شاعر شدن

مرثیه ای برای بیابان و برای شهر ۱ زمین، ترحم باران را در چشمه‌های کوچک، از یاد برده است و باد چراغ قرمز نارنج‌های وحشی را در کوچه‌های جنگل، خاموش کرده است از دور، تپه‌های پریشان، بی‌رحمی نهفتۀ ایام را فریاد می‌زند و سوسمارهای طلایی در حفره‌های تنگ همچون زبان گوشتی خاک حرف از سیاه‌بختی با باد...