارد و آسمانی و آیینه ای، و بی زمان است. حس می کُنَم سنگینیِ سایه اَت را که گُذَر می کُنَد از برهنگیِ این دشت. بُغضِ غریبِ آسمان، شکسته؛ وَ دِهلیزِ اندیشه، خیسِ تَرَنُّمِ یادت شده. دَر آیینه یِ خیال، به تماشا می...